Argumenten en documenten tegen euthanasiasme. Geschreven door Prof.Dr. C.I. Dessaur (hoogleraar criminologie aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen) en Drs. C.J.C. Rutenfrans. Uitg: Querido Amsterdam 1986, f 12,50.

Eind 1985 is een artikel, geschreven door Mevr. Dessaur, verschenen in “Delikt en Delinkwent”; daarna zijn er diverse artikelen over euthanasie verschenen. Mevr. Dessaur ontving een grote hoeveelheid reacties van mensen uit diverse disciplines. Daarop besloot zij, voor het te laat is, dit boekje uit te geven. Zij noemt het een “cri de coeur”. Het is een weloverwogen noodkreet! Want waarmee zijn we in Nederland bezig? Uit een aantal onderzoeken mag de conclusie getrokken worden dat er nu al per jaar ongeveer 12000 keren euthanasie gepleegd wordt, waarvan hoogstens (en waarschijnlijk minder dan) 2000 mensen zelf echt vrijwillig vragen om euthanasie.

De achter de strafwet stekende regel: Gij zult niet doden, gij zult geen letsel toebrengen is niet gericht tot artsen, die volgens de medische beroepsstandaard handelen. Dat is de z.g. medische uitzondering. De rechter kan achteraf het gedrag en handelen van de arts wel toetsen aan de bestaande regels en indien zulks gewettigd is een schuldig uitspreken. Er behoeft dus geen wet voor euthanasie te komen!

Als er wel een wettelijke regeling voor euthanasie zou komen, delegeren we vervolgens onze eigen verantwoordelijkheid in dezen aan de staat. Er ontstaat een aantal regels, die zoals gebruikelijk uitgebreid zullen worden en binnen afzienbare tijd ruimen we alle mensen op, die geen economisch nut voor de maatschappij hebben. Eerbied voor al wat leeft wordt vervangen door eerbied voor het economisch nuttig zijn.

In sommige kringen is het nu ook al bonton voor euthanasie te zijn. Er zijn mensen, ook in de gezondheidszorg, die zich niet durven te verzetten tegen al gangbare praktijken. Let wel: het gaat hier niet om het beëindigen van behandelingen, die alleen maar het leven van de mens eindeloos kunnen laten voortduren! Technisch-medisch kan een mens schier eindeloos in leven gehouden worden. Het terugtreden van de arts in de zin van een, eventueel tijdelijk, stoppen met een behandeling van een hopeloos ziek mens is verantwoord en in overeenstemming met de zeer oude eed van Hippocrates. Een goede arts zal de patiënt in zo’n situatie niet in de steek laten en blijven steunen en hetzelfde kan en moet verwacht worden van de andere werkers in de gezondheidszorg.

Mevrouw Dessaur en naar ik meen velen met haar komen in opstand tegen een wettelijke regeling van een gedrag dat helaas al vertoond wordt om mensen zonder dat zij zelf daarom vragen te doden onder het mom van “een einde maken aan een uitzichtloos lijden”. Het is veel gemakkelijker dan buitenstaanders denken om zwakke, zieke en oude mensen er van te overtuigen dat het maar beter voor hen zou zijn te “mogen” sterven!

Wanneer komen de werkelozen aan de beurt? Wanneer hebben we hen zo ver bepraat dat zij ook geloven dat ze onnuttig voor de maatschappij zijn? Ik hoop dat zeer velen dit boekje lezen en gaan begrijpen wat de voorstanders van een actieve euthanasie, oftewel de euthanasiasten willen en welke onheilen wederom over ons gebracht zullen worden als we doen gaan wat zij willen.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR