Tot mijn grote verbazing blijkt een productieve man als de componist Franz Schubert alleen…
Tot mijn grote verbazing blijkt een productieve man als de componist Franz Schubert alleen maar ’s ochtends te hebben gewerkt.
“Hoe is het mogelijk?” vraag ik me af. Waarom kan ik dat niet?
Het gaat toch uiteindelijk om resultaten. Welke prijs zou ik voor die vrijheid moeten betalen? Waarschijnlijk een geringe als ik er ook rekening mee houd dat ik weer genoegen in mijn werk schep als ik dat opgejaagde gevoel kwijt ben, het gevoel volgend jaar een nog hogere belasting aanslag te zullen krijgen omdat ik in dit jaar de te betalen belasting over het vorige jaar moet verdienen. Ik wil eruit, uit deze vicieuze cirkel.
Minder overheid door meer vrije tijd
Wat doorbroken moet worden is het denken in geld als vrucht van onze inspanningen. Wat als we dat niet meer doen? Dan denken we in een mooi stukje werk als resultaat van de arbeid. We kunnen dan hard werken belonen met een bevredigende middag met een boek. Er zijn manieren om van het leven te genieten in plaats van u in te laten met een product dat voor 80 procent wordt afgenomen en voortdurend minder waard wordt.
Natuurlijk moet u eten, wonen en nog veel meer en dit is waar de collectivisten gebruik van maken. Het is echter de kunst om de behoefte aan geld tot een minimum te beperken. Collectivisten mogen gedeeltelijk grip hebben op uw werk, uw vrije tijd is nog van uzelf.
Kortom streef naar minder overheid door meer vrije tijd. En, als uw hobby al geen geld oplevert – in veel gevallen is het mogelijk om deze zichzelf te laten betalen, zeker wanneer u iets creëert vaardigheid, de groentetuin – zij geeft u in ieder geval meer genoegen dan belastinggeld vergaren.
In principe kunnen we met heel weinig toe. We zitten alleen met hoge kosten, hypotheken, dure auto’s die roesten, kinderen die studeren enz. Maar wat hebt u werkelijk aan geld nodig? Kunnen we geen verschuivingen teweeg brengen zonder echt het dagelijkse comfort te beperken? Meestal is het antwoord “Ja”. Een groot deel van onze dagelijkse behoeften zijn geen echte behoeften omdat we er geen tijd voor hebben ervan te genieten. Een andere overbodigheid is het ophouden van status. Voor kinderen op school een probleem, maar voor volwassenen? En niet onbelangrijk, we geven veel geld uit om te kunnen werken. Reizen van en naar het werk, studie, vakbladen. Weliswaar zijn deze posten “aftrekbaar”, maar ook het studeren op het aangifteformulier is een verkwisting van tijd die u voor betere zaken had kunnen gebruiken.
Belastingzaken horen bij specialisten. Ik wil er niets mee te maken hebben. Ik betaal hooguit (als ik dat tenminste kan) maar weiger er ook maar een minuut aan te besteden.
Geld brengt mij niets, het maakt mij gelukkiger. Kapitaal is daarentegen heerlijk, bij voorkeur in de vorm van een vaardigheid die niemand mij kan afnemen. Schubert had het goed bekeken. Hij leefde voor zijn muziek, kapitaal dat na honderd vijftig jaar nog ongeschonden daar is. Maak tijd, niemand kan u die afnemen.