Het NRC Handelsblad stelt kritiek op de klimaathype (wat is daar in godsnaam mis mee?), kritiek op de overheid (is dat niet de plicht van elke burger in de democratie?), kritiek op de Europese Unie (is de mening van de burgers überhaupt nog wel van enige tel?), kritiek op de traditionele media (is de vrijheid van meningsuiting en de onafhankelijkheid van denken tegenwoordig al onliberaal misschien?), kritiek op “links” (mag men zijn politieke tegenpolen en tegenstanders al niet meer met ideeën bestrijden?), kritiek op de regelneverij (is dat niet net één van de pijlers van het moderne liberalisme?) en kritiek op de multicultuur (is de GEDAPO, de Gedachtenpolitie, al zo machtig dat de burgers niet meer vrij mogen denken en spreken?) gelijk aan extreemrechts, en dus aan nazisme en fascisme.
Op 25 augustus 2007 verscheen in de Nederlandse krant “NRC Handelsblad” een grootschalig onderzoek over extreemrechts op het internet. Het begeleidende editoriaal “Opkomst en ondergang van extreemrechtse sites” van Joep Dohmen was vlijmscherp. “Het aantal rechtse en extreemrechtse sites groeide de afgelopen jaren explosief. Hier wordt anoniem gescholden, belachelijk gemaakt en beledigd. Maar justitie treedt sinds vorig jaar harder op. Justitie en de providers ondernemen voortaan actie tegen anoniem discrimineren en haat zaaien.” Na de moord op Theo Van Gogh is ook de invloed van het radicalisme, zowel dat onder de moslimgemeenschap als dat ter rechterzijde van het autochtone spectrum, in Nederland het voorwerp van menig onderzoek en analyse geweest. Sinds de Tweede Kamer vorig jaar maatregelen nam om steviger op te treden tegen discriminatie en haat op het internet, werden in Nederland al tientallen websites afgesloten en al aanzienlijk wat gebruikers ook daadwerkelijk veroordeeld. Naar aanleiding van de recente politieactie in Nederland tegen de moderators van de neo-nazistische portaalsite Stormfront.org stelde NRC Handelsblad, nochtans een “liberale” krant die traditioneel sterk aanleunt bij de VVD, de pertinente vragen: “Wat is er aan de hand op het internet?” en “Hoe groot is die rechterflank eigenlijk op het Net?”
Het NRC Handelsblad inventariseerde en vergeleek rechtse en in taalgebruik radicale extreemrechtse websites, en spoorde zo maar liefst 150 websites op die de afgelopen tien jaar kwamen en gingen. Daarvoor werd het internetarchief Way Back Machine gebruikt, dat meer dan 85 miljard webpagina’s bevat die sinds 1996 opgeslagen werden. Volgens het NRC Handelsblad blijkt uit deze databank een explosieve groei van zulke websites in de afgelopen jaren, met échte pieken kort na de aanslagen van elf september 2001, de moord op Pim Fortuyn, de moord op Theo Van Gogh en de opkomst van Geert Wilders.
De kern van deze extreemrechtse websites is veelal dezelfde volgens het NRC Handelsblad, gaande van kritiek op de multiculturele samenleving (“multikul”), over het constant kappen op de progressieve partijen en organisaties (“linkse kerk”), tot het aanvallen van de gevestigde media (“hoerjournalisten”). De krant detecteerde in zijn onderzoek ook een nieuwe recente trend, met name het afdoen van Al Gore en de milieubeweging als “klimaatfabels”, het verwerpen van verkeersregels en rookbeperkingen als “communisme” en het afbreken van alles wat met de Europese Unie te maken heeft als “leugens”.
Nu kan zo’n onderzoek best interessant zijn, maar dan moet het zich op de feiten blijven focussen en zich niet verliezen in het aanvallen van alles wat niet in het centrumliberale kamp past. Het NRC Handelsblad stelt kritiek op de klimaathype (wat is daar in godsnaam mis mee?), kritiek op de overheid (is dat niet de plicht van elke burger in de democratie?), kritiek op de Europese Unie (is de mening van de burgers überhaupt nog wel van enige tel?), kritiek op de traditionele media (is de vrijheid van meningsuiting en de onafhankelijkheid van denken tegenwoordig al onliberaal misschien?), kritiek op “links” (mag men zijn politieke tegenpolen en tegenstanders al niet meer met ideeën bestrijden?), kritiek op de regelneverij (is dat niet net één van de pijlers van het moderne liberalisme?) en kritiek op de multicultuur (is de GEDAPO, de Gedachtenpolitie, al zo machtig dat de burgers niet meer vrij mogen denken en spreken?) gelijk aan extreemrechts, en dus aan nazisme en fascisme. Ik vind dit niet enkel een intellectuele aberratie van formaat, maar ook gewoonweg goedkoop, tendentieus en schandalig.
In hun internetoverzicht neemt het NRC Handelsblad niet enkel de échte extreemrechtse websites mee, maar ook de gewone “rechtse” websites (wie of wat dat ook mogen zijn) en zelfs – in mijn ogen totaal onbegrijpelijk – de “vrijsprekende websites”. Nu kan de terminologie “vrijsprekend” nog niet duidelijk genoeg zijn voor de meeste lezers die niet thuis zijn in de ideologische tegenstellingen binnen het politieke spectrum, maar de uitleg die de Nederlandse krant eigenhandig al toevoegt aan de noemer “vrijsprekend” laat
geen twijfel bestaan over wat ze daarmee bedoelen.
“Vrijsprekers” zijn sites die de libertaire gedachte uitdragen.”
Kortom, in de ogen van het NRC Handelsblad zijn “libertaire” websites in niets verschillend van de “extreemrechtse” websites. Kan iemand zulke arrogante vermetelheid snappen? Men moet al bijna een holbewoner zijn om dat verschil niet te zien, tenzij de krantenploeg er natuurlijk een anti-libertaire verborgen agenda op nahoudt. Maar zoiets blijft koffiedik kijken en ik kan deze presumptie niet hard maken, dus ga ik er verder ook niet op in. Ik ben immers geen traditioneel overheidsgebonden medium dat argumentloos alles in het rond kan en mag spuien.
In de gepubliceerde lijst van het NRC Handelsblad vind je natuurlijk rechts-extremistische websites als Stormfront Nederland, Overbevolking.nl, Dietslandjeugd, Altermedia Nederland, Europa Europees, Zuid-Hollandse Skinheads, Panzerfaust, Forum Grossdeutschlander Vaterland, Novopress, Jeugdstorm Nederland, Dietse Kameraden, Nieuwe Nationale Eenheid en Aktiefront Nederland, maar bij dat soort websites blijft het helemaal niet. Het NRC Handelsblad betrekt zonder nuance ook bepaalde “rechtse” politieke partijen in het overzicht zoals de Partij voor de Vrijheid, de Lijst Pim Fortuyn en Nieuw Rechts, drie formaties die zonder meer “rechtser” zijn dan de middenmoot, maar meer nu toch ook weer niet. Dat de alom gerespecteerde conservatieve denktank “Edmund Burke Stichting” eveneens in het lijstje staat, doet menig vrijheidslievend burger de wenkbrauwen fronsen.
Zolang de lijst zich met “rechts” en “extreemrechts” zou bezighouden, is er in mijn ogen ook niets verkeerd. Het staat de media nu éénmaal vrij om zulke lijstjes, hoe onjuist en demagogisch ze ook mogen zijn, te publiceren, maar dan wel mits het in acht houden van een minimum aan feitenkennis, goed fatsoen en intellectuele eerlijkheid. Het NRC Handelsblad zou als kwaliteitskrant zeker over deze drie talenten moeten kunnen beschikken, maar laat juist onverbloemd het tegendeel blijken uit dit onderzoek. Ofschoon het libertarisme intrinsiek niets te maken heeft met het fascisme of het conservatisme, worden in vol geverfde libertarische websites als Libertarian.nl, MeerVrijheid.nl, VrijheidRadio.nl en Vrijspreker.nl zomaar op dezelfde hoogte geplaatst als honderden weinig onderbouwde haatsites die op alle vlakken, en niet ten minste op vlak van bezoekersaantallen, compleet marginaal en irrelevant zijn.
Zulke praktijken zijn walgelijk omdat ze het échte debat nog meer uit de weg gaan. Door socio-economische hervormers af te doen als “extreem-rechts” willen de regimekranten het échte politiek- maatschappelijke debat nog vollediger naar hun hand zetten. En wonderwel past het op verkeerde gronden aanvallen van het libertarisch denken perfect in dat plaatje. Het in de media degraderen van de allerlaatste kritische stem binnen de liberale familie tot extreem-rechts was tot voor kort een uitsluitend Belgisch fenomeen, maar heeft vandaag dan kennelijk toch ook zijn weg naar Nederland gevonden. Eén voor één vallen de eertijds toch ó-zo-liberale bolwerken in de handen van de egalitair-socialistische beweging, en geen haan die er naar kraait. Het doek valt over het liberalisme in Europa, en het enige wat men kan horen op de bühne is het radeloos gesnik van onmacht, ongeloof en zelfbesef, terwijl het geïndoctrineerde publiek maar blijft applaudiseren.
Deze tekst is afkomstig van de site van V. De Roeck en verscheen ook op de site van LVSV Leuven.