Overheid Dwang van buitenaf, en vooral dwang’ door sterk regulerende overheden zijn…
Overheid
Dwang van buitenaf, en vooral dwang’ door sterk regulerende overheden zijn duidelijke oorzaken van de frustratie van de fundamentele behoeften. Juist de overheden zetten op vele manieren tot geweld aan, vooral doordat die overheden zelf veel geweld plegen. Het duidelijkst komt dit naar voren in oorlogen, waarbij we heftige gevechten om macht over grondgebieden en grondstoffen zien. Daarnaast zien ue, hoewel dat minder duidelijk is, maar daarom niet minder vernietigend en indringend, vormen van agressie van de overheid, zoals belastingheffing (diefstal), dienstplicht (onvrijwillige horigheid), bemoeiing met en belemmering van het vrije handelsverkeer, het vermoorden van politieke tegenstanders en verdere vormen van dwang, zoals verplicht openbaar onderwijs, censuur en het gevangenzetten van dissidenten.
Zo ligt ook de belangrijkste oorzaak van de straatmisdaad bij de overheid* Door het onwettig verklaren van drugs, is de prijs, op straat in de U.S.A., ca 5000 maal zo hoog als in ziekenhuizen. Dit heeft tot gevolg dat met die enorme uiinst, organisaties opgezet kunnen worden om het druggebruik op misdadige wijze te stimuleren. De meeste verslaafden verdienen, legaal, daardoor niet genoeg om drugs te kopen met als gevolg dat ze prostitutie gaan bedrijven en gaan stelen.
In 80 % van de misdaden in steden als New York en Chicago spelen de drugs een rol. De georganiseerde misdaad bestaat grotendeels dankzij de illegale activiteiten zoals gokken, prostitutie en drugs. In Nevada, waar prostitutie en gokken legaal zijn, is de invloed van de georganiseerde grote misdaad sterk verminderd. Algehele legalisatie van de slachtofferloze misdaad zal de macht van de georganiseerde misdaad geheel breken. De kleine georganiseerde misdaad zal, met zijn moordsyndicaten, als gevolg van het verminderen van de grote misdaad, geen werk meer hebben en vanzelf verdwijnen.
Indien de wetten op de verdovende middelen afgeschaft worden, hoeven de druggebruikers niet langer te stelen en zal 80 % van de misdaad in de grote steden verdwijnen. Er zou dan tevens een eind komen aan het geweld dat door de mensen die betrokken zijn bij die misdaad, wordt gepleegd. Doordat iedereen die bij drugs, prostitutie en gokken betrokken is zich buiten de wet stelt, kan men zich niet tot de politie wenden als men het slachtoffer van geweld wordt. Binnen dit kader kan de misdaad ongestraft opbloeien. Worden echter de slachtofferloze misdaden gelegaliseerd, dan zal, in geval van misdaad, de politie worden ingeschakeld wanneer er geweld wordt gebruikt.
Ook de misdaad, als gevolg van de slechte economische toestand wordt grotendeels door de overheid veroorzaakt, want die overheid is vaak de oorzaak van die slechte economische omstandigheden. De grootste economische ellende in de armste delen van de gemeenschap wordt vooral door de belastingen, reguleringen en vergunningsstelsels veroorzaakt.
Laten we eens zien hoe een arme zwarte jongen uit een “bijstandgezin” in de U.S.A. leeft. Allereerst mag in dat bijstandgezin geen man in huis leven, zodat een biologische of aangenomen vader, gedwongen wordt om te verdwijnen, waarmee hem tegelijkertijd zijn vaderrol ontnomen wordt. Op school, moet hij literatuur en algebra leren, maar dat wat hij nodig heeft om in zijn onderhoud te voorzien, leert hij niet. Voor zijn 16e jaar mag hij niet werken, waardoor hem de kans ontnomen wordt om kennis en ervaring op te doen voor zijn latere leven. Het ontneemt hem de mogelijkheid om zijn moeder wat eerlijk verdiend geld te geven, iets wat zij eigenlijk hard nodig heeft. Is hij oud genoeg om een baan te zoeken, dan ontdekt hij dat door de minimumloon- wetten zijn werk uit de markt geprijsd is, zodat hij niet aan het werk kan komen. Probeert hij wat te verdienen door het dak bij de buren te repareren, dan ontdekt hij dat dat verboden is als je geen lid van de vakbond bent en geen vergunning van de overheid hebt. Probeert hij zelf een zaak te beginnen, dan moet hij daar eerst vergunningen voor hebben. Hij moet een advocaat inschakelen om vergunningen en voorlichting te krijgen over alle regels waaraan hij zich dient te houden. Zonder dat komt hij niet uit het doolhof van loon-, uur-, en productieregelingen, of de belastingen zoals sociale verzekeringen, inventarisbelasting, zakenbelasting, loonbelasting, eigendomsbelasting etc. etc.
