Al beroemd om haar stranden en massage salons, wordt het Rijk der Siam dit nu ook voor haar ziekenhuizen met zeer lage prijzen. Resultaat: niet minder dan 500.000 patiënten uit de hele wereld zijn hier in 2002 gekomen om zich te laten behandelen.

“U bent Duitser? Geen probleem. Een dokter die uw taal spreekt komt zo bij u.” Peggy Mittenzwei staat er paf van. Nog maar net een stap over de drempel van de instelling gezet, waar het marmer alom aanwezig is, wordt deze toerist op doorreis bij de hand genomen door een leger van de meest vriendelijke verpleegsters; de een nog aardiger dan de ander. In precies 90 minuten zal zij bij de dokter geweest zijn, de medische tests ondergaan hebben, de resultaten van die tests ontvangen hebben, voordat zij weer vertrekt met de door de arts aanbevolen medicijnen. Dit alles voor minder dan 40 euro.

Bumrungrad is niet, dat is waar, een ziekenhuis zoals andere. Dit grote complex van beton is gebouwd in 1980. En waar het interieur lijkt op een luxueus hotel, daar vermenigvuldigen zich de persoonlijke diensten om de buitenlandse clientèle aan te trekken. Het afgelopen jaar zijn 264.000 niet-Thaise patiënten, afkomstig uit 141 verschillende landen, ontvangen in dit ziekenhuis en haar 19 operatiekamers. Een op zich zelfstaand voorbeeld? Verre van dat. “Sinds zes a zeven jaar laten steeds meer buitenlanders zich behandelen in Thailand”, benadrukt Kasemsak Bhamornsatit. Hij heeft zojuist, vlakbij het vliegveld van de Thaise hoofdstad, een relax-centrum voor toeristen officieel geopend. Zo hebben in 2002, meer dan 500.000 internationale bezoekers voor een behandeling in het Siamese Rijk gekozen. “De gezondheid is lang een exclusieve zaak voor de Staat geweest en mensen hadden er zeer nationalistische ideeën over, omdat het ging over verzorging”, stelt Ruben Toral, directeur van de internationale programma’s van Bumrungrad. “Maar tegenwoordig zijn de zieken bereid om naar het buitenland te gaan om daar verzorging te vinden van betere kwaliteit en voordeliger. Het is het einde van een tijdperk”.

De medische reputatie van Thailand is er niet van de een op de andere dag. “Dit land trekt al heel lang mensen uit de hele wereld aan die geopereerd wensen te worden om van geslacht te veranderen”, stelt Bruno Huber, algemeen directeur van Plaza Athénée, aanwezig in Bangkok sinds 1986. “De hoofdstad is rijkelijk bedeeld met gespecialiseerde klinieken waar de tarieven 10 keer lager liggen dan buiten Thailand. De mensen zijn daarna gekomen om hun tanden te laten doen.” Begin jaren ’90 hebben verschillende Thaise privé-groepen gedacht fortuin te kunnen maken met het openen van gigantische ziekenhuizen. Waar de crisis van 1997, en de devaluatie van de Baht, verschillende instellingen tot sluiten heeft gedwongen (de meeste leningen waren aangegaan in Dollars), daar blijft Thailand in medische zin een overgeëquipeerd land. Dit land beschikt over meer dan 400 privé ziekenhuizen. “Er zijn meer dan 40.000 privé ziekenhuisbedden en 90.000 publieke ziekenhuisbedden”, rekent Peter Lindner voor. Hij is adjunct algemeen directeur van de Samitivej groep, die 13 hospitaals bezit in Thailand. “Drie jaar geleden betrof de overcapaciteit circa 50%”. “Alleen al in Bangkok zijn er nog 25.000 bedden te veel, op een totaal van 60.000 bedden”, doet Ruben Toral er nog een schepje bovenop.

Om te overleven, hebben de hospitaals alles moeten doen om zich te onderscheiden van hun rivalen. “Deze verbeten concurrentie heeft de instellingen gedwongen hun cliënten een kwaliteit en service aan te bieden, die men elders in de wereld niet aantreft.”, voegt Peter Lindner toe. De hospitaalkamers lijken tegenwoordig steeds meer op luxe hotelsuites. Televisies met plat beeldscherm, uitgeruste keuken, een gesloten filmkanaal, dikke vaste vloerbedekking… niets is te mooi om de patiënten te behagen. Enkele weken geleden heeft Bumrungrad een manager overgenomen van Hilton hotels om de kamers te beheren. Op de zesde etage wordt met zorg een grote tuin met tropische bloemen en planten onderhouden naast de kraamafdeling. “De service is hier uitmuntend. Alles is hier zo schoon.”, zegt Pratima Shrestha verheugd, een Nepalese die haar zoon van 3 jaar met ernstige brandwonden naar Bangkok heeft gebracht. Er bestaat geen enkel hotel met deze kwaliteit in mijn land.”

