Ga naar deel 1 van dit artikel
Vrijheidsargumentatie…
Ga naar deel 1 van dit artikel
Vrijheidsargumentatie waaruit compassie blijkt
Er zijn vier methodes om voor vrijheid te argumenteren:
- Door het geven van ethische argumenten;
- Door het geven van praktische argumenten;
- Door het geven van ethische én praktische argumenten;
- Door aan te tonen dat het ethische argument tevens het praktische is.
De laatste methode is de beste.
Zoals ik de term hier gebruik, heeft ethiek te maken met die principes van goed en kwaad die van toepassing zijn op een sociaal, wettelijk of politiek systeem. (Ik gebruik de term moraliteit om dat onderdeel van de filosofie aan te geven dat van toepassing is op de juiste principes van persoonlijk gedrag.)
De basis van de libertarische ethiek wordt gevormd door individuele rechten. Een sociaal beleid dat op rechten gebaseerd is, is tegelijkertijd ethisch (omdat het overeenkomt met de eisen van de menselijke natuur, inclusief de behoefte van de mens aan vrijheid) en praktisch (omdat het overeenkomt met de eisen van het leven in de realiteit). Het is moeilijk om je zelfs maar een maatschappij voor te stellen die de bescherming van rechten heeft afgeschaft en die toch een aantrekkelijke plaats zou zijn voor mensen om in te leven.
We kunnen stellen dat het ethische tevens het praktische is. Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen dat minimumloonwetten onethisch zijn, omdat ze een aantasting van de economische vrijheid zijn en daardoor de mens schade berokkenen. Of je zou kunnen stellen dat minimumloonwetten onpraktisch zijn, omdat het resultaat is dat de armen werkloos worden, het geen ook weer betekent dat de mens schade wordt toegebracht. Zo zie je dat los van welk argument je ook gebruikt, je in feite zegt: “Minimumloonwetten zijn slecht omdat ze de mens schade berokkenen.”
Het basisconcept, zowel van aantasting van economische vrijheden als van het sociaal onpraktische, is dat de mens door dwang schade berokkend wordt.
In deze zin is het niet slechts zo dat morele en praktische argumenten niet met elkaar in strijd zijn, maar het zijn in feite twee verschillende manieren om hetzelfde te zeggen (of het zijn omschrijvingen van twee verschillende aspecten van dezelfde zaak).
Als we eenmaal begrijpen hoe we dit principe in specifieke gevallen kunnen toepassen, geeft dit libertariërs een enorm goede argumentatiemethode. Dit is echt niet zo moeilijk. Alles wat we moeten aantonen is dat dwang noodzakelijkerwijs mensen schaadt en dat dat ons zorgen baart. Daarna laten we zien dat in een bepaalde zaak dwang wordt toegepast en tonen andere schadegevallen aan die door dwang berokkend worden.
Laten we nog eens naar de minimumloonwetten kijken. Als we de beschreven methode willen gebruiken, verklaren we eerst hoe deze wetten beletten dat mensen op vrijwillige basis afspraken met elkaar maken (op zichzelf al een kwaad).
Daarna tonen we aan hoe deze dwangmatige bemoeienis met het vrije ondernemerschap noodzakerlijkerwijs ertoe moet leiden dat mensen hun baan verliezen. En dan kunnen we specifieke personen uit de omgeving noemen die hun baan verloren hebben na de laatste verhoging van het minimumloon (bij voorkeur personen die tenminste enkelen onder het gehoor kennen). We kunnen dan besluiten met te stellen dat het ethisch slecht, economisch rampzalig en sociaal onjuist is voor een regering om in te grijpen in vrijwillige persoonlijke overeenkomsten en om meer werkeloosheid te creëren, terwijl deze al zo enorm groot is.
