Deel 1 De Sociaal-democratische Staat.
Er zijn maar weinig landen met zo veel politieke partijen als Nederland. Een logische conclusie zou dan zijn dat in Nederland een veelheid van politieke meningen te horen is. Waar heb je anders al die partijen voor nodig? Ik wil hier die conclusie eens aan de orde stellen. De vraag is namelijk of die wel klopt.

Als je dat aan de meeste mensen zou vragen, zouden ze die stelling zeker onderschrijven. Zij zouden je vertellen dat er toch een groot verschil is tussen bijvoorbeeld de PvdA en de VVD.

Ik waag dat echter te betwijfelen. Is er werkelijk een zodanig groot verschil tussen bovengenoemde partijen als sommigen beweren?

Dan moeten we ons eerst afvragen wanneer we kunnen spreken over een groot verschil tussen politieke partijen. Het lijkt mij dat het grootst mogelijk verschil van mening dat twee mensen met elkaar kunnen hebben, zich voor doet als Karl voor een bepaalde maatregel is en Ludwig tegen.

Maar stel nu dat Karl van de rode partij, en Ludwig van de blauwe partij, het met elkaar eens zijn dat de wegenbelasting omhoog moet. Ze zijn het er alleen met elkaar oneens over hoeveel die verhoging moet bedragen. Rode Karl wil 20% procent en Blauwe Ludwig wil 10%.

Is dit nu een groot of fundamenteel meningsverschil?

Is hier sprake van twee verschillende visies op belasting heffing?

In wezen niet. Beiden willen een behoorlijke wegenbelastingverhoging. Ze zijn het alleen met elkaar oneens over in hoeverre die maatregel moet worden toegepast. Het meningsverschil gaat niet over de wenselijkheid van die belastingverhoging, nee, ze gaat over meer of minder belastingverhoging. En dus niet of die belastingverhoging wel of niet worden moet ingevoerd.

En dit nu, beste lezer, is het kinderachtige niveau van wat in Nederland ‘het politieke debat’ wordt genoemd.

Men debatteert over het algemeen alleen maar over meer of minder subsidie, meer of minder belastingverhoging, meer of minder milieu- maatregelen, meer of minder wegen aanleggen. Dat heet dan consensus politiek of het poldermodel. Iets waar de politici in kwestie nog bijzonder trots op zijn ook!

Af en toe komt er dan zo’n vervelende kwast, zoals Pim Fortuyn of Geert Wilders, die zich niet aan die laffe consensus spelregels van het Haagse elite clubje wil houden. En dat heet dan polarisatie en dat is dan ‘slecht voor het land’.

Waarom eigenlijk?

Nou, ten eerste omdat deze lieden natuurlijk de bestaande status quo bedreigen. En ten tweede omdat ze de spelregels van de consensus democratie overtreden. In de consensus democratie zijn de partijen het over een aantal belangrijke zaken volledig met elkaar eens.

Hier zijn wat voorbeelden, ik weet zeker dat u, beste lezer, er nog wel een paar kunt bedenken:

1)

De verzorgingsstaat is een gegeven. Daar mag nooit aan worden getwijfeld, zelfs al dreigt de economie er aan onderdoor te gaan.

2)

Het belang van het milieu weegt over het algemeen zwaarder dan het economisch belang.

3)

Invoering van de doodstraf is onbespreekbaar.

4)

Kritiek op het islamisme staat gelijk aan racisme.

5)

De misdaad ontstaat mede door slechte sociale omstandigheden, zoals sociale ongelijkheid.

Hiermee volgt men kritiekloos de Marxistische verklaring van de misdaad. Dat werd laatst ook duidelijk in de analyse van de onlusten in Frankrijk en daarbij werd ook regel 2 toegepast.

6)

De overheid heeft het recht om de inkomsten van individuele Nederlandse burgers te herverdelen.

7)

Sociale gelijkheid is een groot en onaantastbaar goed.

8)

De overheid moet een politiek van ‘sociale rechtvaardigheid’ voeren.

9)

De progressieve belastingheffing is een rechtvaardige manier om ‘de lasten’ te verdelen. De sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen.

Wat voor ideeën zijn dit nu? En door welke politieke stroming zijn deze ideeën voortgebracht?

Ik denk dat iedereen wel in de gaten heeft dat dit sociaal- democratische ideeën zijn. Over geldigheid en acceptatie van deze sociaal-democratische ideeën heerst dwars door de Tweede Kamer, van Groen Links tot de VVD, overeenstemming.

De conclusie moet dan ook zijn dan dat wij politiek gezien in een sociaal-democratische staat leven. En dat het dus vrij weinig uitmaakt welke partij aan de macht is.

En dat is dus de reden dat het Nederlands politieke debat van een slaapverwekkende saaiheid is! Daarom ook hebben mensen het gevoel dat het niets uitmaakt op welke partij je stemt. En daar hebben ze ook gelijk in!

Want het hele politieke bedrijf verwordt in zo’n systeem tot een farce, een toneelspel, waarin een act wordt opgevoerd alsof er grote tegenstellingen zouden zijn. Maar waar in werkelijkheid de zogenaamde debatten alleen over kleine verschillen gaan, over meer of minder overheidsinvloed op het leven van de burgers. Over kwantiteit in plaats van kwaliteit! En waar er maar zelden een debat gevoerd wordt door mensen die ergens fundamenteel vóór of tegen zijn.

In sommige landen is dat anders. Alleen al binnen de Amerikaanse Republikeinse partij bijvoorbeeld zijn de meningsverschillen groter dan tussen Balkenende en Agnes Kant. Daar heb je voor- en tegenstanders van de verzorgingsstaat, voor- en tegenstanders van de doodstraf, voor- en tegenstanders van de milieubeweging. Met het resultaat dat dergelijke ideeën uitgebreid besproken en bekritiseerd worden. Er wordt daar over fundamentele zaken hard gedebatteerd. Nee niet op een perfecte manier. Ook in dat land is wel een en ander mis maar het publieke debat kent een veelheid van ideeën die we hier niet zien. Hier worden de tegendraadse meningen onder een deken van consensus en politieke correctheid gesmoord.

Ik kan dan ook niet anders dan het volgende concluderen:

De tegenstellingen tussen de politiek partijen in Nederland zijn verwaarloosbaar. De VVD is bijvoorbeeld wat minder sociaal-democratisch in haar politieke visie dan Groen Links. Zo gezien valt er dus eigenlijk niets of heel weinig te kiezen. Tenzij je een sociaal-democraat bent natuurlijk.

Aldus is mijn paradoxale conclusie dat Nederland ondanks zijn vele politieke partijen feitelijk een sociaal-democratische éénpartij-staat is.

Aha; zeggen dat politieke activisten dan. Dan moeten wij een partij oprichten die niet van sociaal-democratische signatuur is.

Maar ik denk echter dat dit geen oplossing biedt. Diegenen die dit probleem via de politiek willen aanpakken vergeten volgens mij namelijk iets heel belangrijks.

3 REACTIES

  1. Ik onderschrijf de strekking van het artikel. Ik werk af en toe op tijdelijke basis bij sociale diensten en discussieer veel met ambtenaren om hun kritisch denkvermogen te prikkelen.
    Mijn opmerking dat ik me niet verantwoordelijk voel voor het maatschappelijk mislukken van veel van hun klanten en dat deze veel te lankmoedig worden behandeld veroorzaakte groot misbaar: ik brak met de consensus inzake de verzorgingsstaat.

    Ik wacht, evenals als joeri van het eerste commentaar, met smart op beantwoording van zijn vraag.

Comments are closed.