De Libertarische Beweging is veel volwassener geworden in de laatste paar jaar. Slimme, aantrekkelijke mensen zijn de norm. Het wordt tijd dat onze communicatiemethoden up-to-date worden.
Het was een groot en duur huis. De architectuur straalde een volmaakte smaak uit. Rond de etenstafel zaten vijf mensen: drie gematigden, een conservatief en een libertariër. De conservatief was een multimiljonair — en een gulle politieke donateur. Na het diner wendde ze zich tot de libertariër en zei: “Onze gastheren hebben mij verteld dat jij een libertariër bent. Misschien ben ik een beetje naief, maar ik weet niet wat het woord betekent. Zou je wat meer over je opvattingen kunnen vertellen?”
“Natuurlijk, ik kan ze in een zin uitleggen: ‘Fuck de staat!’ Libertariërs willen zo veel mogelijk van de overheid af als ze kunnen.”
De vrouw was gechoqueerd. Ze liet het onderwerp vallen, en stuurde het gesprek in een andere richting. In haar gedachten waren twee dingen met het begrip “libertariër” geassocieerd: slechte manieren en lelijk taalgebruik.
In de vroege jaren 1960, vroeg een student aan een woordvoerder voor het Objectivisme wat er zou gebeuren met de armen in een vrije maatschappij. De woordvoerder antwoordde: “Als jij ze wil helpen, zul je niet gestopt worden.” Wat concludeerde de student? Dat Objectivisten onverschillig zijn over menselijk behoeften, wreed tegen de zwakkeren, en geen oplossingen hebben voor het ongeluk van armoede.
In de vroege jaren 1970, stelden libertariërs op de campus van de Universiteit van Arizona iedere week een informatietafel op. Bewapend met de laatste boeken, bladen en partijprogramma’s, probeerden deze libertariërs om hun visie onder de aandacht van andere studenten te brengen. Op een dag stopte een student bij de tafel en vroeg: “Wat vinden jullie van Sociale Zekerheid? Wat voor hulp zouden de ouderen krijgen in jullie vrije maatschappij?”
De student achter de tafel was een oude rot; hij had de vraag vele malen gehoord. Hij antwoordde: “De overheid heeft niet het recht om mensen te dwingen om premies voor Sociale Zekerheid te betalen. Belasting is diefstal. De overheid heeft niet het recht om van een groep te stelen om een andere groep te bevoordelen. Als mensen niet geld sparen voor hun oude dag, dan hebben ze niet het recht om het van de werkenden af te dwingen. We moeten Sociale Zekerheid afschaffen.”
De vragensteller was gechoqueerd. “Je wil Sociale Zekerheid dumpen en belastingen afschaffen? Tuurlijk! Misschien hebben we de overheid helemaal niet nodig! Je geeft geen ruk om oude mensen. Het enige waar jij om geeft is je eigen stinkende geld!”
Het laatste verhaal is een beetje pijnlijk — ik was de libertariër achter de tafel.
Dit zijn drie voorveelden van De Libertarische Macho Flash. De meeste mensen zijn bekend met ‘flashen’ ofwel ‘potloodventen’ — sexueel exhibitionisme. Het meest voorkomende scenario is dit: Een normaal uitziende man van middelbare leeftijd benadert een kleine groep van vrouwen of kinderen. Hij draagt een regenjas, neppe broekspijpen, en schoenen. De man zwaait zijn regenjas open om zijn naakte lichaam ten toon te stellen. Zijn waarnemers zijn gechoqueerd, en hij gaat weg voordat ze herstellen.
De Libertarische Macho Flash heeft veel overeenkomsten met seksueel exhibitionisme. Een gewoon uitziende persoon stelt zijn politieke opvattingen ten toon op een choquerende manier. Ieder keer weer doet hij mensen walgen of hij choqueert ze. De Libertarische Macho Flasher vertoont zijn standpunt op de meest aanstootgevende manier of vertoont opvattingen die het meest waarschijnlijk het publiek zullen beledigen.
Zijn sommige libertarische standpunten aanstootgevend? Niet voor libertariërs. Maar de voorstanders van andere standpunten kunnen beledigd zijn. Het hangt van het publiek af. Wat een feminist zou begeesteren zou een voorstander van educationele keuzevrijheid beledigen. Een progressief zou gechoqueerd kunnen zijn door een stelling die het hart van een conservatief hartstochtelijk zou doen kloppen. Om te bepalen wat een publiek zal flashen, moet een spreker weten tegen wie hij het heeft en wat zij geloven. Hij moet hun liefde en hun haat begrijpen, hun hoop en hun vrees. Flashen is het benadrukken van je eigen standpunten in termen van wat zij haten of vrezen.
Er kunnen veel motieven zijn voor flashen. De flasher is een showstopper, een echte aandachtstrekker. Als iemand wanhopig wil opvallen, dan zorgt flashen voor onmiddellijke resultaten.
De Libertarische Macho Flash is ook een grote tijdsbesparing. Tenslotte kost overtuigen tijd en moeite. Door te flashen, gaat de spreker een lang en veeleisend gesprek uit de weg.
Dan zijn er mensen die leven in angst van afwijzing. Door zichzelf in de ogen van anderen te zien, zijn zij psychologisch afhankelijk, en de mogelijkheid van afwijzing is beangstigend. Hoe gaan zij hiermee om? Door iets te doen om het zo snel mogelijk uit de weg te hebben. Door afwijzing te construeren.
De echt macho flasher overtuigt zichzelf, door zijn luisteraars te choqueren, dat zijn ideeën mannelijk, potent — zelfs intimiderend zijn. Het publiek mist duidelijk zijn intellectuele moed en inzicht. Hij begrijpt waarheid en goedheid. Hij is goed, nobel, en wijs — duidelijk een superieur persoon. De luisteraars? Ze zijn dom, waardeloos, en misschien kwaadaardig. Waarom zou men tijd moeten verspillen met zulke inferieure mensen?
Sommige libertariërs flashen omdat zichzelf te overtuigen dat ze iets voor vrijheid doen. Ze verwarren flamboyantie met effectiviteit, hitte met licht.
Weer anderen flashen om zichzelf te overtuigen dat er niets gedaan kan worden voor vrijheid. Als mensen gechoqueerd zijn door het libertarisme, dan zijn inspanningen nutteloos. Dus waarom zou men nog moeite doen? Dit is een prachtig voorbeeld van een ‘zelfvervullende voorspelling’.
De Grote Libertarische Macho Flash heeft zijn verdedigers, natuurlijk. Er is het argument op basis van ‘eerlijkheid’, er is het Lenny Bruce argument, het Ayn Rand argument, of de bewering dat het werkt. Elk van deze is volkomen onjuist.
Het argument op basis van ‘eerlijkheid’ gaat als volgt: Het is oneerlijk om onderwerpen te vermijden omdat ze mensen zouden beledigen of choqueren. Als libertariërs moeten we morele principes boven politieke gevolgen plaatsen. We moeten zonder vrees onze opvattingen proclameren en de gevolgen accepteren.
Dit zal niet werken. Ten eerste, als een persoon impliceert dat hij een opvatting ondersteunt die hij niet ondersteunt, is hij anderen aan het bedriegen. Maar zwijgen betekent niet instemming. Ten tweede, zou het doel van een discussie of speech moeten bepalen waar men het over heeft. Stel dat een atheïst naar een politieke positie streeft. Zou het weigeren van het bespreken van religie oneerlijk zijn? Niet noodzakelijk. Een spreker is niet verplicht om iedere vraag die aan heb wordt gesteld te beantwoorden — alleen de relevante vragen hebben een antwoord nodig. Wat bepaalt relevantie? De aard van de politieke positie, de kwalificaties ervoor, en wat de kandidaat zal doen als hij verkozen wordt. Ten derde, is het bespreken van irrelevante opvattingen misleidend. Het leidt de aandacht af van de echte kwesties en suggereert dat de irrelevante onderwerpen ertoe doen. Dat is oneerlijk.
