Vrije verkiezingen

Henry Sturman (Sofinummer 107530211)

Laissez-faire presenteert hierbij haar mening over vrije verkiezingen. Iedereen die lid wil worden moet deze mening onderschrijven.

Omdat wij tegenstanders zijn van onderdrukking, wijzen wij de huidige staatsvormen in de Nederlands sprekende gebieden af. Wij vinden dat mensen het recht hebben om over zichzelf te beschikken. We observeren echter dat in de huidige staatsvormen dit recht niet volledig wordt gerespecteerd. De samenleving bestaat uit twee klassen: het patriarchaat en de massa. Wij definiëren het patriarchaat als de blanke bovenlaag van de mannenmaatschappij (langer dan 1.75m). Het patriarchaat beschikt over de massa. Uit het fundamentele zelfbeschikkingsrecht volgt echter dat geen enkele groep de andere mag onderdrukken. De massa moet het recht krijgen om zichzelf te besturen. De enige manier waarop zelfbestuur tot uiting kan komen, is door middel van vrije verkiezingen. Dit in tegenstelling tot de huidige parlementaire verkiezingen, die ervoor gemaakt zijn om het patriarchaat de massa te laten regeren. De verkiezingen worden wel “vrij” genoemd, maar zijn het niet. Het patriarchaat heeft namelijk een monopolie op het uitschrijven van verkiezingen. Maar vrije verkiezingen wil zeggen dat ieder individu het democratische recht heeft om verkiezingen uit te schrijven wanneer hij of zij dat zelf wil. Dat recht is voor iedereen gelijk en onaantastbaar. Alleen dit recht kan de vrijheid waarborgen waarin alle mensen gelijkwaardig zijn en werkelijk hun eigen bestuur kunnen kiezen. Elk individu dat verkiezingen uitschrijft mag zelf beslissen welke groep mensen moet participeren. Iedereen uit de groep moet zich dan wel houden aan het beleid van het gekozen bestuur. Mensen die zich niet willen aanpassen aan de samenleving, moeten maar op een onbewoond eiland gaan wonen, of op de Noordpool. Op deze manier kunnen vrouwen zichzelf regeren, kunnen minderheden zichzelf regeren en kan het proletariaat zichzelf regeren.

Maar de overheid blijkt dit principe te schenden: de overheid laat jonge mannen verplicht dwangarbeid doen, in het leger of in vervangende dienstplicht, zonder iedereen een gelijke toegang te geven tot dit arbeidspotentieel. Als tegenwerping tegen deze analyse wordt wel genoemd: “Maar daar is toch democratisch voor gekozen?”. Het zou echter eerlijker zijn als bijvoorbeeld ook de frietboer op de hoek verkiezingsprogramma’s mocht verspreiden van verschillende partijtjes, die de verhouding bepalen tussen de dorpelingen en de frietboer. Iedereen mag een partijtje oprichten, tegen betaling van f 25,-. Je doet natuurlijk mee met je eigen verjaardagspartij. Als je dan wint dan mag iedereen twee maal per jaar jarig zijn en krijg je meer cadeautjes waardoor de welvaart toeneemt. (Het systeem van het socialisme, waarin alle mensen elkaar subsidies geven, heeft immers ook tot meer welvaart geleid). Echter, de partij van de frietboer zelf wint. Nu gaat de frietboer alle jonge vrouwen van het dorp dwingen om eens per maand in de friettent te werken. Dat is eerlijk, want we hebben er allemaal voor gestemd. De jonge vrouwen die niet gestemd hebben, mogen hier geen kritiek op hebben, omdat ze niet gestemd hebben. De jonge vrouwen die wel gestemd hebben, mogen hier wel kritiek op hebben, maar moeten de verkiezingsuitslag wel accepteren, want ze kunnen bij de volgende verkiezingen een partij oprichten die de frietbakplicht wil afschaffen. Democratie is de enige legitimering voor onrecht. Deze legitimering is gebaseerd op de volledige keuzevrijheid door middel van stemrecht en politieke concurrentie. Iedereen heeft dan het gelijke recht om verkiezingen uit te schrijven, een systeem dus waarin voor onderdrukking geen plaats meer is. De meerderheid kan dan ook beslissen dat je niet ouder dan 50 jaar mag worden, omdat het egoïstisch is om jongere mensen in de weg te staan. Er is geen principe dat zegt waarom de politici wel verkiezingen mogen uitschrijven en de frietboer niet.

Conclusie: de democratie rechtvaardigt onrechtvaardigheid, zolang iedereen vrij verkiezingen kan uitschrijven. Als de verkiezingen werkelijk vrij zijn, kan het patriarchaat de massa niet meer onderdrukken, en heerst er echte vrijheid. Dat moet wel collectieve vrijheid zijn (wij definiëren collectieve vrijheid als het erkennen van het recht van elke groep om geweld te initiëren tegen zijn eigen leden), want individualisme is een strategie van het patriarchaat om te zorgen dat mensen zich niet gezamenlijk gaan verzetten en de revolutie beginnen. Een “individualistische libertariër” is dus een contradictie, want individualisme werkt egoïsme en uitbuiting in de hand en kan dus niet tot vrijheid leiden. Mensen verenigt U! Laat de massa zichzelf besturen!