Een van de andere belangrijke pluspunten van de Thaise medische zorg voor de buitenlanders is de taalvaardige natuur. “Het grootste deel van onze artsen is opgeleid aan Westerse universiteiten.”, vertelt Satian Pooprasert, vice-algemeen-direkteur van Praram 9, een privé ziekenhuis in Bangkok met meer dan 300 bedden, geopend in 1992. De meerderheid van de Thaise doktoren praat zodoende heel goed Engels. De grote ziekenhuizen aarzelen ook niet om artsen te recruteren van verschillende nationaliteiten. “Wij hebben artsen afkomstig uit 18 verschillende landen.”, voegt Ruben Toral toe. “Op de derde verdieping bevindt zich het Centrum voor internationale patiënten waar zeven meertalige werknemers zich bezighouden met het informeren en voorlichten van onze buitenlandse patiënten. Wij bieden daarbij vertaalservice in 9 verschillende talen, waaronder het Frans, Chinees en Khmer.” “Onze vertalers praten Frans, Duits, Engels, Japans, Koreaans en Arabisch.”, gaat Peter Lindner verder.

“Een kroon, geheel ceramisch, kost u hier 240 euro, inclusief behandeling.”, prijst Dr Surachart aan, een tandarts van het Praram 9 hospitaal. “Voor het doen van vrouwenborsten berekenen wij 2500 dollar, tegen 15.000 tot 20.000 dollars in de Verenigde Staten”, merkt Ruben Toral op. “De tarieven van onze behandelingen zijn 2 tot 4 keer lager dan de gangbare tarieven in Europa en Japan. Een bepaalde dentale behandeling kost hier 7.000 dollar, tegen 40.000 tot 60.000 dollar in Amerika.” De ziekenhuizen hebben ook speciale aanbiedingen. Bumrungrad heeft zo gedurende een bepaalde periode laserbehandelingen aangeboden tegen staar voor 385 euro per oog. Deze bodemprijzen zijn mogelijk dankzij de lage lokale arbeidskosten. “De honoraria die wij overmaken aan onze 600 doktoren, allen onafhankelijke werkers, betaald naar aantal behandelingen, bedraagt 15% van onze totale uitgaven”, specificeert Ruben Toral. “In Europa of de Verenigde Staten gaat dit percentage vaak over de 40% heen.”

Vele Thaise ziekenhuizen zouden vandaag de dag niet meer kunnen overleven zonder hun internationale klanten. Het afgelopen jaar kwam 35% van de totale omzet van Bumrungrad, die 85 miljoen dollar bedraagt, van buitenlandse patiënten. Vijf jaar geleden bedroeg het aandeel van deze markt net aan 15%. Om nieuwe zieken aan te trekken, zijn de gezondheidsgroepen niet bang om gebruik te maken van aloude marketingrecepten. Bumungrad zendt zo reclamespotjes uit op de kanalen van de Cambodjaanse televisie. “Wij hebben bureau’s die ons vertegenwoordigen in vier Europese landen, waaronder Duitsland en Nederland”, onderstreept de adjunct directeur van Samitivej. “Wij werken ook met tour-operators die ons toeristen brengen.” Een inspanning die gesteund wordt door het Thaise bureau voor toerisme. De regering schat dat het medisch toerisme een van de belangrijkste groeisectoren gaat worden voor de toename van het aantal bezoekers in haar land. “De overheidsinstelling die belast is met het stimuleren van de export heeft prima werk afgeleverd bij het verenigen van de nationale gezondheidsindustrie met het promoten van ons imago in het buitenland”, stelt Peter Lindner verheugd.

Deze verenigde inspanningen trekken een steeds gevarieerdere clientèle aan uit de hele wereld. Het grootste deel van de patiënten uit Zuid-Oost Azië komt naar Thailand voor de zware ingrepen. “Er bestaat geen enkele ziekenhuisbehandeling in mijn land die qua kwaliteit vergelijkbaar is”, verzekert een inwoner van Birma, die naar Bangkok is gekomen voor een hartoperatie. “Deze cliënten vertegenwoordigen meer dan 70% van de omzet van onze buitenlandse patiënten”, stelt Ruben Toral. Het “operatiemes toerisme” is ook booming. “Men ziet steeds meer bezoekers die hun komst naar Thailand combineren met een dentale opknapbeurt of een plastisch-chirurgische ingreep”, stelt Rina Segal, directrice van een medisch spa centrum in het Krung Siam St. Carlos ziekenhuis in Bangkok. Een Texaanse grootmoeder, Debbie, gunt zich zo ook “een klein plezier” door zich te laten opereren om enkele maten borstomvang bij te winnen, voordat ze twee weken vakantie houdt aan een strand van Phuket. Ook steeds meer Britten en Nederlanders kiezen voor Thailand voor de “kleinere” ingrepen, zoals een staaroperatie of de vervanging van een heup, om op deze wijze de vaak lange wachtlijsten in eigen land te omzeilen. Sinds enkele jaren komt ook een groeiend aantal patiënten uit het midden Oosten naar Thailand om zich te laten behandelen. “In het verleden hadden de gefortuneerde Arabieren meer de gewoonte om naar Europa af te reizen voor medische zorg, maar ze hebben steeds vaker problemen met het verkrijgen van visa en onderdak”, merkt Ruben Toral op. “Ze geven er daarom de voorkeur aan bij ons te komen. In ons bedrijf is het aantal klanten uit deze regio de afgelopen drie jaar, elk jaar met 100% gestegen. Wij hebben er het verleden jaar circa 20.000 van ontvangen, tegen net aan 4.000 in 2000.”

Met als doel nog meer buitenlanders aan te trekken, zijn de Thaise ziekenhuizen al enkele jaren bezig te “diversificeren” met alternatieve geneeswijzen. Zo gaat Bumrungrad volgend jaar een centrum openen dat gespecialiseerd is in traditioneel Aziatische geneeswijzen, zoals de behandeling op plantaardige basis. “Wij proberen van onze kant alternatieve geneeswijzen te laten integreren met nieuwe technieken”, verklaart Natalia Kortchouganova, verantwoordelijke voor het SPA van het St Carlos ziekenhuis. Zij biedt een veertigtal behandelingen aan, van laser-acupuncture en zuurstofbehandelingen, tot druktherapieën en hydrotherapie.

Om het “toerisme van het operatiemes” te bevorderen, beginnen de privégroepen verzorgingscentra te openen op de plaatsen waar veel buitenlandse toeristen verblijven. De Samitivej-groep heeft bijvoorbeeld ziekenhuizen geopend in Phuket en Pattaya. De Thaise regering heeft hen de bereidheid toegezegd om het eiland Phuket en de stad Chiangmai, in het noorden van het land, te transformeren in twee regionale “kruispunten” voor de gezondheid. Het onverbloemde doel is om het aantal buitenlanders dat zich in Thailand komt laten verzorgen van nu tot 2005 te laten verdubbelen en zo de magische grens van 1 miljoen te overschrijden. Een irreële doelstelling? Verre van dat. “De Westerse gezondheidssystemen gaan in de toekomst steeds meer problemen krijgen”, voorziet Ruben Toral. “De overheden en verzekeraars zullen steeds meer buiten hun grenzen moeten kijken om plaatsen te vinden waar hun patiënten behandeld kunnen worden. Steeds meer mensen nemen het vliegtuig hiernaartoe om zich te laten behandelen.” De pech van de een…

Artikel van Marco Rangi, L’Express, Frankrijk, 28 Augustus 2003, Vertaling Herbie.

Gerelateerde links:
– Samitivej Group (Engels)

Dit artikel verscheen eerder op: mvlogo-small.jpg

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

2 REACTIES

  1. Ook Singapore en Ankara trekken veel buitenlanders voor medische behandeling.
    Het aantal toeristen met medische indicatie naar dergelijke steden zal exponentieel toenemen ten gevolge van hoge kosten en vaak abominabele service in andere landen waar de patient vaak als een nummer behandeld wordt.
    In Nederland kan de medische sector zelf als een doodzieke patient beschouwd worden. Decadenlange overheidsbemoeienis met dit segment van de economie heeft de patient steeds zieker gemaakt.
    Enige tijd geleden las ik een interview met Oud- Minister Els Borst over gezondheidszorg in Nederland. Zij kloeg in dit interview over vroegere in Nederland bestaande toestanden waar bij voorbeeld particuliere patienten in Academische ziekenhuizen door de Professor zelf behandeld werden en ontvangen werden door net sprekende verpleegsters. Volgens haar dient voor iedere patient de behandeling hetzelfde te zijn.
    Hoe vreemd !
    In de trein mag men blijkbaar wel eersteklas reizen en in een vliegtuig ook, maar in de gezondheidszorg is een klassensysteem op kosten van de patient zelf blijkbaar uit den boze : een socialistische visie die even verderfelijk is als non-productief.

  2. Heb zelf in oktober 2008 een ziekenhuis in Thailand bezocht.
    Binnengekomen zag ik een prachtige hal, mooi marmer en vooral een weldaad van rust, geen chaotisch kippenhok wat ik hier gewend ben. Bij de balie hoefde ik absoluut niet te wachten, en na een korte uitleg werd ik vriendelijk naar de lift gewezen om naar de vijfde verdieping te gaan. De lift (één van de acht) werd geopend door een liftbediende. Voor mij als nederlander (ik kan zelf wel op dat knoppie drukken, snap best hoe dat werkt) hoefde dat nou ook weer niet, maar ja “when in Rome…..”. De lift was gigantisch, kon met gemak 20 man in, eens wat anders dan die stalen schoendozen hier. De balie was goed bemenst (wederom een oase van rust) en ik was dus meteen aan de beurt. Na een korte uitleg een formuliertje ingevuld en werd verzocht even te wachten in de wachtruimte tot iemand mij kwam halen. Met al die bankstellen en salontafels leek het eerder op een loungebar en keek ik al rond of ik een ober kon spotten. Bij de balie hing een bordje dat als je na 15 minuten nog niets had gehoord, je je even moest melden. Na 2 minuten werd ik al opgehaald en naar een tandarts gebracht. Vreesde echt dat er om half 5 op vrijdagmiddag echt niemand meer aanwezig zou zijn. De tandarts bleek een alleraardigste jongedame te zijn. Heel geduldig inspecteerde zij mijn gebit. Waar mijn eigen tandarts altijd probeert mijn vullingen met wortel en al eruit te rukken (lijkt wel of die aan de roeimachine op de sportschool ligt te sleuren) bleek dit ook vele malen subtieler en haast onmerkbaar te kunnen worden gecontroleerd. Fotootje gemaakt en in alle rust met de tandarts de foto bestudeerd en besproken. Nog even met de anesthesist gesproken aan de telefoon en een afspraak gemaakt voor zondagmiddag voor een persoonlijke ontmoeting. Na een kort gesprekje (intake) afspraak gemaakt voor behandeling op dinsdag. Op dinsdag door mamma slaaptaai liefdevol en geduldig aan het handje mee de behandelkamer ingeloodst (ben panisch voor naalden). Daar stonden ze al met 5 man sterk op me te wachten. Dat is op zich wel vervelend; als personeel zo goedkoop is zijn er ook veel meer aanwezig. Dat was in dit geval niet zo fijn, zo moest ik er heel veel tegelijkertijd in de gaten houden of ze niet toch stiekem een spuit hadden. Nadat nog zo’n 10 man personeel zijn kop om de deur gestoken hadden om te zien waar heel die optocht voor was (dat moet ik volgende keer toch echt beter communiceren). hebben ze me eindelijk dat gaskapje aangegeven. Een klein uurtje later werd ik wakker, mocht overstappen in een rolstoel en werd de volle 25 meter teruggereden naar de balie (sommige dingen zijn overal hetzelfde). Meteen die stoel uitgeklommen, mijn adrenaline was immers meteen weer torenhoog en had al het resterende slaapmiddel al onmiddellijk geneutraliseerd. Even afgerekend (kostte me nog geen kwart van wat het me hier gekost had) en kon pleitte. In de twee weken erna ben ik nog 3 keer gebeld om te vragen hoe het ermee was. Helemaal geweldig die privé-ziekenhuizen daar. Volgende keer ga ik daar weer heen. Een overweldigende ervaring dat ook de klant centraal kan staan en niet de procedure.

Comments are closed.