Ongewenste Waarheden

Censuur en smeercampagnes:
de rode fascisten geven niet op

Doodzwijgen, demoniseren, halve waarheden, valse beschuldigingen, censuur vanuit redacties, uitgevers of boekhandels: alles wordt uit de kast getrokken om ongewenste publicaties over de linkse kerk uit het zicht van het publiek te houden. Onderzoekers, journalisten en schrijvers die proberen om de waarheid boven tafel te krijgen worden regelmatig op de meest smerige wijze de mond gesnoerd. Oude communistische methoden – overgoten met een nieuw links sausje – worden nog steeds toegepast.

Moskou 1958. President Chroesjtsjov en de communistische partij komen tot de slotsom dat een oorlog op grote schaal tegen het westen onwenselijk is. Chroesjtsjov wil weten hoe de Sovjetunie kan winnen zonder die oorlog te voeren. Hij roept de baas van de geheime dienst, de KGB, bij zich en geeft de opdracht een en ander uit te zoeken. Zo ontstaat het initiatief tot de afdeling D van het Eerste Hoofddirectoraat van de KGB, die verantwoordelijk is voor alle buitenlandse operaties. Deze nieuwe afdeling wordt belast met de organisatie van strategische misleidings- en desinformatie-operaties. Hoofd van deze afdeling wordt de Armeniër Ivan Ivanovitsj Agayants.

Het is niet de bedoeling dat zijn geheime instructie voor afdeling D ooit openbaar wordt. Helaas komen zijn plannen op straat te liggen. Ze geven een verrassende inkijk. ‘We moeten westerse journalisten er voortdurend toe zien te krijgen precies het tegenovergestelde van onze bedoelingen te schrijven. En iedereen die in woord of geschrift onze werkelijke intenties correct of onpartijdig – in de westerse betekenis – weergeeft, moet snel worden tegengesproken en belachelijk gemaakt als iemand die rechtse onzin uitslaat, of als een fascist die het McCarthy-tijdperk wil terugbrengen’, aldus Ivan Ivanovitsj Agayants.

Vanaf dat moment draait de Russische propaganda-machine D op volle toeren. Het belangrijkste doelwit is de publieke opinie in de niet communistische wereld. Bij deze mensen moeten latent anti Amerikaanse gevoelens worden opgewekt en onder hen moet verdeeldheid worden gezaaid.

Belangrijke kanalen waarlangs de Sovjetrussische propaganda wordt geventileerd zijn de communistische ‘mantelorganisaties’ in de westerse landen. Deze indirecte propaganda-kanalen presenteren zich naar buiten toe als onafhankelijk, maar worden in wezen door de KGB beheerst. Succesvoller zijn echter de in financieel opzicht onafhankelijke organisaties en instellingen in het westen die tóch sympathiseren met het communisme. Deze organisaties proberen elke schijn van binding met de Sovjetrussen te vermijden, maar reageren voortdurend op positieve wijze op de propaganda offensieven uit Moskou.

Kleine persbureaus, onderzoeksinstituten, leden van communistische partijen en individuele personen maken heimelijk gebruik van de KGB expertise. Deze geheime dienst krijgt daar iets voor terug: op grote schaal wordt KGB-informatie verspreid als ‘objectieve’ informatie. Op dezelfde manier worden kerkelijke functionarissen en theologen, overheidsfunctionarissen en vakbondsleiders voor het communistische karretje gespannen. Velen zijn zich van deze heimelijke beïnvloedings en sturingspogingen niet bewust, maar een harde kern wel en zet zich vol overtuiging in.

Journalisten vormen één van de belangrijkste doelwitten. Daarbij wordt in een aantal gevallen met de op Moskou georiënteerde mantelorganisaties samengewerkt. Zo zijn er de Internationale Organisatie van Journalisten (IOJ) en de Internationale Radio en Televisie Organisatie (OIRT) in Praag.

Zowel de IOJ als de IORT ontvangen via hun secretariaten instructies vanuit Moskou. In feite wordt het IOJ beleid bepaald door de Russische vice president Viktor Afansafjev, tevens voorzitter van de Vereniging van Journalisten van de Sovjetunie. Ook de OIRT, waarvan zowel de president als de vice presidenten Russen zijn, speelt een invloedrijke rol. Vooral met propaganda activiteiten in de Derde Wereld is zij succesvol.

De OIRT verzamelt inlichtingen over medewerkers van radio en televisiestations of omroepen in de niet communistische wereld. Doel is vermindering van de invloed van personen die voor de Sovjetrussische propaganda een obstakel zouden kunnen vormen. Ook worden de over de mediawereld verzamelde gegevens gebruikt voor de rekrutering van nieuwe medewerkers.

Vele malen worden gerichte campagnes georganiseerd om journalisten en opinievormers die een reële bedreiging vormen, in diskrediet te brengen of in hun verdere ontwikkeling af te remmen. Een veel gevolgde methode om de geloofwaardigheid van journalisten aan te tasten is de verspreiding van geruchten dat betrokkene banden heeft met bijvoorbeeld de CIA, de Mossad of extreem rechts. Dat gebeurt tot op de dag van vandaag. Ook ‘zwarte lijsten’ circuleren nog steeds binnen het linkse actiewezen.

De nazaten van Agayants hebben het nog steeds niet verleerd. Pim Fortuyn – en velen vóór en ná hem – hebben het mogen ervaren. Iedereen die in woord of geschrift de werkelijke intenties van de linkse kerk weergeeft, moet snel worden tegengesproken en belachelijk gemaakt, beledigd als een fascist of iemand die rechtse onzin uitslaat. Agayants agitatoren beschikken nog steeds over een enorm netwerk binnen de linkse kerk in Nederland.

Maar na de val van de Muur in Berlijn heeft radicaal-links Nederland het even moeilijk. Hun communistisch stokpaardje heeft een ernstige deuk opgelopen. Ze zijn ongeloofwaardig geworden. Het communisme is failliet. En rechts loopt zichzelf op de borst te kloppen: ‘Zie je wel we hadden gelijk. Links deugt niet.’

Konfrontatie geconfronteerd

Begin 1990 komen de informatieverzamelaars van extreem-links onder de noemer ‘De Wilde Archieven’ bijeen. Ze willen uit de marge komen waarin ze maatschappelijk verzeild zijn geraakt. Deze toppers uit radicaal links willen verzet tegen ‘het gelijk van rechts’ reorganiseren. Enkele van de aanwezigen: Gert-Jan van Beijnum (Kleintje Muurkrant), Eveline Lubbers en Peter Klerks (Jansen & Janssen), Wijnand Duyvendak (Ravijn/SuZa), Hans van Drunen (FOK), Karel Koster (Amok). Ook Volkert van der Graafs netwerk (Lekker Dier, NoGen, antibont- en dierenbevrijdingsgroepen) wordt opgetrommeld.

Nadat ze de koppen bij elkaar hebben gestoken, krijgen de oude netwerken al snel een nieuwe kleur en wordt de communistische kretologie opgekalefaterd met een nieuw sociaal-democratisch sausje. Een van hun ideeën is om als archief- en onderzoekscentrum te functioneren voor het zojuist opgerichte GroenLinks. In een brief die ze samenstellen voor deze partij stellen ze een extra dimensie te kunnen toevoegen aan GroenLinks. Immers, ze werken allemaal voor verschillende documentatiecentra, doen méér dan alleen onderzoek, hebben toegang tot unieke bronnen, maar zijn ook allen actief in verschillende maatschappelijke bewegingen. Daardoor zijn ze snel op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen, weten ze wat er leeft en kunnen ze hun informatie gebruiken als breekijzer tussen de scheuren van de (rechtse) machtsblokken. Op dat moment hebben Jansen & Janssen, Amok en FOK de voornaamste kamercontacten met GroenLinks. Uiteindelijk wordt dit idee van tafel geveegd, omdat het gezien de dwarsverbanden overbodig was: informeel komt de informatie tóch wel op hun bureau.

Ondertussen gaat de herstructurering door. Op 11 november 1990 komt een grote groep krakers uit de harde kern bijeen, onder wie: Laura, Astrid, Willem en Hans uit Den Haag, Geert uit Delft, Paul R. en Jelle uit Leiden, Paul uit Amsterdam, Bas en Gert-Jan van Beijnum uit Den Bosch, Ruud uit Rotterdam, Martin, Chris en Elbert uit Amsterdam, Wouter en Bertram uit Nijmegen. De laatste drie personen zijn actief binnen Milieudefensie.

Om het linkse verzet te verstevigen en een nieuw perspectief te ontwikkelen voor een radicaal linkse politiek wordt het blad Konfrontatie opgericht. De linkse media moeten opnieuw worden gestructureerd om meer evenwicht te bieden aan de rechtse pers. Van Beijnum gaat op zoek naar redacteuren. Zijn lijstje geeft een aardig inzicht in zijn netwerk en bevat: XminY, Milieudefensie, Lekker Dier, Antibont, dierenbevrijdingsgroepen, Papieren Tijger, Ravijn, bajes- en reklasseringsgroepen en linkse boekhandels. Een van de eerste die zich aanmeldt is Wouter van Eck, de huidige beleidsmedewerker en fractievoorzitter van GroenLinks in Nijmegen. Na vijf jaar Agayantse-journalistiek wordt het blad Konfrontatie eind 1995 opgeheven en gaat men verder met een internet-editie die uiteindelijk belandt op de website van de Stelling, een organisatie waarbinnen Van Beijnum de trom roert.

Gert-Jan Ivanovitsj Agayants

Amper is aangekondigd dat mijn boek Eco Nostra – het netwerk achter Volkert van der Graaf zal verschijnen, of er valt op 10 mei 2003 een brief in mijn bus. Ene Evert Vermeijlst verzoekt om een recensie-exemplaar. Het handschrift komt me bekend voor. Na enig onderzoek blijkt dat de brief onder valse naam is geschreven door de beruchte extreem-linkse activist Gert-Jan van Beijnum, alias Gert-Jan van Beek, alias Geejee, alias N. Swagemakers, alias Luc J. Treffers. Hij woont al vijfentwintig jaar in het voormalig kraakpand De Paap aan de Papenhulst in Den Bosch, van waaruit hij al jaren de scepter zwaait over bijvoorbeeld het anarchistische blad Kleintje Muurkrant. Na de moord op Pim Fortuyn en enkele publicaties in De Telegraaf plaatste hij de volgende waarschuwing in zijn krant en op zijn website www.stelling.nl/kleintje/375/Kort.htm:

‘Een mogelijkheid die justitie heeft – zeker wanneer ze zoals gewoonlijk gebruik kunnen maken van ophitsende en suggestieve Telegraafartikelen – is Volkert van der G. rechtstreeks in verband te brengen met een aantal dierenrechten-activisten en clubjes. Het ligt voor de hand dat al dergelijke lieden de komende periode ernstig rekening zullen moeten houden met politie-invallen in hun woningen en kantoortjes. Justitie zal ongetwijfeld proberen Volkert van der G. in verband te brengen met brandstichting en aanslagen. Iedereen is dus gewaarschuwd…”

Die Van Beijnum, hij wil een recensie-exemplaar. Waarschijnlijk wil hij weten of er voor hem een rolletje is weggelegd in de netwerken achter Volkert van der Graaf en op welke wijze hij hier vroegtijdig op zou kunnen inspelen. Vanzelfsprekend ben ik niet in zijn alias-valletje getrapt.

In juni 2003 beklaagde Van Beijnum zich in zijn blad Kleintje Muurkrant over het schandelijke artikel van HP De Tijd over de grote duim van ‘onderzoeker’ Siebelt en kondigde aan hier zeker op terug te komen. ‘Aangezien Siebelt op het punt staat (…) een boek te publiceren (“Eco Nostra – het netwerk achter Volkert van der G.”) vol “vuil tegen links”, aldus Van Beijnum. Een beetje voorbarige conclusie als je het boek nog niet gelezen hebt.

Nu is het dan zover. Op 22 augustus 2003 komt de internetkrant van Konfrontatie met het artikel ‘De Spekkoek Wrekers – het netwerk achter Peter Siebelt’, door alias Hans de Bruin. Aan het eind van het verweer komen de smerige Agayantse-trekjes boven drijven. Alias De Bruin vraagt zich af ‘wat de wetenschappelijke waarde is van iemand als prof. Smalhout, de man die door Paul de Leeuw werd afgebeeld als Hitler (?) en die zo’n intelligent, ‘wetenschappelijk verantwoord’ voorwoord schreef voor Siebelt.’

Als Gert-Jan van Beijnum echt zoveel weet als hij beweert, zou hij dit moeten begrijpen: deze belediging aan het adres van een Joodse Nederlander die veel familie in de oorlog heeft verloren is ronduit antisemitisch, zonder scrupules en smerig.

De smeercampagnes van Van Beijnum krijgen nog extra dimensie omdat ze mogelijk gemaakt worden met het geld van de Nederlandse belastingbetaler. Maar daarover later meer.

Wordt vervolgt.
Bronnen:

* Brian Freemantle. De KGB. Onthullingen over de meedogenloze praktijken van de Russische geheime dienst, pagina 167. Amsterdam 1985

*Peter Wright. Spycatcher. De onthullende memoires van een topambtenaar van de Britse inlichtingendienst MI5, pagina 217. Amsterdam 1987

*J.A.E. Vermaat. De Informatievervuilers. Utrecht 1987

* Konfrontatie. Verslag bijeenkomsten 11 november 1990, 23 januari en 1 maart 1991

* KONFRONTATIE 173 / 22 augustus 2003 http://www.stelling.nl/konfront

* http://www.indymedia.nl/nl/2003/08/13396.shtml

* www.stelling.nl/kleintje