Overal ziet hij zich de weg versperd door de beperkende regels van de overheid. Op die manier is het geen wonder, dat hij het “witte establishment” gaat haten en alleen in misdaad een mogelijkheid ziet om vooruit te komen!
Het falend gevangenissysteem is ook een zeer grote oorzaak voor agressie. In veel gevangenissen komt de straf neer op door andere gevangenen in elkaar geslagen, of aangerand te worden en door bewakers vernederd en uitgescholden te worden. Het geeft niet waarvoor je veroordeeld bent, ieder ondergaat dezelfde vernederende behandeling. Teenagers die na een klein vergrijp (een winkeldiefstal, of een vuistgevecht, of na de avondklok op straat aangetroffen) hebben gepleegd, krijgen enige dagen of maanden gevangenisstraf. Zij komen als vijanden van de maatschappij uit de gevangenis. Het zijn ware scholen voor de misdaad en ze produceren meer misdadigers dan ze er verbeteren. Natuurlijk is de overheid die er zo’n gevangenissysteem handhaaft wel voor de gevolgen ervan aansprakelijk.
Vervolgens veroorzaakt de overheid agressie doordat zij het voorbeeld geeft, en wel door het instellen van leerplicht, dienstplicht en de plicht om, indien daartoe aangewezen, zitting in een jury te nemen. Aan de andere kant zien we ambtenaren die de voordelen van deze dwang enorm ophemelen, hoofdzakelijk omdat ze er zelf wel bij varen en profiteren van de uit zo’n systeem voortvloeiende corruptie. Militair geweld wordt gebruikt als “oplossing” voor ingewikkelde sociale en economische problemen.
In autoritaire en totalitaire landen, daar waar politieke macht en rijkdom worden verkregen door het gebruik van geweld, geeft de overheid nog meer aanmoediging tot het gebruik van agressie.
Het geheel overziend blijkt dat overal in de wereld de overheid (direct of indirect) aansprakelijk is voor geweld.
3. Afgunst
Afgunst is het haten van rijke en van succesvolle mensen omdat zij rijk en succesvol zijn. In landen, waar gesteld wordt dat ongelijkheid en bezit slecht zijn, komt derhalve afgunst zeer veel voor. We zien dat vooral in socialistische landen, zoals Rusland en in Islamitische landen zoals Iran.
Het belasteren en verwerpen van bezit en succes is volstrekt irrationeel, omdat:
- Alle mensen van nature verschillend zijn en nooit elkaars gelijke kunnen worden.
- Bezit en succes tekenen van ijver zijn en omdat zij het gevoel van geluk en geborgenheid vergroten.
- Pogingen om inkomstenverschillen en status te nivelleren de drijfveren aan ijver en creativiteit ontnemen. Het gevolg daarvan is dat ieders leven armer wordt.
We kunnen succes, bezit en prestatie als zaken die het nastreven waard zijn, zien, of we kunnen ze zien als kwalijke zaken die afgeschaft dienen te worden.
Indien we ze als kwalijk beschouwen, zal iedereen afzakken tot een allerellendigst, miserabel peil van onkunde. Beschouwen we ze echter als deugden, dan zal iedereen geprikkeld worden tot betere prestaties, grotere welstand en een grotere kennis.
Tot voor kort was afgunst in de U.S.A. een zeldzame zaak.
Een Engelse politicus toonde het contrast in de houding van de Amerikanen en de Engelsen met de volgende opmerking: “Als een Amerikaan een goed geklede heer, met een mooie vrouw naast zich, in een Rolls Royce ziet rijden, denkt hij: “Eens zal ik dat zijn”. Indien een typische Engelsman hetzelfde ziet, denkt hij: “We zullen wel een manier vinden om jou daaruit te krijgen”.”
