Het geslaagde congres van het libertarisch studiecentrum was een zoveelste bewijs dat libertariërs meer kunnen dan alleen als individu bezig zijn. De thema’s waren overigens ook op de samenleving afgestemd, en minder op eigenbelang zoals door sommige kortzichtige buitenstaanders wordt vermoed. Een oude wijsheid zegt al dat je wat moet zijn om wat te worden. De libertarische vertaling is: “Je moet als individu iets zijn om in een samenleving wat te betekenen”.

Een dergelijke geesteshouding, of de toepassing nu een economisch of geestelijk gebied betreft, wordt door onze huidige maatschappij als bedreiging gezien. De christelijke leer heeft hierin een rol gespeeld, je moet alles voor je naaste opofferen, en de veel toegepaste uitvoering daarvan (en deze uitvoering betreft eigenlijk alleen ongevraagde raad die je anderen geeft) is dat je als goed christen zelf pauper moet worden. Welstand, het als persoon materieel goed hebben, mag niet. En wat me nog meer tegen staat is dat je wanneer je niet plat genoeg praat en een beetje grotere woordenschat dan het absolute minimum van thuis of school hebt meegekregen, je een elitaire bal bent die op anderen neerkijkt.

Nu ben ik weliswaar geen kritiek1oos voorstander van neerkijken op anderen, maar ik vraag me wel af of je je, als bevolkingsgroep met wat andere voorkeuren als onze popminnende tieners, wel in een hoek mag laten trappen en zonder protest schouwburgen, symfonieorkesten en musea mag laten opdoeken. We hebben gelijk als we stellen dat minderheden door het collectief worden vertrapt, maar waar blijven de protesten? Of hebben we al een alternatief om op onze, al of niet betere, manier te leven? Wordt het niet hoogste tijd om in plaats van mopperen eisen op tafel te gooien en met een vuistslag kracht bij te zetten?

Privatiseren klinkt aardig, maar het is ook mogelijk dit niet van de welwillendheid van een collectief te laten afhangen. We kunnen zelf de handen uit de mouwen steken en, tegen de verdrukking in, de verpaupering om ons heen proberen te niet te doen. Openbare bijeenkomsten hoeven niet alleen over politiek en economie te gaan. Het is heel goed mogelijk ook bijvoorbeeld een libertarische voorlees of declamatieavond te organiseren, eventueel verfraaid met een strijkje en andere verboden vruchten van het epicurisme als lekkere ongezonde hapjes.

Natuurlijk, deze zaken worden alleen mogelijk als we samen wat doen (ik heb geen zin me in mijn eentje me te goed te doen aan lekkere happen terwijl ik met de mond vol Jan Greshof citeer). Ik ga hiervoor wat vrienden uitnodigen, libertariërs, en na het feest nog een beetje napraten. Libertarisme is niet alleen theorie. Het is een manier van leven die u en mij de mogelijkheid geeft uit het leven die krenten te pikken die u en ik belangrijk vinden. Wat mij betreft kunnen de jeugd en andere onvolwassen denkers beslag leggen op de inmiddels verloren Tv en andere collectieve goederen. Ik heb het bekeken en wil eigenlijk alleen behouden wat goed is. Hiervoor vraag ik hulp van anderen die ook “Ja” tegen het leven zeggen.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR