Een van de belangrijkste normen die de overheid overbrengt aan Nederlanders (en immigranten) is dat men recht heeft op de vruchten van andermans inspanningen als men zielig is of genoeg stampij maakt.
Dit artikel is eerder gepubliceerd op MeerVrijheid.nl.
Premier Balkenende wil graag een versterking van de normen en waarden in Nederland. Daartoe wil hij een commissie in het leven roepen die daar aan gaat werken. Het is onwaarschijnlijk dat dat zal helpen.
Een van de belangrijkste normen die de overheid overbrengt aan Nederlanders (en immigranten) is dat men recht heeft op de vruchten van andermans inspanningen als men zielig is of genoeg stampij maakt. Jongeren hebben het recht om te studeren ook al zijn ze niet gemotiveerd. Ouderen hebben recht op pensioen ook al hebben ze er niet voor gespaard. Werklozen hebben recht op geld ook wanneer ze al hun geld er doorheen gejaagd hebben (mensen die echter een eigen huis bijeen gespaard hebben ontvangen geen bijstand maar moeten hun eigen huis “opeten”). Mensen die zielig doen ontvangen geld van hardwerkende medeburgers dat door de overheid afhandig is gemaakt. Huurders die zich slecht gedragen worden niet uit huis gezet maar de omwonenden wordt aangeraden te verhuizen. Of aso-families worden voor veel geld verhuisd zoals in Maastricht gebeurde toen de woningbouwverening samen met de gemeente 1 miljoen euro spendeerde om een Flodder-familie te verhuizen.
Als mensen een WAO- of bijstandsuitkering genieten heeft de overheid het zo geregeld dat het erg onverstandig is om weer te gaan werken. Werk je bv 20 uren per week dan wordt dat gekort op je uitkering en is het waarschijnlijk dat je niet een hoger inkomen geniet maar er wel voor werkt. Bovendien heb je enorm veel rompslomp met de uitkeringsinstantie omdat je inkomen uit deeltijdwerk steeds kan wisselen. Alleen als je 40 uur gaat werken verdien je meer dan een bijstandsuitkering. Maar dan vallen vaak extra uitkeringen zoals huursubsidie af en ga er toch weinig op vooruit. Het is dan ook niet vreemd dat veel WAOers zwart bijverdienen als bijvoorbeeld oppas of huishoudster bij een particulier en zo met weinig inspanning een behoorlijk inkomen genieten.
De overheid beloont dus asociaal en onverantwoordelijk gedrag en straft verantwoordelijk gedrag. Als je hebt gespaard kan de overheid dat afnemen, als je kwistig met je eigen geld bent omgesprongen of helemaal niet hebt willen werken biedt de overheid je geld. Calculerende burgers weten zo al snel wat het meeste rendement oplevert. Zorg dat je weinig doet, weinig hebt (wie niets heeft kan immers alleen maar krijgen), zoveel mogelijk klaagt en claim dat je slechte gedrag te wijten is aan een gebrek aan geld en niet aan eigen onverantwoordelijkheid. De boodschap die de overheid afgeeft met haar sociale beleid is dat burgers recht hebben op de eigendommen van anderen, dat andermans eigendommen niet gerespecteerd hoeven te worden en dat klagers die geweld gebruiken of luidkeels schreeuwen worden gehoord.
Wat voorheen, voor de tijd van staatsuitkeringen, als gift of gunst werd beschouwd, namelijk hulp in moeilijke tijden, wordt inmiddels als recht gezien. Mensen worden boos, gewelddadig of vernielzuchtig als aan die “rechten” niet wordt voldaan. Als ze per ongeluk geen geld meer van anderen ontvangen omdat ze zielig zijn. Het is in zo’n systeem geen wonder dat normen en waarden vervagen. Dat het aantal geregistreerde misdrijven in de afgelopen dertig jaar gestegen is van 350.000 tot 4.600.000 wordt zo opeens heel begrijpelijk. De politie is zo slecht georganiseerd en zo gedemotiveerd geraakt dat slechts 15% van alle misdrijven wordt opgelost. Zo is het ziekteverzuim bij de politie buitengewoon hoog met 9,7% (bij particuliere bedrijven 6,1%). Mensen die zich misdragen hebben steeds minder kans hiervoor gestraft te worden. Wanneer bepaalde groepen in Nederland buitengewoon crimineel blijken te zijn gaan er bovendien stemmen op meer gemeenschapsgeld aan deze groepen te spenderen. Daarmee wordt een signaal afgegeven dat deze mensen uiteraard eerder bemoedigt dan ontmoedigt.
