Aanhangers van de verzorgingsstaat geven graag een moreel oordeel over diegenen van ons die zich verzetten tegen hun linkse idealen van socialisme, herverdeling en “economische rechtvaardigheid”. Het ontbreekt ons zogezegd aan “compassie” en “gevoel”, en we zijn “zelfzuchtig” en “kleingeestig”. Daarom, zoals gedefinieerd door politiek links, zouden wij voorstanders zijn van een maatschappij zonder fundamentele morele principes.

Helaas neigen velen van ons, die fel tegen iedere vorm van een overheidsveiligheidsnet zijn, in de val te lopen wanneer we worden uitgedaagd onze absolutistische positie tegen liefdadigheid van overheidswege te verdedigen.
Wanneer we worden geconfronteerd met de ethiek van het socialisme, brengen we er tegen in dat kapitalisme een superieur economisch systeem is, dat de mensheid uit het slijk van eeuwen heeft verheven naar een levensstandaard die zijns gelijke in de wereldgeschiedenis niet heeft. Dit is ongetwijfeld waar. Toch is dit niet het eerste argument dat we zouden moeten gebruiken.

Moraliteit is uiteindelijk een kwestie van keuze. Wanneer politiek links argumenteert dat hun “morele” posities betreffende openbare scholen, welzijn, sociale gezondheidszorg, of progressieve belasting zuiverder, beter dan de onze zijn, en daarom verdienen gesteund te worden door de overheid, zouden we een eenvoudige vraag moeten stellen: Wat is moraliteit?
Moraliteit is simpel gezegd de ethische code die ieder van ons kiest om ons door het dagelijkse leven te loodsen en die overeenstemt met onze respectievelijke waarden. Let wel, het werkwoord “kiezen” ligt aan deze definitie ten grondslag.

Wanneer aanhangers van de verzorgingsstaat praten over de zogenaamde achterliggende waarden van hun voorgestelde systeem, dan realiseren ze zich niet dat een politiek van opgelegde ethiek allesbehalve ethisch is. Gewone mensen maken in hun dagelijks leven de keus om te geven aan liefdadigheid, tijd en geld te spenderen aan scholen, kinderen te begeleiden, een zaak te beginnen of te protesteren tegen dierenmishandeling. Dat zijn morele keuzes.
Wanneer deze zelfde gedragslijnen echter met gebruik van de macht van de overheid worden aanbevolen, dan wordt elke claim op keus vernietigd en, daaruit voortvloeiend, moraliteit.

Ieder mens die in een maatschappij rationeel hoopt te functioneren, moet iedere minuut van de dag keuzes maken. Je zou kunnen zeggen dat de som van onze keuzes onze “moraliteit” bepaalt.
Om de overheid te gebruiken om anderen te dwingen zich op een bepaalde manier te gedragen, is absoluut geen moraliteit. Het is de antithese van moraliteit.
Dit moge in de oren van onze linkse broeders en zusters een beetje als een verrassing klinken, maar dit feit gaat zelfs op óók als het motief puur is.

Aan de bewering dat diegenen van ons die tegen de verzorgingsstaat zijn op enigerlei wijze “immoreel” zijn, ontbreekt logische geloofwaardigheid. Moraliteit vereist keuze, wat betekent het recht anders te kiezen dan onze medemens, of zelfs verkeerd.

Maar, met een dergelijke benadering van het begrip moraliteit, wat doe je dan met een moordenaar, die kan verkiezen om mensen te doden? Verdient zijn speciale soort “moraliteit” ook respect? Net zoals het gebruik van overheidsdwang is privé-dwang een ontkenning van keus, niet een verlengstuk daarvan. Men kan niet handelen in naam van de moraliteit als men zijn wil met geweld oplegt.
De bedoeling van een overheid is dan ook niet om mensen moreel te maken, maar om moraliteit mogelijk te maken door het gebruik van geweld in menselijke relaties te ontmoedigen.

Een natuurlijk voortvloeisel hieruit is te laten zien dat een maatschappij die mensen vrij laat om hun respectievelijke morele keuzes te maken, vrij van oplegging door de overheid, in feite resultaten boekt die superieur zijn aan een systeem van dwang. Het bewijs daarvoor is te vinden in de explosie van materiële rijkdom en liefdadigheidsactiviteiten die plaatsvonden in het Amerika van de 19e eeuw, toen overheidszorg en regelgeving minimaal waren.

Als iemand die politiek links georiënteerd is oprecht een morele maatschappij wenst, gebaseerd op “compassie”, dan zal hij degenen die geen compassie hebben moeten tolereren.
Wat je verder ook nog zou kunnen zeggen over een verzorgingsstaat, in ieder geval niet dat die moreel is.

Laat ieder van ons, bij het begin van dit nieuwe jaar, begrijpen dat moraliteit begint met persoonlijke keus. Dat is de kern van libertarische principes: zo lang mijn keuzes die van jou geen geweld aan doen, moeten we ieder, zonder inmenging, onze respectievelijke wegen naar geluk en tevredenheid zien te vinden.
Wat kan er meer moreel zijn dan dat?

Scott McPherson is politiek adviseur bij The Future of Freedom Foundation in Fairfax, Virginia.

Vertaling door R. Jongen

1 REACTIE

Comments are closed.