Het Lenny Bruce argument richt zich op de psychologische impact van de macho flash. Lenny Bruce geloofde dat het veelvuldige gebruik van beledigende en choquerende woorden hun vermogen om sterke emotionele reacties uit te lokken zou reduceren en uiteindelijk uitdoven. Als bijvoorbeeld “klootzak” en “godverdomme” vaak genoeg gebruikt zouden worden, dan zouden ze hun vermogen verliezen om emoties te activeren.
Hoewel dit waar is op de lange termijn, is dit irrelevant. Twintig jaar van inspanningen die het land onverschillig maken voor libertarische opvattingen — in plaats van hevig tegenstaand — zouden niet een overwinning zijn. Het is net als gedurende 20 jaar een bedrijf in de rode cijfers draaien, om vervolgens ‘break even’ te bereiken. Wat is het doel van het presenteren van libertarische ideeën: om luisteraars ongevoelig te maken voor slechts woorden en zinnen, of om overeenstemming te bereiken over gewichtige zaken? Flashen bereikt zelden overeenstemming.
Zijn er nog sluimerende twijfels over dit argument, beschouw dan de dood van Lenny Bruce. Zijn heroïneoverdosis was incidenteel — hij werd de dood in gejaagd door al diegenen die hij had geflashd.
Ayn Rand had een veel meer ingenieuze verdediging van de libertarische macho flash bedacht. Rand werd gevraag waarom ze het woord “zelfzuchtigheid” gebruikte om een deugdzame eigenschap te beschrijven, wanneer het zoveel mensen vijandig maakte voor wie het woord iets heel anders betekende. De introductie van De Deugd van Zelfzuchtigheid bevat het antwoord. In algemene termen uitgedrukt, is het duidelijk dat Rands gepoogde rechtvaardiging van haar terminologie van toepassing is op ieder voorbeeld van de macho flash.
Rand was van mening dat het populaire gebruik van een gegeven term niet een geldige index was van de correcte betekenis ervan. Een term moet niet een ingebouwde morele evaluatie bevatten, bracht ze ertegenin. Als een persoon een term op een ongebruikelijke manier gebruik, dan ligt de schuld misschien bij de gewoonten en niet bij de spreker. In de naam van de mens en moraliteit, moeten sommige termen worden gered van gebruikelijke misbruiken. De ‘exacte en zuivere betekenis’ van een woord zou niet moeten worden overgeleverd aan ‘de vijanden van de mens, noch aan de ondoordachte misverstanden, verdraaiingen, vooroordelen en angsten van de onwetenden en de irrationelen.’
Maar denk erover na. De betekenissen van woorden zijn niet in steen gekerfd — zij veranderen en evolueren. Als mensen zich niet aanpassen aan veranderende betekenissen, leiden zij het risico om onbegrepen te worden. Zou Rand de moeite nemen om haar politiek opvattingen als “liberaal” [in de progressieve Anglo-Saksische betekenis] te beschrijven, simpelweg omdat die term ze een eeuw geleden correct beschreven zou hebben? Nee. Dan moet dit argument opgegeven worden.
Ayn Rand was een virtuoze flasher. Denk eens na over een aantal van haar opvallende zinnen: “De Deugd van Zelfzuchtigheid”, “Kapitalisme: het Ongekende Ideaal”, “Amerika’s Meest Onderdrukte Minderheid: Big Business”, “zeg een stille ‘dank je wel’ aan de dichtstbijzijnde, grauwste, roetigste schoorstenen die je kan vinden”, “het kwaad van zelfopoffering”, en “een parasiet, klaploper of dief”.