Afgunst is gebaseerd op de ontkenning van de werkelijkheid, het ontkennen van het feit dat mensen verschillend zijn; uit wanhhoop over de (on)mogelijkheden van zichzelf; of puur uit haat omdat iets goeds werkelijk goed is. Afgunst is een veel voorkomende en vernietigende vorm van psychische storing.
4. Onwetendheid
Men kan denken dat het gebruik van geweld om een doel te bereiken, in je voordeel werkt, maar ondanks dat toch ongelijk hebben. Veel van wat we doen pakt, zeker op langere termijn, anders uit dan we hoopten. Vaak doen we iets wat op korte termijn prettige gevolgen heeft, maar wat op lange termijn rampzalig blijkt te zijn.
IJs en cake zijn b.v. erg lekker, maar de suiker erin veroorzaakt tenslotte rotte kiezen en wanneer we er veel van eten worden we veel te dik, het geeft kunstmatige stemmingsverbeteringen en verslechteringen en het bederft de eetlust. Een toevallige sexuele ontmoeting kan ook een goed gevoel geven, maar we kunnen we een geslachtsziekte oplopen, of het gevolg is een ongewenste zwangerschap. Bij een keus moeten we dus altijd de gevolgen op lange termijn mede in de overweging betrekken. Weestal wordt dat vergeten.
We moeten niet alleen letten op de gevolgen voor onszelf, maar ook op de gevolgen die ons handelen voor anderen heeft. We zijn sociale wezens die anderen vaak nodig hebben om zaken mee te doen, voor betuigingen van aanhankelijkheid, voor gezelschap, voor vriendschap, voor liefde, sex en bijval. Het is onvoorstelbaar dat iemand volkomen tevreden is in een wereld, waarin hij het goed heeft, terwijl anderen een ellendig bestaan leiden. Welke gevolgen ons handelen op anderen heeft is niet altijd onmiddellijk duidelijk, maar kan echter wel desastreuse gevolgen hebben.
Het leven is geen aaneenschakeling van geïsoleerde handelingen, maar een samenhangend geheel. Losstaande perioden, die, op zichzelf, goed lijken, kunnen puur tijdverspilling blijken te zijn en niets met het doel, het streven naar geluk, te maken te hebben. Eerder gemaakte keuzen beïnvloeden de latere keuzen. Mortimer Ahler (een filosoof) zegt:
“Begrijp verder dat het probleem om een heel leven werkelijk goed te doen zijn ( goed op alle manieren, en goed in die zin dat ieder onderdeel bijdraagt tot het totaal) voor U juist bestaat omdat in iedere fase van Uw leven, op iedere dag van Uw bestaan, U met de principiële, morele, keuzemogelijkheid geconfronteerd wordt tussen een prettige dag vandaag en een goed leven als geheel, een keus tussen wat, nuttig, doelmatig en plezierig op korte termijn is, en dat wat op de lange duur, bijdraagt om Uw hele leven goed te maken!” (Uit The Time of Our Lives- The Ethics of Common Sense, 1970).
Doordat veel mensen zich dit niet realiseren zien zij agressie als juist en aanvaardbaar. Indien men zich zou realiseren wat de gevolgen van handelen op korte termijn op de lange duur voor gevolgen hebben op de levensloop, dan zouden velen, die nu agressief handelen, dit gaan zien als in strijd met hun eigen belang.
5. Wanhoop
Voorbeelden van wanhoop:
Als Uw vrouw aan kanker dreigt te overlijden en de enige manier om de (levensreddende) operatie te kunnen betalen, is het stelen van benodigde geld. Of, als Uw kinderen van hanger dreigen om te komen en stelen de enige manier is om ze te redden. Of, als iemand probeert U te vermoorden, en de enige manier om dit te voorkomen, is zijn huis op te blazen en daarmee tevens zijn vrouw en kinderen te doden, die er niets mee te maken hebben.
Dit soort wanhoopssituaties zijn, in het geindustraliseerde Westen, zeldzaam. De groeiende welvaart in het Westen heeft overal liefdadigheidsinstellingen doen ontstaan waardoor dit soort wanhoopssituaties vrijwel verdwenen zijn. Agressie in dergelijke situaties is wel begrijpelijk.
6. Hebzucht
De wens om winst te maken is een absoluut natuurlijk en redelijk motief. Hebzucht echter zou gedefinieerd kunnen worden als een grenzeloze zucht naar winst, waarbij winst op een irrationele manier op de eerste plaats gesteld wordt en waarbij alle andere waarden veronachtzaamd morden en men geen oog heeft voor de gevolgen van de hebzucht voor anderen.