Deze methode laat de spreker gelijktijdig zien als (1) ethisch, (2) sociaal en economisch praktisch en (3) meelevend. Het is zeker dat niemand een libertariër die zo redeneert als onmenselijk kan bestempelen. Voorbeelden van specifieke schade berokkend door het gebruik van macht moeten zo relevant en recent mogelijk zijn. Bij voorbeeld in plaats van vaag beweren dat “de minimumloonwetten slecht zijn omdat de mensenrechten er door aangetast worden en omdat ze werkeloosheid veroorzaken”, moet je lokale bedrijven noemen die schade geleden hebben ten gevolge van een uitbreiding van de minimumloonwetten en namen noemen van personen die hun baan verloren hebben. Laat je medeleven met de moeilijkheden van deze mensen gerust zien, dat is beter dan eenvoudig je zorg om principes te tonen. Het tonen van je medeleven met echte mensen die een bepaalde schade werd toegebracht is zowel menselijker als veel sociaal effectiever dan het geven van alleen maar abstracte intellectuele argumenten .
In het algemeen geldt dat wanneer je laat zien dat:
- dwang slecht is, omdat het mensenrechten aantast en mensen schade berokkent (dwang is onethisch en onpraktisch)
- je bezorgd bent over en tegen het benadelen van mensen (je bent meelevend)
- je gebruikt bepaalde plaatselijke voorbeelden van echte schade berokkend aan levensechte mensen (relevante voorbeelden) en
- je duidelijk aantoont dat deze schade niet zou gebeuren als die drang er niet was (vrijheid is ethisch en praktisch);
dan heb je in feite een onweerstaanbaar argument en het is praktisch zeker dat je je gehoor zult overtuigen.
Deze methode van ethisch-praktisch-meelevend argumenteren zal aanvankelijk veel nadenken, onderzoeken en werk betekenen. En het is misschien moeilijk om alle “praktische” aspekten en toepassing van vrijheid te behandelen die je beschikbaar hebt. Maar niemand kan aan je ethiek of je ernst twijfelen als je alle drie de elementen – ethiek, praktische effekten en meeleven – in je argumentatie opneemt.
De meelevende libertariër
Ethische-praktische-meelevende (EPM) argumentatie kan gebruikt worden voor praktisch ieder geval en elk gehoor. Wij weten dat vrijheid niet alleen goed is voor de rijken of de middenklasse of de begaafden. Vrijheid is goed voor iedereen. Daarentegen berokkent dwang schade aan iedereen. Laat de mensen zien hoe de schade door dwang plaatsvindt, hoe de voordelen van vrijheid verkregen kunnen worden en vertel hun dat je geïnteresseerd bent in hen en andere mensen. Hoewel specifieke argumenten zullen variëren van groep tot groep, zijn er methodes om voor de vrijheid te pleiten die bruikbaar zijn voor elke groep.
Met wat inspanning, nadenken en zorg kunnen libertariërs zich niet alleen etaleren als de meest meelevende en de meest zorgzame politieke activisten, maar ook als de meest principiële. Door gesprekken met duizenden libertariërs ben ik ervan overtuigd geraakt dat wij inderdaad veel om andere mensen geven. Het is heel zeker dat de reden om actief te werken in de libertarische beweging niet grotendeels is om geld en macht. Deze zijn veel eenvoudiger te verkrijgen in het zakenleven of in de bestaande grote politieke partijen.
Wat de meeste libertariërs veel meer motiveert, is een ernstig verlangen naar een betere, vrijere, welvarender en rechtvaardiger wereld.
Zeker, we wensen deze zaken op de eerste plaats ten bate van onszelf, maar de overgrote meerderheid van ons wenst ook vrede vrijheid en welvaart voor alle mensen. Zorg ervoor dat andere mensen dat te weten komen. Libertariërs zijn in feite meelevende mensen. We moeten alleen nog onze principes toepassen in de werkelijke wereld, werkelijke levensomstandigheden, om zodoende de geest en de harten te winnen van zeer veel andere reële, niet-abstracte mensen.