Open brief i.v.m. Zuid-afrika

14 april 1985

Beste vrienden,

Ik verneem deze ochtend op de radio dat de P.V.V.-jongeren vrij scherp stelling genomen hebben tegen Zuid- Afrika en tegen de apartheid. En hoewel we weten wat de B.R.T.-berichtgeving soms waard is, zal ze dit keer de zaak wellicht niet totaal verdraaid hebben (mocht het, terloops gezegd, mogelijk zijn de officiële tekst van jullie motie te krijgen, dan wil ik dit graag).

Als ex-voorzitter van het Libertarisch Centrum België, die vaak zelf de stelling verdedigd heeft dat de staat (ELKE staat) “kleurenblind” moet zijn, kan ik zo’n stellingname best begrijpen. Toch roept ze vele vragen op:

1. Wat is de motivering ervan. Hoewel ik het niet kan bewijzen, lijkt ze mij minder te maken te hebben met echte bezorgdheid om de toestand in Zuid-Afrika dan met de wens om eens heerlijk progressief te doen. Steeds maar de vrije-markteconomie verdedigen staat zo reactionair. Waarom dus niet eens schoppen tegen Zuid-Afrika. Men ziet zo de verwonderde gezichten van socialisten en links kristenen: “Hoezo! Staan de P.V.V.-jongeren dan aan onze kant?”

2. Over welke “apartheid” praat men eigenlijk? Steeds meer sectoren van het openbare en maatschappelijke leven in Zuid-Afrika worden gedesegregeerd, de sport (in 1967 onder John Vorster), het bedrijfsleven, de hogescholen, recent de Kaapse stranden, heel binnenkort wellicht het sexueel- en huwelijksleven, de zwarte arbeiders in de grote steden worden als permanente bewoners erkend, enz. … Hoe positief al die integratie uiteindelijk zal blijken is m.i. zeer de vraag, maar dat apartheid op sterven na dood is, is zonder meer duidelijk.

3. Waar natuurlijk is er nog geen universeel stemrecht. Het beroemde “one man, one vote” wordt nog niet toegepast. Als we mogen afgaan op wat er elders in Afrika gebeurt, zou het wellicht bij een eenmalige toepassing ervan blijven. Daarna zou de “zwarte meerderheid” eerst de blanken liquideren en vervolgens zouden de machtsfactoren binnen die meerderheid bepalen welke stammen en groeperingen de kans krijgen de andere te onderdrukken, zoniet uit te roeien. Zie ter illustratie wat thans in Zimbabwe gebeurt. Waar oef! de macht is er alvast niet meer in handen van die blanke racist lan Smith. Is dat het standpunt van de P.V.V.-jongeren, dat alles in orde is als er maar één keer democratisch gespeeld is? In dat geval, wil ik ter overweging geven dat Hitler destijds ook democratisch aan de macht gekomen is.

4. Of zijn de doden bij zwarte betogingen het grote probleem? De 69 slachtoffers te Sharpeville zijn te betreuren, maar met de miljoenen doden die er ondertussen in Cambodja, China, Argentinië, Erithree, Baskenland, Zimbabwe zijn gevallen, zou men verwachten dat de wereldopinie ondertussen toch iets anders gevonden heeft om zich druk over te maken. En wat de meer recente doden betreft: als zwarte betogers het nodig vinden de baby van de secretaris van een zwarte stadsraad (een “collaborateur” dus!) levend te verbranden, moet de politie dan rustig toekijken?

Speciaal vanwege Nederlanders en Vlamingen zou men verwachten dat zij, wegens de verwantschap van taal, cultuur, geschiedenis NIET extra geneigd zijn aan die selectieve verontwaardiging tegenover Zuid-Afrika mee te doen, maar helaas zijn dat naar verluidt sentimentele en “ouderwetse” factoren. In de mondialistische en multi-nationale beschaving die de onze is wordt men verondersteld die problemen “neutraal” te benaderen, en indien men al enig onderscheid maakt, dan liefst nog tégen de eigen of aanverwante groep in, om zeker niet chauvinistisch te lijken.

Laat ik, zonder hier al te veel te willen “bewijzen”, gewoon aanstippen dat ik die houding niet deel: ras, taal, cultuur zijn reëel. Ze vormen, naast gezin, natie, godsdienst, beroeps- en verenigingsleven, noodzakelijke elementen in het structureren van het leven. Alleen het individu aan de ene kant en “de mensheid” aan de andere kant erkennen en al de rest als “bekrompen” afwijzen is niet “verlicht” of “bevrijdend”, het is verklikkend en verschralend en schept een monotone wereld van gestomiseerde en ontwortelde mensen. Deze visie hoeft zeker niet tot “alles goedpraten” te leiden, WEL echter tot de verwachting dat b.v. Nederlanders en Vlamingen een extra inspanning zouden doen om na te gaan of het standpunt van de blanke Afrikaners echt wel zo totaal onverdedigbaar is. Totdaar enkele beschouwingen die ik graag ter overweging en eventueel ter discussie wou voorleggen.

Met hartelijke groeten.

Guy de Maertelaere.