Gevangene geeft schokkend relaas over Russisch gevangenkamp
Andrei Sakharov heeft…
Gevangene geeft schokkend relaas over Russisch gevangenkamp
Andrei Sakharov heeft in Moskou een brief van 27 kantjes aan de pers geopenbaard. Deze brief is door een gevangene in een sovjet kamp geschreven en daar deze gevangene nog een lange tijd moet zitten, wordt zijn naam niet genoemd. Hierbij een samenvatting van de brief.
De buitenkant van het kamp is alleen te zien vanuit een wachtpost. Je ziet dan een grote slagboom, het hek, prikkeldraad versperringen en de kennels van de honden. Het kamp ziet er aan de binnenkant al even somber uit – de duisternis, de vochtigheid en de schimmelende stank van cement en urine verpletteren je. Als je het gebouw waarin wij verblijven binnengaat, word je overweldigd door de ellende en je hebt net zo lang pijn tot je dan de vochtige muren en de eeuwige drukkende pijn in je borstkas gewend bent.
Wij wonen nu al zes jaar in dit gebouw en zes jaar lang worden wij al gekweld door vocht, de koolmonoxidedampen, die ontsnappen uit de pijp van de kachel, het vocht dat langs de muren druipt en het water, dat door het plafond sijpelt als het regent of als de sneeuw smelt (doordat er gaten in het dak zitten). Het gebouw staat in een moeras, de fundering is verzakt en er verschijnen steeds meer barsten in de muren. ’s Winters is het gebouw slecht verwarmd, de kolen zijn slecht (en soms krijgen wij helemaal geen kolen). Wij mogen de ramen niet open zetten om energie te besparen en wij zitten de hele dag in de stank van de zogenaamde toiletten. Deze toiletten worden nooit schoongemaakt of gedesinfecteerd. Zelf hebben wij een wasbak gemaakt van een oude stortbak, die al aan de binnenzijde roestte. ’s Nachts verzamelt zich er wat water in, dat er ’s ochtends door een klein pijpje met wat gaatjes erin uitloopt. In deze bak zit een laag van vuil, roest, wurmen en dode muizen, enz.
Wij worden gedwongen gevaarlijk werk te doen, zoals het malen van gebroken glas op maalstenen en draaibanken met behulp van schuurpapier. Wij moeten dit werk doen en er staat geen enkele beloning tegenover. Wij krijgen geen melk of extra voedsel, al moeten wij een hele dag hard werken. Het is moeilijk werk en gevaarlijk voor de gezondheid, daar er geen enkele bescherming is en er helemaal geen ventilatie is in de werkplaats. Deze wordt ’s winters verwarmd door een kachel en er zijn dan vaak koolmonoxidegassen….. Verwondingen zijn ook aan de orde van de dag, glas op de grond en rondvliegende glassplinters brengen verwondingen aan het lichaam en vooral het gezicht. Een gevangene met sneden in zijn vingers mag soms een of twee weken ophouden met werken.
Het voedsel, dat ons voorgezet wordt, is afgrijselijk en je krijgt erg weinig. Het hele kamp lijdt aan pijn aan de ingewanden en de buik, daar er geen regelmatige medische hulp beschikbaar is. U weet hoe dissident Yuri Galanskov gestorven is – na een operatie aan een maagzweer. Hij was al een paar jaar hiervoor onder behandeling. Zo kan ik nog een tijdje doorgaan – allemaal jonge mensen, die in de bloei van hun leven stierven. Maar dan zijn er ook nog die van 50-60 jaar, deze sterven bij bosjes. Zij zouden in het ziekenhuis moeten liggen, maar het ziekenhuis laat hen niet toe.
Volgens de regels mogen wij vijf boeken of kranten hebben in het gebouw. Bijna elke dag worden de cellen nagekeken op verboden artikelen. Boeken zijn een echte traktatie. Aan de ene kant is het verboden boeken naar huis te sturen, maar aan de andere kant mogen wij maar 50 kilo aan persoonlijke eigendommen hebben. Door de lange perioden van gevangenschap wordt dit natuurlijk veel meer.
Tot zo ver een greep uit de ellende van sovjet gevangenkampen. Toch houden de z.g. ijveraars voor de mensheid hier in Nederland en België het op actie voeren tegen Zuid-Afrika, Chili en Argentinië. Nog steeds is er geen objectieve pers en nog steeds laten de Nederlanders en Belgen zich voor linkse radicale karretjes spannen. Wanneer gebeurt er wat aan de sovjet schijnheiligheid?