Honderden miljarden per jaar uitgeven voor een beperking van de uitstoot van broeikasgassen is zonde van het geld
Honderden miljarden per jaar uitgeven voor een beperking van de uitstoot van broeikasgassen is zonde van het geld, schreven Hans Labohm en Dick Thoenes twee weken geleden in het dagblad Het Parool. Onzin, betoogde Rob van Dorland van het KNMI verleden week in Het Parool. Een dupliek van Hans Labohm, Simon Rozendaal en Dick Thoenes.
|
Hans Labohm, Simon Rozendaal en Dick Thoenes, het boek Man-Made Global Warning: Unravelling a Dogma, ISBN 0906522250, euro 60.
Op 7 februari werd een reactie gepubliceerd van Rob van Dorland, werkzaam bij de afdeling klimaatonderzoek en seismologie van het KNMI, op de recensie van de Parooljournalist Kees Tamboer van ons boek Man-Made Global Warning: Unravelling a Dogma. In zijn reactie bekritiseerde Van Dorland onze stelling dat honderden miljarden per jaar uitgeven voor een beperking van de uitstoot van broeigassen, in het bijzonder CO2, zonde van het geld is.
In het bijzonder gaat hij in op onze beschouwingen ten aanzien van het wereldtemperatuurverloop in de vorige eeuw. De gemiddelde temperatuur op aarde is in die honderd jaar zo’n 0,6 graad hoger geworden. Maar bij nader inzien blijkt dat deze opwarming de resultante is van periodes van temperatuurstijgingen (1900-1945: plus 0,45 graad en 1975-2000: plus 0,35 graad) en temperatuurdalingen (1945-1975: min 0,2 graad). Daarbij rijst de vraag hoe het mogelijk is dat in het midden van de twintigste eeuw de gemiddelde temperatuur daalde, terwijl de hoeveelheid broeikasgassen – vooral na de Tweede Wereldoorlog – toenam?
Van Dorlands antwoord op die vraag was gedetailleerd en technisch. Hierbij onderscheidde hij natuurlijke en menselijke factoren die van invloed zijn op de temperatuur. Onder de natuurlijke factoren noemde hij: vulkaanuitbarstingen die stofdeeltjes in de atmosfeer brengen die een afkoelende invloed uitoefenen; het optreden van El Niño, een opwarming van de zeewatertemperatuur ten westen van Peru, die een grote invloed uitoefent op de mondiale gemiddelde temperatuur; en de activiteit va de zon, die eveneens schommelingen vertoont. Onder de menselijke factoren noemde hij de uitstoot van broeikasgassen.
Wanneer men voor al deze factoren, die wisselen in de tijd, de juiste waarden in de computer invoert, komt daaruit een temperatuurverloop dat grote gelijkenis vertoont met het historische temperatuurverloop. Daarbij blijkt tevens dat de menselijke factor substantieel is. In kwalitatieve zin zijn wij het met de argumenten van Van Dorland eens, in die zin dat wij met hem geloven dat al deze factoren bepalend zijn voor het wereldtemperatuurverloop. Maar wij stellen vraagtekens bij de kwantitatieve invulling die hij daaraan geeft, waarover hij – terecht – opmerkt dat deze gebaseerd zijn op ‘de beste schattingen’ van de natuurlijke factoren. Wij betwijfelen of deze schattingen goed genoeg zijn. Daarenboven stellen wij vast dat bij deze berekening belangrijke factoren buiten beeld zijn gebleven.
In de modellen waarop de projecties van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change, een soort denktank op klimaatgebied voor de wereldgemeenschap) zijn gebaseerd, wordt bijvoorbeeld geen rekening gehouden met de zeer complicerende effecten van de interactie atmosfeer/water en het gedrag van waterdamp.
Daarenboven bestaat onduidelijkheid over de betrouwbaarheid van de metingen van de oppervlaktetemperaturen. In de stad is het vaak warmer dan op het platteland. Naarmate de steden zich uitbreiden ontstaat een vertekening van de temperatuurmetingen die wordt aangeduid als stadseffect (urban heat island effect). Temperatuurmetingen met behulp van satellieten (sinds 1979), die nauwkeuriger zijn dan grondmetingen, laten geen significante opwarming van de aarde zien.
Ook over de rol van de zon bestaat naar onze mening onzekerheid. Het KNMI acht de variatie van het zonlicht miniem. Vele andere onderzoekers geloven dat de zon ook een heel andere invloed op het klimaat heeft, namelijk via komende het straling. Omdat het mechanisme daarvan niet precies bekend is, al bestaan er vermoedens (een invloed van de zon op de wolkenvorming), wordt daarmee geen rekening gehouden in de computermodellen. Dat de zon de hoeveelheid kosmische straling op aarde beïnvloedt, staat vast uit geologisch onderzoek. Dat die veranderingen vroeger samenhingen met klimaatveranderingen, is ook buitengewoon waarschijnlijk. Waarom zou dat tegenwoordig dan niet meer opgaan?
Verder is onlangs een studie gepubliceerd waaruit naar voren kwam dat de zon sinds ongeveer 1970 actiever is dan in de laatste duizend jaar, zelfs tijdens de warme Middeleeuwen. Natuurlijk staat daarmee niet vast dat het effect van de zon op dit moment dus belangrijker is dan het versterkte broeikaseffect, maar het is niet onwaarschijnlijk. Feit is in elk geval dat de grafiek van de zonneactiviteit (gemeten aan kosmische straling) in de twintigste eeuw veel meer lijkt op de grafiek van de temperatuur dan er overeenstemming is met de grafiek van de CO2-uitstoot.
Kortom, er ontbreken volgens ons nog belangrijke stukken van de legpuzzel, waardoor het totaalbeeld vooralsnog onvoldoende duidelijk is.
De kritiek in ons boek Man-Made Global Warning: Unravelling a Dogma bestrijkt overigens een aanzienlijk breder terrein dan de onvolkomen klimaatwetenschappelijke onderbouwing van het Kyoto-verdrag (dat betoogt de door de mens veroorzaakte uitstoot van broeikasgassen te beperken). Daarnaast gaan wij ook gedetailleerd in op de (on)mogelijkheden van een systeem van verhandelbare Co2-emissierechten. Wellicht dat het politiek haalbaar is een systeem op te zetten dat economisch gezien niet al te veel pijn veroorzaakt. Maar een dergelijk systeem zal niet tot een substantiële vermindering van de uitstoot van broeikasgassen leiden en kan dus niet effectief zijn. Een systeem dat in dat opzicht wél effectief is, is daarentegen politiek onhaalbaar.
Maar ons belangrijke bezwaar is dat de kosten-batenverhouding van Kyoto niet deugt. Wij blijven ons erover verbazen dat de overheden hierover nog geen informatie aan parlement en publiek hebben versterkt. Deze gang van zaken lijkt ons niet correct.
Wij herhalen nog maar eens wat we eerder hebben geschreven: Kyoto kost de deelnemende landen honderden miljarden euro per jaar. Daar staat een netto afkoeling van 0,02 (tweehonderdste!) graad Celsius in 2050 tegenover. Dat is op een thermometer niet waar te nemen. Kortom, veel geld voor een onaantoonbaar c.q. virtueel resultaat.
Niet doen dus.
Zie de 12 februari lezing van prof. John Hagelin: Dark matter.
Hij geeft in een schitterende lezing de feiten weer zoals wij mensen er nu naar kunnen kijken;
de relevantie van het Heelal tot de Aarde.
Mijn conclusie is dat het onzin is om te kijken naar de minimale temperatuur variatie op onze planeet.
We zijn minder dan een punt in de Ruimte en de gemiddelde Temperatuur van het Heelal is 2.5 graad boven het absolute Minimum…
Denken de Rood/Groenen nou echt dat we het klimaat kunnen beheersen door allerlei voorschriften te verzinnen. En dan de Ambtenarij laten controleren?
Zoals nu de Vogelvrij-controles in NL op de snelheid van een automobiel ?
Alleen de Ambtenarij wordt er beter van.
In mijn ogen is meer dan de helft van de Ambtenarij een werkeloze met een bezigheid.
Ik vind het overigens wel een gemiste kans van Labohm, Rozendaal en Toenes om niet te wijzen op de fundamentale methodologische kritiek op de huidige klimaatmodellen.
– verschillende modellen geven niet consistente voorspellingen wanneer ze met dezelfde data set worden gevoed.
– de uitkomsten van modellen zijn zeer gevoelig voor kleine variaties in de input data set.
– analyse van het stochastisch gedrag van output parameters zoals de temperatuur laten niet het verwachte gedrag (power law) zien maar een uniform ruis karakter.
Dit zijn allemaal zaken die bij beetje competent compational physicist de alarmschellen doen rinkelen. Die modellen zijn mathematisch al suspect. Maar blijkbaar geeft men bij het KNMI de voorkeur aan het politiek gewenste antwoord. En er is altijd wel een model wat dat oplevert.
Dankzij de onheilsboodschappen van o.a. Greenpeace over de opwarming van de aarde, de stijging van de zeespiegel, staat de zorg om het water, hoog op de politieke agenda, en zijn de waterschappen druk bezig om het beleid van de regering in daden om te zetten. Deze, zichzelf respecterende instanties, grijpen alle voorwendsels aan om zichzelf ommisbaar te laten lijken.
Het is immers niet zo moeilijk bezorgt te zijn over de veiligheid van de burger i.v.m. het wassende water. Het zijn immers weer de burgers, maar vooral ook de boeren die voor de kosten en het ongemak opdraaien( Waterberging).Vorig jaar heb ik een uitvoerig artikel in het Agrarisch Dagblad laten plaatsen over het Functioneren van het Waterschap. Daarin lijkt het volgens mij beter, in plaats van de dijken,eerst de Waterschappen grondig op de schop te nemen.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk en zelfs waarschijnlijk onmogelijk is exacte voorspellingen te doen, al was het alleen al omdat wij mensen de natuur nog niet hebben doorgrond, laat staan weten hoever de invloed van onze daden reikt.
Men zou echter kunnen zeggen dat alles is verbonden gezien ontdekkingen op natuurkundig gebied die wijzen richting een pad dat inderdaad alles energie is en dus in verbinding met elkaar staat en dus ook invloed op elkaar uitoefent.
Vastgesteld is de connectie tussen de verhoogde uitstoot van broeikasgassen door menselijk handelen en logisch is de temperatuur stijging zeker wanneer je begrijpt hoe de atmosfeer functioneert: simplistisch gesteld: de atmosfeer ligt om de aarde en bestaat uit broeikasgassen, zo wordt ons klimaat gereguleert en in balans gehouden. Doordat wij mensen zorgen voor een extra uitstoot en dat nu al sinds de IR wordt die deken van gassen steeds dikker, wat o.a. maakt dat warmte niet wegkan en langzaam opbouwt. De lijn van uitstoot en temp stijging lopen niet congruent aangezien het langer duurt voor effecten/gevolgen optreden. Daarbij moet worden opgemerkt dat de effecten wel langer aanhouden. Wat maakt dat de uitstoot van de laatste twee eeuwen, zelfs al zou de uitstoot vanaf vandaag op nul staan, nog tientallen jaren later doorwerkt.
Over Kyoto: emissierechten verhandelen, kwalijke zaak lijkt me en drijft inderdaad de spot met het hele concept. Daarbij is het eigenlijk niet eens genoeg om de uitstoot met slechts 5% te verminderen. 60-80% komt veel dichter in de buurt.
Wij moeten nog langer met deze aarde mee en onzer kinderen zeker. Wat de concequenties uiteindelijk ook zullen zijn: er is genoeg reden aan te nemen dat wij als mens invloed uitoefenen op ons leefklimaat en net als je je eigen huis niet gaat vervuilen, moeten we ook maar een sover de schutting kijken en bewust worden dat de gedumpte troep in de tuin van de buurman na een tijdje ook te ruiken is in onze eigen tuin. Ernstige understatement, maar waarom niet werken aan een betere wereld voor onszelf, onze kinderen, de natuur en dus de aarde. DAAR gaan we NIET dood aan….
Over angsten gesproken. De grootste angst die ik alsmaar blijf tegenkomen is de angst dat iemands portemonnee wordt geraakt.
Zo ook in dit artikel.
Appart, zo naast elkaar:
-effecten Kyoto kosten relatief meer dan de resultaten ons opbrengen….
– De klimaatsimpact is niet bewezen
Wat willen jullie nou, zeg dan ronduit dat alles wat gezegd is in rapporten en alles dat op dit moment gebeurt onzin is.
Er zit een belangrijk verschil tussen angstpolitiek, waar ik zeker niet voor ben, ook niet in deze..
en verantwoording nemen. Ik heb in elk geval wel geleerd, niet van toekomstvoorspellingen maar van onze geschiedenis dat wanneer je geen verantwoording neemt voor je eigen daden, de prijs altijd vele malen hoger ligt dan wanneer je dat direct had gedaan.
De prijs betaal je dan later, met rente. Onderhandelen is niet meer mogelijk. Verantwoording ligt in het NU.
Wordt eens tijd dat we dat allemaal eens doen. Dit is de enige manier om positief te kunnen investeren in de toekomst!
Dit sluit tevens al het toekomstige angstdenken uit, daar wel eens over gedacht…?
Liefs
Comments are closed.