De vraag is verder of de normen en waarden en het gedrag van de overheid zelf wel zo hoogstaand zijn. De overheid betaalt rekeningen van crediteuren buitengewoon laat en haar organisaties zijn weinig servicegericht. Bovendien is de belangrijkste norm van de overheid “plicht”. Met name voor mensen die iets hebben opgebouwd. De plicht om meer dan de helft van je inkomen af te staan aan de overheid, de plicht om een onbetrouwbare staatsverzekering als de WAO af te sluiten, de plicht om staatsonderwijs te “genieten” in vuile scholen met ongemotiveerde leraren, de plicht om diensten af te nemen in de gecollectiviseerde staatsgezonderheidszorg (als er geen wachtlijst is). Zo edel zijn die normen dus niet. De belangrijkste plicht die men zou kunnen opleggen, “respecteer andermans eigendom, lichaam en arbeid”, wordt niet opgelegd. De overheid toont daar zelf opvallend weinig respect voor en schrijft voor wat burgers wel en niet mogen eten, drinken of roken, welk onderwijs men mag (en moet) genieten, waar ze mogen werken en tegen welke vergoeding, waar ze hun geld aan moeten besteden en wie zich wel of niet kan of mag laten euthanaseren. En uitgerekend zo’n organisatie moet de samenleving duidelijk maken wat normen en waarden zijn?
De woorden van het CDA klinken ook wat hol. Ongetwijfeld zijn de normen en waarden niet alleen gedurende de acht Paarse jaren verloederd. Aangezien het CDA (KVP, CHU, ARP) van 1945 tot 1992 onafgebroken in de regering zat is zijzelf grotendeels verantwoordelijk voor de vervaging van die normen en waarden. Waarom deden ze er niets aan toen ze eerder aan de macht waren? Normen en waarden waren blijkbaar ook toen niet veilig bij het CDA.
Maar als de regering niet de juiste maatregelen voorstelt om de normen en waarden in ere te herstellen, wat moet er dan gebeuren? Het antwoord hierop is eigenlijk al gegeven, de overheid moet zich minder bezig houden met herverdeling van inkomen en meer met haar belangrijkste taak: zorgen dat burgers elkaar niet in de haren vliegen, dat individuele rechten (lichaam en eigendom) door zowel de overheid als de burgers onderling worden gerespecteerd en dat contractverplichtingen tussen burgers kunnen worden bekrachtigd via een efficiënt rechtsysteem. De overheid zou het eigen initiatief en de eigen verantwoordelijkheid van burgers weer moeten gaan respecteren zodat burgers weten dat hun inspanningen lonen en zij zichzelf kunnen helpen, vrijheid over het eigen leven leidt namelijk automatisch tot eigen verantwoordelijkheid. Dat kan niet zonder dat belastingen drastisch worden verlaagd en herverdelende, betuttelende en paternalistische wetten worden afgeschaft. Aangezien die maatregelen de macht van de overheid en haar ambtenaren aantasten zullen ze niet snel worden doorgevoerd. Waarschijnlijker is het dat de situatie voorlopig alleen maar slechter zal worden en dat uiteindelijk de wal het schip gaat keren. Blijkbaar is nu de situatie nog niet dramatisch genoeg. Met als gevolg dat mensen overheidsbemoeienis blijven zien als oplossing en niet als probleem.
Gerelateerde pagina’s:
Flodder familie zorgt voor hoge kosten
Lastenverlichting? Don’t hold your breath.