Miljoenen mensen demonstreerden in de straten van Melbourne tot New York op zaterdag 15 Februari, om Saddam Hussein te beschermen tegen een dreigende Amerikaanse poging hem te ontwapenen.
Miljoenen mensen demonstreerden in de straten van Melbourne tot New York op zaterdag 15 Februari, om Saddam Hussein te beschermen tegen een dreigende Amerikaanse poging hem te ontwapenen, te onttronen en zijn arsenaal aan chemische, biologische en proto-kernwapens onbruikbaar te maken. Zij beweerden bezorgdheid over Irakese kinderen te hebben, maar marcheerden in solidariteit met Palestijnen en Arabieren die hun eigen kinderen doden door hen bommen om te binden en hen te vertellen andere kinderen op te blazen – Joodse kinderen – zodat zij naar de hemel gaan en hun families een beloning $25.000 ontvangen.
In de politiek tellen goede bedoelingen niet; het resultaat is wat telt. Als de demonstranten succesvol zijn, zal Saddam sterker uit deze strijd komen dan ooit. In het hele Midden Oosten en de Moslim wereld zullen fanatieke haters van Amerika, Christenen en Joden, hun hart ophalen bij Saddam’s succesvolle uitdagendheid. Zij zullen de conclusie trekken dat het Westen zwak is en worden geïnspireerd om nieuwe wreedheden tegen haar meest weerloze burgers te begaan.
Alle marsen werden georganiseerd door verdedigers van Communistische en andere totalitaire regimes, en door de vijfde kolonne agenten van het Islamo-Fascisme. Alle demonstraties maakten gebruik van Irakese oorlogspropaganda – mythen over het verhongeren van kinderen en over zogenaamde gekochte belangen achter Amerikaans beleid; allemaal hadden ze een enkel doel – om het Amerikaanse leger in het Midden Oosten te ontwapenen en Saddam in staat te stellen aan de macht te blijven.
Het is waar dat sommige van de demonstranten goede bedoelingen hadden of tenminste niet zo blind waren dat ze de slechtheid van het regime in Irak niet meer zien. Maar wat dan nog? Wat kan onbelangrijker zijn dan kritieke futiliteiten op te brengen wanneer je land wordt aangevallen en je acties de aanvallers bevoordelen?
Tijdens de Koude Oorlog waren er vele intelligente zielen aan de linkerzijde van het politieke spectrum, die zich bij de “vredes”-demonstraties in het Westen aansloten die door de communisten en hun aanhangers werden georganiseerd, maar zich als “anti-anti-communisten” omschreven. Dit hield in dat ze wisten dat het communisme slecht was, maar dat ze tegen de Koude Oorlog strijders waren die in een dodelijke strijd met het Sovjetimperium verwikkeld waren. Het Gorbachev regime was in hun ogen slecht, maar Ronald Reagan was een “warmonger” en daarom slechter.
De anti-anti-communisten zijn wellicht van nut geweest bij het bevorderen van een kritische discussie. Een democratie kan altijd van criticasters profiteren omdat geen enkele fractie een monopolie op de waarheid heeft. Maar in de praktijk moedigden de fatsoenlijke tegenstanders van de koude oorlog de communisten aan om aan hun slavenimperium vast te houden en zich tegen de druk van de vrije wereld te verzetten. Uiteindelijk waren het Ronald Reagan en de Koude Oorlog strijders die hij leidde, die het Sovjetimperium uiteen deden vallen en meer dan een miljard mensen bevrijdden. In de weegschaal van die historische strijd, toen het neerkwam op het mobiliseren van de militaire middelen die de vijand tot inkeer bracht, waren het de anti-anti-communisten die uiteindelijk hun gewicht aan de andere kant van de schaal legden.
Tijdens de Vietnamoorlog – de duidelijkste parrallel met de huidige gebeurtenissen – werd de anti-oorlog beweging georganiseerd door communisten die de andere partij wilden zien winnen. De niet-communisten die zich bij hun marsen aansloten, wat hun bedoelingen ook waren, dienden hetzelfde praktische doel. Amerika was intern verdeeld en deze verdeling zorgde er uiteindelijk voor dat het haar leger uit Vietnam terugtrok. Met als gevolg dat de communisten wonnen en vervolgens tussen 1975 en 1978 twee en een half miljoen boeren afslachtten in Indo-China. Dit is het scenario dat de mensen (meestal dezelfde mensen) die de demonstraties van afgelopen zaterdag leidden hopen te verwezenlijken: de nederlaag van het Westen en de triomf van het Islamo-Fascisme en haar vrienden.
De “vredes”-beweging vandaag de dag – de goedbedoelenden samen met de kwaadwillende rest – is een vijfde kolonne leger dat in ons midden voor de andere kant werkt. Hun leiders hebben reeds gewaarschuwd dat als de Verenigde Staten vastbesloten blijven zich tegen het totalitaire kwaad te verzetten en hun huidige koers handhaven, ze binnen onze landsgrenzen alles zullen doen om “de gang van het normale leven” te onderbreken en de oorlog te saboteren. Dit is uiteindelijk de meest onheilspellende bedreiging voor de Amerikanen. In het buitenland kunnen wij elke vijand overwinnen. Het echte gevaar ligt in ons eigen land.
Meer artikelen van David op Frontpage Magazine.
Zie ook:
Eric Krebbers – Niet meer thuis op anti-oorlogsdemonstraties