Deze zinnen zullen gegarandeerd de gemiddelde persoon choqueren. Beschouw De Deugd van Zelfzuchtigheid. Als Rand alleen geïnteresseerd was in het overbrengen van bepaalde ideeën, dan zou ze haar boek “Een moraliteit van Rationeel Eigenbelang”, “Het Argument voor Ethisch Egoïsme” of iets dergelijks beschaafds genoemd hebben. Maar het was haar opzet om te choqueren, aandacht te trekken, en controversie te creëren. Als auteur kon ze ertegen om aangevallen te worden, maar niet om genegeerd te worden. Noch apathie noch vijanden zorgen echter voor succes van het libertarisme.
In tegendeel tot wat Rand beweerde, bevatten vele begrippen ingebouwde morele oordelen. “Verraad”, “hebzucht”, “laster”, “vrekkigheid”, “vriendelijkheid”, “gulheid” en “godslastering”, zijn slechts een aantal voordelen.
Er zijn natuurlijk vele domme gewoonten. Maar zij die ze regelmatig in de wind slaan zullen een prijs betalen. Het is veel beter om een gewoonte te gebruiken om je eigen opvattingen te verspreiden!
Er zijn natuurlijke vele manieren en om een standpunt te presenteren. De woordkeuze kan dramatisch beïnvloeden of een standpunt mooi of walgelijk lijkt. A rose by any other name may smell as sweet, maar een bloemist die aanstootgevende, lelijke namen gebruikt voor bloemen zal snel failliet gaan. Taal kan libertarische doelen dienen of in de weg staan.
Een laatst zogenaamd voordeel van de Grote Libertarische Macho Flash is dit: sommige mensen denken dat het een effectieve manier is om anderen te overtuigen.
Dit kan waar zijn in een beperkt aantal gevallen. Defending the Undefendable — een schoolvoorbeeld van flashen — zou de lezer kunnen ‘opwekken uit zijn dogmatische slaap’ of de rol vervullen van ‘een schoonmaakmiddel voor verstopte hersenen’. Maar zou dit de beste introductie zijn van het libertarisme? Geen kans!
Flashen zou getest moeten worden in relatie tot andere methoden om het libertarisme te promoten aan het algemene publiek. Hoe vaak werkt het? Onder welke omstandigheden? Wat voor soort mensen trekt flashen aan? Dit is cruciaal. Als de macho flash mensen aantrekt die de libertarische beweging in verlegenheid brengen — mensen die anderen vervreemden en tegen elkaar opzetten, die onbeleefd en slechtgemanierd zijn — dan moet het worden afgedankt. Een politieke opvatting wordt vaak beoordeeld op basis van mensen die erin geloven.
En hoe zit het met de mensen die erdoor afschrikt worden? Zullen zij in de toekomst een open geest hebben, of zijn zij nou tegenstanders?
Een laatste opmerking. Sommige libertariërs gebruiken de macho flash als een lakmoesproef voor potentiële bekeerlingen. Als de luisteraar wordt vervreemd door een controversieel standpunt, is hij niet de moeite waard om erbij te hebben. Althans, dat willen deze mensen ons doen geloven.
Dit houdt geen rekening met een basisfeit van menselijke psychologie: het veranderen van je standpunt heeft tijd nodig. Standpunten die vele libertariërs vandaag vanzelfsprekend vinden, zouden belachelijk, gestoord of zelfs kwaadaardig geleken hebben in het niet-al-te-verre verleden. Het duurde vele jaren voordat zelfs Ayn Rand, Murray Rothbard, John Hospers, Robert Nozick en Karl Hess volledige libertariërs werden. Nadenken, studie, discussie, overtuiging, en tijd waren noodzakelijk. En deze mensen waren zeer intelligent. Dus waarom verwacht de macho flasher zo veel meer van een toevallige luisteraar?
Zij die de Libertarische Macho Flash gebruiken brengen het libertarisme meestal in diskrediet. Mensen zijn geneigd om een geheel aan opvattingen te beoordelen op basis van een aantal uitspraken. Als een libertarische kandidaat ideeën voorstelt die fel beledigend zijn voor een publiek, dan zal het publiek aannemen dat zijn andere opvattingen even aanstootgevend zijn. In de sociale psychologie staat dit bekend als het ‘halo effect’.
Flashen maakt vijanden. Het schept actieve tegenstanders van vrijheid. Vrijheid heeft al genoeg natuurlijke vijanden — mensen die gedijen bij étatisme. Waarom nog meer hiervan scheppen door een gebrek aan tact?
Een standpunt kan worden geaccepteerd of afgewezen vanwege de spreker die het presenteert. Als hij wordt gezien als wreed, tegen elke vorm van beschaafdheid, onmenselijk en walgelijk, dan zou hij nooit een voorstander kunnen zijn van iets waardevols. Dit is een logische drogreden. Het is ook een psychologisch feit en mag niet genegeerd worden.
Ik heb persoonlijk De Grote Libertarische Macho Flash in de praktijk getest. Het is niet gewoon onproductief; het is contraproductief. Het maakt toekomstige pogingen tot overtuiging veel, veel moeilijker. Vrijheid is het slachtoffer.
Wat kunnen libertariërs doen om flashen te voorkomen? Door ruimtegebrek kan ik hier niet lang op ingaan, maar ik heb een aantal suggesties.
Weet wie je bent en wat ze geloven. Vind hun emotionele grenzen en blijf erbinnen.
Stel jezelf voordat je spreekt de volgende vraag: Wat probeer je te bereiken? Hoe plan je dit te doen? Zal dit plan jouw doelen promoten? Waarom of waarom niet? Sta niet in de weg van je eigen succes.
Als je flasht omdat je van de spanning geniet, vind dan andere manier om aan je kick te komen. Wanneer je dat doet, zul je emotioneel tevredener en politiek effectiever zijn.
Word politiek effectief. Dit zal het verlangen elimineren om te bewijzen dat er niets gedaan kan worden.
Wijd je energieën aan het vinden van effectievere manieren om anderen tot de libertarische filosofie te brengen. Er zijn te weinig overtuigende libertariërs, en één van hen worden is een veel nobelere ambitie dan zien hoeveel harten en geesten je kunt afsluiten.
De Libertarische Beweging is veel volwassener geworden in de laatste paar jaar. Slimme, aantrekkelijke mensen zijn de norm. Het wordt tijd dat onze communicatiemethoden up-to-date worden. Eén stap in die richting zou zijn om de Grote Libertarische Macho Flash af te danken.
 Michael Cloud maakte en produceerde The Essence of Political Persuasion, een drie uur durende audiocursus. Hij heeft gewerkt aan zes boeken, een doctoraalscriptie, en 300 speeches voor zakenmensen. Hij was de organisator en fondsenwerver van de 1988 Marrou voor Vice-President Campagne, PROJECT 51-’92, en de Marrou voor President Campagne. Tussen de herfst van 1987 de de herfst van 1991, wierf Michael Cloud persoonlijk $519.344 voor deze projecten. Michael Cloud heeft zeer veel ervaring met het verspreiden met het libertarisme en geeft tips en cursussen over hoe men een zo effectief en overtuigend mogelijke libertariër kan worden. |
Vertaald door MeerVrijheid. Overname alleen met bronvermelding, hyperlink en logo.
| Dit artikel verscheen eerder op: |  |
eindelijk iemand die het snapt. Het is verkeerd om steeds te benadrukken waar je tegen bent, je moet uitdragen waar je voor bent. Het negativisme moet vervangen worden door positivisme.
Het gebruik van intellectuele termen waar een gemiddelde burger niets mee kan is de beste garantie om nooit iets te bereiken.
Verder ontbreekt het begrip SAMENWERKING. Een miljoen individuen die niet samenwerken hebben geen invloed, maar 5 personen die wel samenwerken hebben dat wel.
Maar hoe doe je dat – daar moeten modellen voor ontwikkeld worden – want die kan ik ook nergens vinden.
Comments are closed.