Tekst van de Amerikaanse president tot zijn volk op 16 mei 1982 *

Nieuwslezer

Hier Franklin Morris, CBS Nieuws, 16 mei 1982.

Over een paar minuten verbinden wij u met Washington voor een niet-geprogrammeerde, maar klaarblijkelijk belangrijke redevoering door de President van de Verenigde Staten. Het is nog maar een paar minuten geleden.dat men de Russische tolk, Andrei Mesariko, de “Oval Room” zag verlaten. Het CBS acht het mogelijk dat de President een gesprek heeft gehad met de nieuwe Sovjetleider Andropov, het voormalige hoofd van de KGB. Er deden geruchten de ronde dat er ook al de afgelopen nacht contact was na de laatste ontwikkelingen in Zuid-Afrika, maar het CBS kan dit niet bevestigen. Wat er ook moge zijn, deze lentedagen van 1982 lijken een eindeloos drama te worden. CBS verslaggever Roger Mudd zag Mr. Carter een uur geleden op weg gaan naar een spoedbijeenkomst van het kabinet en Roger zei dat de President er ernstiger en grauwer uitzag dan tijdens die gedenkwaardige ochtendspeech 2 jaar gelden, waarin hij het mislukken van de reddingsactie in Iran aankondigde.

Ik hoor dat de President klaar is. Het CBS neemt u mee naar Washington. Dames en heren: de President van de Verenigde Staten

Presidentiële rede

Medeburgers, ik spreek tot u in het moeilijkste uur van dit land. Ik moet u vertellen dat’ om 6.14 uur vanavond Mr. Andropov, de leider van de Sovjet Unie, mij opbelde via de directe verbinding Moskou-Washington. Voor ik u de details van dit gesprek vertel, wil ik trachten met u de militaire situatie van de Verenigde Staten door te nemen. En als uw President moet en zal ik de volledige verantwoordelijkheid op mij nemen voor wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd en ook voor het antwoord dat ik vanavond meen te moeten geven aan Mr. Andropov.

Zoals U weet is de Republiek van Zuid-Afrika om praktische redenen overgegeven. Gisteravond zijn Sovjet-troepen geland in Transkei. De belangrijkste havens zijn geblokkeerd en de marine is overmeesterd. Veel dappere Afrikanen vechten door, maar hun verdediging lijkt net zo hopeloos als het Afghaans verzet 2 jaar geleden, dat gebroken werd na een uitgebreide chemische aanval.

Helaas bereikte mij vanavond het bericht dat het volk van Zimbabwe een aanbod voor Russische protectie heeft aanvaard.

Deze twee mineraalrijke landen, samen met Zuidwest-Afrika, dat twee weken geleden onder Russisch bewind kwam, zijn sinds lang de belangrijkste leveranciers van onze strategische ertsen. Zonder die ertsen wordt de verdediging van ons land zeer moeilijk. Ik denk hierbij aan platina, chroom, mangaan, kobalt, vanadium en goud.

Het zou makkelijk voor mij zijn de schuld te geven aan het “State Department”. Ik bedoel het negatieve advies, dat het State Department mij in 1977 gaf, om Zuid-Afrika te steunen toen haar leger zich op 30 km afstand van de Angolese hoofdstad Luanda bevond. Hadden we Zuid-Afrika 5 jaar geleden de slag om Angola laten winnen, dan hadden we niet alleen dat land gered maar tevens Namibië en Mozambique. Waarschijnlijk zou Fidel Castro dan niet de held van Latijns Amerika zijn die hij nu is. Maar ik wil vanavond niemand de schuld geven. Ik neem alle schuld op me, net als toen Iran viel. Ik was toen ook geadviseerd dat de Russische aanval, nadat Afghanistan was ingenomen, gericht zou zijn op Karachi, in de richting van open havens. De toenmalige staatssecretaris, die ontslag heeft aangeboden, besefte waarschijnlijk niet dat de Russen met de vriendschap van Mevr. Gandhi Pakistan nauwelijks nodig hadden, en inderdaad in plaats van Karachi viel Iran. Achteraf is het gemakkelijk om in te zien dat de Sovjet Unie de gijzeling in de Amerikaanse ambassade in Teheran heeft gepland en het daarmee voor ons onmogelijk maakte om in Iran te interveniëren zonder die 50 waardevolle Amerikaanse levens te offeren.

Misschien hadden we pok die gebeurtenissen kunnen voorzien, die zo snel de ramp in Iran opvolgden. De drievoudige moord op Koning Khaled, Prins Fahad en Sjeik Yamani, men vermoedt nu door Rusland aangezet, was een schok voor de vrije wereld; net als het toetreden van Turkije tot het Russische blok. In feite, was het deze gebeurtenis, het plotselinge verraad van onze Turkse bondgenoot, die het snelle ineenstorten van de NAVO veroorzaakte. Het uit elkaar vallen van de NAVO en de onmogelijkheid voor ons om West Europa te verdedigen, was een grote slag, minstens zo erg als het verlies van onze levensbelangrijke olievoorziening uit de Perzische Golf. Dit alles, plotseling gecombineerd met het ineenstorten van Engeland, betekende het einde van de westerse wereld.

Mrs. Thatcher, -die geweldige vrijheidsstrijdster, deed alles wat van een mens verlangd kan worden, maar het Britse transportsysteem werd zo verlamd door de vakbonden, dat zelfs al hadden we in de Verenigde Staten de B-1 bommenwerper niet opgegeven, de kruisraketten en de neutronenbom, dan nóg zou er geen kans geweest zijn om Europa op tijd te versterken. Het is daarom niet te verwonderen, dat de nieuwe Britse socialistische regering het bekende en duivelse “vriendschaps- en samenwerkingsverdrag” heeft gesloten met de Sovjet Unie en onlangs aankondigde dat de Sovjet Unie het gebruik van onze vroegere Amerikaanse bases in Engeland krijgt.

Hoe egoïstisch het ook moge klinken, ik denk dat ik ook uw gedachte vertolk wanneer, ik zeg dat de Russische aanval op China afgelopen herfst een wreed godsgericht leek. Deze twee communistische machten hadden toch minstens elkaar kunnen uitputten, terwijl wij ons hadden kunnen versterken. Maar zelfs een miljard Chinezen waren niet opgewassen tegen het chemisch wapenarsenaal van het Russische leger. Meer dan een zesde van heel het Sovjet wapenarsenaal is chemisch. Hun totale voorraad is zevenmaal groter dan de grootste voorraad die de NAVO ooit had. Had China nog vijf jaar gehad, dan had zij Rusland kunnen overmeesteren, maar u allen bent bekend met het feit dat het Amerikaanse Congres telkens rebelleerde wanneer deze regering de Volksrepubliek van modern materieel wilde voorzien om de Sovjet dreiging langs de rivier de Amur en de Mongolese grens te verdedigen. Op deze plaatsen gingen de Russen dan ook tot de aanval over.

Deze rampenlijst heeft ons in de situatie gebracht waarin ik deze pijnlijke woorden tot u moet spreken. Zoals u weet heeft nog geen enkele Sovjet soldaat een voet op onze bodem gezet, noch heeft er een kernexplosie plaatsgevonden in dit land en toch moet ik u vertellen dat onze defensie geheel ontoereikend is voor de militaire kracht van de Sovjet Unie. Het eerste prototype van ons nieuwe verdedigings-anti-ballistisch wapensysteem, dat vorige maand zijn eerste test had, zal niet operationeel zijn voor juni 1983. Ontwerpfouten hebben dit systeem vertraagd sinds de eerste keer in 1978 dat het Congres weigerde fondsen hiervoor beschikbaar te stellen.

Nadat ik om 6.14 uur het telefoontje van Mr. Andropov kreeg, heb ik de Minister van Defensie, Brown, gevraagd om een rapport over het mogelijk welslagen van een eerste aanval nog deze avond op Rusland. Zijn antwoord was niet bemoedigend. Hoewel de Verenigde Staten op dit moment 123 Poseidon onderzeeboten heeft met ongeveer 3000 kernkoppen en dat we verder nog 1000 Minuteman 2 en 3 klaar in hun silo’s hebben plus 300 B-52 bommenwerpers. Stelt u niets van deze cijfers voor, hoe indrukwekkend, en geruststellend die ook mogen lijken. De Sovjet Unie staat op het moment klaar, zoals Mr. Andropov mij vanavond vertelde, met bijna 7000 radars. Deze zouden een vroege waarschuwing geven bij een eventuele aanval van ons. De Sovjet Unie heeft volgens onze inlichtingendiensten verder 10.000 anti-raketten, waarbij dodende satellieten en meer dan 2500 onderscheppingsvliegtuigen. We zouden heel goed een verrassing in het begin kunnen bereiken, hoewel Mr. Andropov mij hiertegen gewaarschuwd heeft. Hij vertelde me dat zo’n verrassingsaanval van de Verenigde Staten wel door hem verwacht werd, als een daad om eindelijk iets van een standpunt in te nemen en zichzelf te redden. Mr. Brown bevestigde dat onze kansen om langs het anti-raketgeschut van de Sovjets te komen gering zijn. De minister zei dat misschien 100 van onze aanvalskernbommen op Russisch grondgebied zouden kunnen doordringen en exploderen; maar dat dit slechts een fractie van de Sovjetbevolking zou doden omdat veel Russische burgers en alle sleutelfiguren in bomvrije schuilkelders zitten. Zoals u weet, heb ik er bij het Congres herhaaldelijk op gewezen dat Rusland, in tegenstelling tot de Verenigde Staten, al lang gepland heeft een kernoorlog te overleven. Met hun uitgebreide BB-schuilkelders hebben de Russen zich voorbereid op een kernaanval en ons Congres heeft de Verenigde Staten verhinderd hetzelfde te doen. Daarbij komt nog dat onze kernwapens niet ontworpen zijn om de raketstations van de Sovjets te vernietigen. Dat betekent dat, zelfs al zou de Verenigde Staten binnen een paar minuten een aanval lanceren, dat niet alleen betrekkelijk ineffectief zou zijn, maar de Sovjet kracht om terug te slaan zou vernietigend zijn. Zoals u weet, heeft dit land lang geleden ons luchtverdedigingssysteem ontmanteld en hebben we een voorstel om diepe, bomvrije kelders te bouwen afgewezen. Onder de SALT restricties is het Russische arsenaal van ICBM (Inter Continentale Ballistische Raketten) meer dan 300O, en beschikt zij dus over zeer veel meer vernietigingskracht dan al onze nucleaire aanvalswapens tezamen. Om kort te gaan, Mr. Brown vertelde dat, al zouden we een verrassingsaanval kunnen doen op dit late moment, de Sovjet Unie, naar zijn mening, binnen enkele minuten de meeste V.S. wapensytemen en centra zou vernietigen en vrijwel alle VS. troepen doden. 90% van onze burgerbevolking zou in leven blijven, maar geen verdediging hebben.

Het is daarom dat ik met de grootste verbittering en de diepste vernedering, -die ik als uw leider moet aanvaarden, dat ik u nu op de hoogte breng van de inhoud van het telefoongesprek van hedenavond uit Moskou met de Sovjet-leider, van de eisen die hij heeft gesteld en het allerergste, van mijn adviezen aan u met betrekking tot deze eisen.

Mr. Andropov heeft de volgende eisen aan het Amerikaanse volk voorgelegd, welke dienen te worden geaccepteerd of geweigerd binnen één uur na beëindiging van deze uitzending, of ons land en de Sovjet Unie zullen in staat van oorlog verkeren. Mr. Andropov gebruikte de uitdrukking “totale oorlog” en ik kan, gebaseerd op vroegere waarnemingen, slechts aannemen dat hij dat ook letterlijk bedoelt: conventionele, nucleaire en chemische oorlogsvoering. Allereerst moet er morgenochtend een vriendschapsverdrag tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie gesloten worden. Daarna verwacht Mr. Andropov mijn ontslag binnen 24 uur en ook dat van de Vice-President, van elk lid van de regering, senaat en congres. Mr. Andropov informeerde mij dat Rusland de beschikking heeft over betrouwbare vervangers, landgenoten van ons moet ik helaas zeggen. Deze vervangers zullen binnen 48 uur een nieuwe regering op basis van de Sovjet principes vormen. Er is meer. De Sovjet Unie eist onmiddellijke ontwapening, internering van alle strijdkrachten en politie en een tijdelijke stop van TV en persmedia, ingaand na deze uitzending, Onder de nieuwe Sovjet-regering zullen alle handel en productiemiddelen genationaliseerd worden. Binnen 30 dagen zal de helft van het Amerikaanse graan getransporteerd worden naar de Sovjet Unie, alle handelsschulden tussen ons land en de Sovjet-Unie en haar bondgenoten zullen worden opgeheven en tenslotte zal een bezettingsleger in de Verenigde Staten gestationeerd worden. De eerste troepen worden morgenochtend om 6.00 uur verwacht. Een ieder die zich verzet, zal zonder vorm van proces gedood worden.

Dit, medeburgers, is de boodschap die Mr. Andropov mij overbracht. Met meer spijt dan ik in woorden kan uitdrukken, adviseer ik het Russische ultimatum te aanvaarden. Te weigeren zou naar mijn mening en die van Mr. Brown de dood van vele duizenden Amerikanen betekenen vóór zonsopgang. En dat alles vruchteloos, behalve voor de trots van deze koppige, maar verslagen President. Zou er tijd zijn om dit via een stemming aan u te vragen, dan zou ik het doen. Maar de communicatie moet nu beëindigd worden, anders zou een ruïneuze oorlog binnen enkele ogenblikken over dit land komen. Waar leven is, is hoop. Daarom, en namens u, aanvaard ik volledig alle eisen van Mr. Andropov en de Sovjet Unie. Ik verlaat u nu, gebukt onder een schande die niet de uwe is, als volk, maar geheel de mijne als een President en leider die gefaald heeft. Ik wens u nu goedenacht, Moge God mij vergeven en u allen zegenen.

Wij hopen dat deze speech nooit gehouden zal worden; zolang in de wereld, en ook in België, en Nederland, de collectivistisch filosofie blijft overheersen, is dit echter niet onmogelijk.

*) De oorspronkelijke tekst van deze rede werd voorgedragen op het Schultz-Seminar op de Bahama’s 15 – 18 mei ‘1980.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR