Energie op rantsoen?

Opnieuw wordt het publiek gebombardeerd met politieke discussie over het te volgen beleid in geval van energietekorten.

Een geliefkoosd middel van de overheid, die weinig of geen begrip heeft van het beeindigen van economische tekorten, is om een tegenslag gelijkelijk te verdelen, zodat allen gezamenlijk lijden in de geest van solidariteits-ellende.

Volgens sommige politici is rantsoenering slechts een korte termijn middel, te gebruiken totdat de gehele voorraad groeit. Maar, zoals dit artikel zal aantonen, is rantsoenering niet alleen een slecht beleid op korte termijn, doch ook een ramp op lange termijn, het probleem in stand houdend, waarvoor het als oplossing was bedoeld.

Het principe rantsoenering is gebaseerd op enkele rationele en economische denkfouten:

• In tijden van tekort zouden de besluiten van sociale planners, met betrekking tot de toegestande hoeveelheid aankoop van een bepaald goed, meer waarde hebben dan de vrijwillige markt van individuele kopers en verkopers. Moreel gesproken: rantsoenering verbiedt vrijwillige samenwerking tussen mensen en vervangt die door autoritaire controle van menselijk gedrag.
• Men stelt dat voorraad constant is (fout). Normaliter komen in tijden van tekort nieuwe voorraden boven water om aan de behoeften te voldoen, tengevolge van prijsstijgingen. Zulks worden verhinderd door toepassing van rantsoenering en prijsbeheersing, waardoor tekorten zullen blijven bestaan.
• Men stelt tevens, dat de vraag naar een bepaald goed constant is (fout). In feite stijgt de vraag ten tijde van een tekort, daar de prijs dan lager ligt dan normaal. Rantsoenering en prijsbeheersing veroorzaken het niet verschijnen van nieuwe voorraden en blijvende tekorten, omdat de vraag groter blijft dan normaal.
• Rantsoenering, zoals alle vormen van egalitarisme, is oneerlijk omdat bij alle mensen een gelijke behoefte naar bepaalde goederen veronderstelt; het verhindert mensen met een reele behoefte om hun voorraden vrijwillig te vergroten. Voorts nivelleert rantsoenering ons allen tot de gemene deler, tot een ontpersoonlijkt nummer in de computer van een sociale planner.

In het verleden heeft elke toepassing van rantsoenering corruptie en schandalen ten gevolge gehad. Ondanks duizenden inspecteurs en gevoelens van patriottisme bij een volk in oorlog, kon rantsoenering tijdens de tweede wereldoorlog geen schandalen, zwarte markten en corruptie voorkomen. Ondanks zware straffen voor overtredingen waren binnen twee jaar na de instelling van benzinerantsoenering, het overgrote deel van de coupons in circulatie vals.

Rantsoenering is een slechte vervanging van goed openbaar beleid. Nationale leiders zouden ten doel moeten hebben om malaise in tijden van tekorten te beeindigen door overheidsbemoeiingen in de vrije markt te stoppen. In schrijnende tegenstelling hiermee echter roepen deze leiders op om de malaise gelijkelijk te verdelen!

Het verlaten van het vrije markt principe wordt zeer duur betaald. Iedere stap in de richting van geleide economie, een geplande samenleving en een gereguleerde bevolking is een stap dichterbij verraad van het grondbeginsel van de menselijke vrijheid.

Het vervangen van individuele controle van de markt door bureaucratie en politieke controle, is een aanzet to verwerping van individuele besluiten op alle gebieden van het leven, of ze moreel, persoonlijk of religieus zijn.

Tenslotte: rantsoenering is het symbool van wantrouwen. De kern van dit gegeven is “Wij als samenleving kunnen elkaar niet langer vertrouwen”. In feite mogen mensen niet meer vrijwillig met elkaar onderhandelen. Het antwoord op alle problemen wordt gezocht in geweld, autoriteit, dwang en controle.

Als dit is wat de westerse wereld voor zichzelf wenst, kan elke hoop op een vrije samenleving worden vergeten. De dreiging van rantsoenering geeft ons de kans om eenieder die wil horen, duidelijk te maken, dat het toestaan van overheidsinmening op economisch terrein tenslotte elke vorm van vrijheid zal vernietigen.