Het Collectieve Onderbewustzijn van Clinton en Bono

Bono, noch Clinton schenken enige aandacht aan het endemische seksuele geweld in Afrika, terwijl het een zeer grote rol speelt in de verspreiding van AIDS.

Als ik het niet beter zou weten, dan zou ik denken dat William Jefferson Clinton alle kwalificaties heeft om op een poster te pronken als symbool voor de gevaren van AIDS en dat de 42ste president van de USA met de publicaties in de New York Times, die de World Aids Dag aankondigden, volkomen in deze lijn lag.

Helaas, als vroegere AIDS-adviseur in Zuid Afrika weet ik wel iets over de kansen van Clinton op een infectie. De risico’s voor de voormalige president zijn gering, ondanks zijn seksuele praktijken. Als Clinton niet schreef in zijn functie als advocaat tegen riskant seksueel gedrag, wat was Clinton’s bedoeling dan? Nu in de Derde Wereld opvoeding geen resultaat op het terugdringen van het aantal infecties blijkt te hebben, gaan de dorpsidioten de doelpalen verplaatsen.

Eens was aan onze ‘morele plicht’ voldaan door de Derde Wereld van condooms en opvoeding ten aanzien van voorbehoedsmiddelen te voorzien, nu moet dit echter worden uitgebreid zodat behandeling voor iedere besmette patiënt beschikbaar is – althans dat zegt Clinton. Net zoals zijn vrouw ondersteunt Clinton theorieën over collectieve schuld, verantwoordelijkheid en eigendomsrechten, en nog meer ontwikkelingshulp, met de pluralis majestatis.

Sir P.T. Bauer, toenmalig autoriteit op het gebied van ontwikkelingswerk, stelde hij dat een aanvraag voor hulp geen onderzoekingen naar populaire handelingen en gedragingen (sic) die aan deze achterstanden ten grondslag liggen en laten voortbestaan, niet mogen ontbreken.

Beroeps-onteigenaars en reuzen van onwetendheid zoals Clinton en de U2 zanger BONO verantwoorden hun activiteiten liefst met het foute argument dat ’s mensens ongeluk altijd het gevolg is van uitwendige oorzaken die rechtgezet kunnen worden door de sociale plannenmakers zoals zij dat zelf zijn. Zij blijven er almaar op hameren met de eeuwige leugen dat rijke individuen en rijke staten leven ten koste van de armen en dat die rijken absoluut van hun bezit ontdaan moeten worden.

Het doet er niet toe dat de rijke staten al veel rijker waren dan Afrika ten Zuiden van de Sahara en Zuidoost Azië in de tijden lang voor de kolonisatie. Landen zoals Australië en Zwitserland zijn rijk zonder banden te hebben gehad met de Derde Wereld landen.

Bauer voert bewijzen aan voor het feit dat dat een gevolg is van de ‘human resources’ in deze gebieden en niet van de exploitatie van het achtergebleven deel van de wereld. Bono komt er zeker niet ongeschonden uit. Terwijl hij een beschuldigende en stomme vinger op het Westen richt, prijst de zelfvoldane activist de Afrikanen als bijzondere en spirituele mensen. Hij vertelt niet dat, als dat spirituele hen niet op zulke behoorlijk gevaarlijke wegen had gestuurd, het aantal infecties in Zuidelijk Afrika nooit zo’n 20-33,7 % van de volwassen bevolking zou bedragen. De Afrikanen hebben niettegenstaande de dodelijke gevaren van AIDS, onbeschermde sex. Dit is een fenomeen dat door economen verklaard wordt als ‘Time preference rates’. Dat is de mate waarin verschillende mensen en volken de toekomst zullen afwaarderen ten gunste van de momentele voldoening. Het aantal, vooral in Zuidelijk Afrika geïnfecteerde mensen laat een grote ‘time preference’ zien: het consistent op spel zetten van de toekomst voor een moment van voldoening.

Bono, noch Clinton schenken enige aandacht aan het endemische seksuele geweld in Afrika, terwijl het een zeer grote rol speelt in de verspreiding van AIDS. Iedere paar minuten wordt er in Zuid-Afrika een vrouw verkracht. Vrouwelijke Afrikaanse cliënten van mij vertelden dat zij een Afrikaanse man niet durven te vragen een condoom te gebruiken wanneer zij niet mishandeld willen worden.

Maar, Ik vergat het helemaal, Geweld, net als terrorisme wordt alleen veroorzaakt door een gebrek aan Westerse hulp. Ja, het is een fraaie vorm van vicieuze cirkel redenaties a la Clinton en Bono. Bono denkt er niet aan om zijn lege hoofd in schaamte te buigen en hij gaat verder met zijn kwaadsprekerij en stijft de Westerse wereld met behulp van zijn politieke macht in het verdere verbreiden van deze waandenkbeelden. Ook hoeven we niet te zeggen dat Bono nalaat dat te zeggen wat Bauer zo duidelijk het gedrag van de ontvangende overheden noemde, n.l.: ook hier weer duidelijk de weigering om onderzoek te doen met betrekking tot de hulpverlening.

De uitwijzing en het afslachten van productieve minderheden is zeer zeker een factor in het als maar groter wordend economische verval in Zuid Afrika en zelfs nog sterker in Zimbabwe. Voor de productieve witte minderheid is het leven levensgevaarlijk. De mensen die vroeger weelde produceerden verlaten het land, of zijn het doelwit van misdaad en een politiek van economische onderdrukking; nationalisering van hun land is allang niet meer het ergste. Het gevolg: de economische situatie verslechterd zeer snel voor iedereen, en in het bijzonder voor de armen.

Ik denk zelfs, dat Bono ook geen medegevoel zou hebben gehad voor de Duitse Joden gedurende de 2e wereldoorlog, en ook niet met de Chinezen in Malaysia. In ieder geval is het vrijwel onmogelijk om je voor te stellen dat hij, of Clinton compassie tonen voor groepen die door de overheden werden vervolgd vanwege hun vermogen om goed voor zichzelf te kunnen zorgen.

Alles bij elkaar zouden deze runderen hun voordeel kunnen doen met een lesje in ethiek. Bauer zei het al veel vroeger: Ontwikkelingshulp is het ontlasten van je morele plicht om de armen te helpen.

Ontwikkelingshulp is onder dwang verzameld belastinggeld en derhalve heeft het niets te maken met vrijwilligheid en keuze op grond waarvan men zou kunnen verwachten dat iemand het als zijn plicht zou voelen om de armen te helpen. In feite gaat dit nog verder. Veel mensen (die bijdragen leveren via de hun afgedwongen belastinggelden) weten zelfs niet dat hun geld ten behoeve van ontwikkelingshulp wordt gebruikt.
De stelling, dat in een democratie belastingbetalers een keus hebben waarmee de ontwikkelingsbetalingen worden gelegaliseerd is slechts een schijn argument. Een belastingbetaler heeft niets te vertellen over de aanwending van het belastinggeld.

Noot van de vertaler:
In verband met het bovenstaand verhaal wil ik de aandacht vestigen op het boek van David S. Landes: ARM en RIJK¹. In dit boek bouwt Landes het hele wereldbeeld van arme en rijke gebieden (vroegere en hedendaagse landen) op aan de hand van een analyse van de in verschillende tijden en landen heersende politieke en godsdienstige culturen. Hier vindt men niet alleen het verschil in rijkdom tussen het Westen en de Derde Wereld terug, maar ook de verschillen in rijkdom binnen de E.EG.
WvH.

Ilana Mercer’s vader was een vrijheidsactivist tijdens het apartheids regime in Zuid Afrika. Hij vluchtte naar Israël waar Ilana opgroeide. Zij studeerde psychologie. In 1995 emigreerde zij naar Canada. Nadat zij tot de slotsom kwam dat de psychologie in de praktijk niet aan de wetenschappelijke waarden meer bleek te voldoen die zij er aan stelde, ging zij in de journalistiek.

Nadat zij Prof. Walter Block ontmoette, ontdekte zij dat haar opvattingen Libertarisch zijn. Nu werkt zij als freelance columnist voor verscheidene bladen, o.a. voor het internetblad Worldnetdaily (www.wnd.com). Op deze site treft U ook een archief aan met door Ilana Mercer geschreven stukken.
Verder is aan te raden de website van Ilana: www.ilanamercer.com

¹ David S. Landes: ARM en RIJK
Waarom sommige landen erg rijk zijn en andere erg arm
Uitgeverij het Spectrum, 2002
Verkrijgbaar bij BOL.com voor € 21,50