The girls who owned a city

Een virus doodt alle mensen op de aarde die ouder zijn dan twaalf. Binnen uren verdwijnen de onderdrukkers maar ook de volwassenen die zoveel te bieden en te leren hebben aan jonge individuen. Chaos overheerst. Bendes hongerige en angstige kinderen kiezen dwang en geweld om een beetje van de verloren zekerheid terug te krijgen.

Lis, een meisje van tien, weet dat je belangrijke dingen niet krijgt maar moet verwerven door inspanning, creativiteit en rationaliteit. Toevallig waren haar ouders bij uitzondering, geen collectivisten. Snel wordt Lisa als leider erkent door de andere kinderen in de straat wanneer zij door moedig en eerlijk optreden er voor weet te zorgen dat de onmiddellijke hongersnood verdwijnt.

Samen met de anderen wordt bescherming bedacht tegen de plunderende bendes, althans voor de korte termijn. Hoewel de problemen onoplosbaar lijken lukt het deze jonge individualisten een samenleving te ontwikkelen waar Libertariërs blij mee zouden zijn.

Het boek is, in eerste instantie, geschreven voor jongeren maar is boeiend en leerzaam voor een ieder. Het inspireert mensen van iedere leeftijd, m.n. jongeren, vertrouwen in zichzelf te krijgen en te houden door zeer duidelijk aan te geven wat de basis is voor dit vertrouwen: zelfstandigheid, individualiteit, en zelfwaardering. Het verhaal maakt duidelijk dat het Libertarische verbod op gewelds-initiëring de enige waarborg kan zijn voor echt vrij samen leven. En dan nog geschreven op een voor kinderen bekende en begrijpelijke wijze is een prestatie. Voor zover mij bekend is het boek nog niet vertaald, jammer genoeg.

P.S.: Frances Kendall’s Super Parent Super Children geeft uitstekende adviezen om kinderen te helpen zich te ontwikkelen tot individuen die terecht blij met zichzelf zijn, en beseffen vrijheid nodig te hebben om zichzelf te realiseren en om met anderen samen te leven. De “opvoeding” waar Lisa van genoten heeft zou op basis van Kendall’s richtlijnen bereikt kunnen worden.