Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de economische recessie in ons land aan de socialistische politieke leiders niet onwelkom is. Redelijkerwijs kan de regering Den Uyl voor het ontstaan niet verantwoordelijk worden gesteld, maar de “Verelendung” die er van verwacht wordt, heeft als welkom neveneffect dat de geesten rijp worden voor de greep naar de macht. Politieke prioriteit leggen zij dan ook niet bij economisch overleven van ons land.

Dit geldt zowel voor een socialistische regering als voor een socialistische oppositie.

Parlementaire democratie zal op straffe van verval zich te weer moeten stellen tegen buitenparlementaire machtsvorming.

De Nederlandse socialisten maken echter bij hun parlementaire strijd een onverbloemd gebruik van de buitenparlementaire macht van de vakbeweging. Zij halen de vijand van de democratie in huis. Zij dreigen met de macht van de vakbeweging als ruziënde jongetjes die dreigen met hun “grote broer die prikkeldraad pruimt”.

De vakbeweging is van politieke macht niet afkerig en geeft aan de uitoefening daarvan prioriteit boven directe belangenbehartiging van de arbeiders. Maatschappelijke hervormingen gaan vóór het economisch overleven. De luidruchtig opgevoerde strijd tegen ontslagen, waarbij zij zich, -zoals zij bij voorbaat wel weet- toch zal neerleggen, dient bij de achterban als alibi. Deze zal er zeker tijdig doorheen zien.

FJB (Red: volgens ons te laat!)