DE LIDSTATEN van de Europese Unie hebben begin deze maand in de Milieuraad ingestemd met het Kyoto-protocol, dat beoogt de uitstoot van CO2 te verminderen. ‘Een historisch moment’ vond Greenpeace-adviseur Michel Raquet. Die kwalificatie is zeker terecht, maar op een andere manier dan hij bedoelt. Want de beslissing vormt een historisch dieptepunt uit het oogpunt van rationele besluitvorming. Ze is gebaseerd op flinterdunne bewijsvoering en misleidende informatie.

Het komt zelden voor dat beslissingen met zulke potentieel vérstrekkende consequenties zo slecht zijn onderbouwd. De goede gewoonte overheidsbeslissingen te baseren op degelijke kosten-batenanalyses, is in dit geval in de steek gelaten. 

In tegenstelling tot wat veel mensen lijken te geloven, is het Kyoto-verdrag allerminst een voorbeeld van doeltreffend mondiaal klimaatbeleid maar veeleer het product van collectieve verstandsverbijstering. 
De beleidsmakers zouden er goed aan hebben gedaan de Summary for Policymakers van het Intergovernmental Panel on Climate Change – dat verantwoordelijk is voor de wetenschappelijke basis van het Kyoto-verdrag – nauwkeurig te lezen. In dit document (slechts zeventien bladzijden tekst) komen het woord uncertain(ty) en equivalenten daarvan circa veertig keer voor. Dat is waarschijnlijk zonder precedent voor een zó kort beleidsdocument. 

De frappantste illustratie van de onzekerheid ten aanzien van de vermeende opwarming van de aarde door broeikasgassen, is de erkenning van het IPCC dat het weinig weet van negen van de twaalf mechanismen die bepalend zijn voor de warmtebalans van de aarde. Je hoeft er niet voor te hebben doorgeleerd om te kunnen aanvoelen dat als er zo weinig bekend is over cruciale mechanismen , de uitkomsten van de betrokken modellen niet in overeenstemming met de werkelijkheid kúnnen zijn. 

Bovendien verschijnen de laatste tijd in de gerenommeerde wetenschappelijke bladen zoals Nature, Climate Research en het Bulletin of the American Meteorological Society steeds meer artikelen die de stelling tegenspreken dat de door de mens veroorzaakte uitstoot van CO2 een significante en schadelijke invloed op het klimaat zou hebben. 

Wat zou Kyoto opleveren aan afkoeling? Volgens de modellen van het IPCC slechts 0,07 graden Celsius in 2050: een waarde die op normale thermometers niet eens kan worden afgelezen. Hoeveel kost Kyoto? Volgens officiële schattingen enkele honderden miljarden euro per jaar. Kan dat geld niet beter aan nuttiger zaken worden besteed? 

Uit het oogpunt van de kosten-batenverhouding is Kyoto dus een monstrum. Daarenboven is het een regelrechte aanslag op de grondslagen van ons systeem van vrije ondernemingsgewijze productie. De doelstellingen van Kyoto kunnen namelijk slechts worden gerealiseerd door diep ingrijpende en grootschalige overheidsinterventie in het economisch leven. 

Was dát dan misschien de verborgen agenda? 

Drs. H.J. Labohm is als gastonderzoeker verbonden aan het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen ‘Clingendael’.