Geld en bezittingen zijn algemene waarden, die een mens nodig heeft om zijn doeleinden te kunnen bereiken; zij vergroten zijn zekerheid in tijden van tegenspoed en geven hem de kans om geriefelijk te leven, flateriëel bezit is echter alles behalve de enige waarde.
De dictatoren van de Sovjet Unie horen tot de rijksten der aarde. Zij leven echter temidden van mensen die in de meest erbarmelijke omstandigheden verkeren.- Deze mensen hebben weinig vrijheid van spreken en handelen, zij zitten in een stagnerend en hypocriet systeem gevangen, waar nauwkeurig uitgestippelde gedragscoden gelden. Men kan er niemand vertrouwen en iedereen kan van alle bezit en van zijn vrijheid beroofd te worden. Men leeft er in de wetenschap, dat die macht stoelt op de ellende en de verdierlijking van anderen. Als je je tot slaaf moet laten maken en constant in angst moet leven, terwijl je omgeving in ellende leeft, als prijs voor eigen bezit, is dat voor een psychisch gezond en gevoelig mens onaanvaardbaar. In principe is het even belangrijk hoe bezit verkregen wordt, als het hebben van dat bezit.
Een groot deel van de agressie om bezit te krijgen zou afwezig zijn als de (agressieve) mensen psychisch gezond zouden zijn en als zij zich werkelijk bewust zouden zijn van de gevolgen, die hun agressie op anderen heeft.
Hoe een eind aan die agressie te maken?
Agressie ten gevolge psychische storingen veroorzaakt door frustratie van de fundamentele behoeften kan op twee manieren voorkomen worden:
1e Door het scheppen van gemeenschappen met sociale gewoonten die bij de menselijke aard passen en niet tegen die aard indruisen.
2e Om de eigen fundamentele behoeften te kunnen bevredigen zal dit mogelijk gemaakt dienen te worden en tevens zullen de meeste mensen weer moeten leren, hoe men die fundamentele behoeften zelf kan bevredigen. Daarbij zal men moeten leren aanvaarden dat het goed is om redelijke risico’s te lopen. In de meeste landen wordt de bevrediging van de fundamentele behoeften door de bemoeizucht van de autoritair optredende overheden en door archaïsche “anti-leven” leerstellingen (vooral bij bepaalde religieuse groeperingen) gefrustreerd, Alleen door het slechten van de ideologische en de institutionele oorzaken kan deze frustratie en het daaruit ontstane geweld voorkomen worden.
Met de volgende drie punten geven we aan waarmee o.i. het grootste deel van de agressie in de wereld uitgebannen zou kunnen worden.
- Stop met het beweren dat de fundamentele behoeften kwalijk zijn en leer de mensen die behoeften te bevredigen.
- Geef een rationele, moreel en ethisch verantwoorde opvoeding aan jonge mensen. Houd hen voor dat ze de gevolgen op lange termijn en tevens de algemene rijkweidte van hun daden in acht moeten nemen. Laat ze zien dat daaruit voortvloeit dat agressie vrijwel nooit in het eigen belang is, maar dat het op den duur zelfs dat eigenbelang enorm zal schaden.
- Schaf overheidsgeweld, zoals wetten tegen de individuele rechten en wetten betreffende slachtofferloze misdaden af. Laat de overheid zich niet bezighouden met acties tegen mensen, die hun eigen vreedzame doelen op eigen wijze nastreven. Hierdoor zullen dan de psychologische en de sociale oorzaken van agressie weggenomen zijn en dat is dan al zo’n 90 % van de agressie in de huidige wereld! Mensen zijn geen geweldplegende, rovende dieren, die gebonden zijn aan verdierlijking of zelfvernietiging. Geweld is grotendeels een bijproduct van het handelen van de overheid en van de ideologische omgeving. Een tweetal oorzaken die samenwerken om onze mens(elijk)heid te frustreren, te verzwakken en te vernederen. Natuurlijk kan geweld nooit geheel worden uitgebannen, maar het kan wel tot zeer kleine proporties worden teruggebracht, als het juiste begrip betreffende de oorzaken doorbreekt en, de overheid, en wij dientengevolge, het gedragspatroon zouden veranderen.