De tegenwoordige methode van regeren in onze landen kan de indruk wekken van een beschaving…
De tegenwoordige methode van regeren in onze landen kan de indruk wekken van een beschaving die zich echt ontwikkelt, maar een blik achter de schermen doet een regering ontdekken die teveel macht heeft nadat zij via een normale verkiezing tot stand is gekomen. Het is met de verkiezingen op komst wel eens goed als we het mechanisme van regeren bij meerderheid kritisch bekijken. Is alle dwang in voorgeschreven handelingen verdwenen als er gestemd is? Is het echt een praktisch middel om de vrijheid te garanderen? Hoe democratisch is een samenleving eigenlijk die gebaseerd is op regeren bij meerderheid van stemmen?
De filosofische politieke façade van onze landen kan met één woord worden uitgedrukt: vrijheid. Maar het is ontmoedigend te constateren hoeveel van de betekenissen die aan vrijheid worden toegedacht hun doel missen. Er is maar een klein deel van hen die het woord gebruiken dat het interpreteert als werkelijke betekenisvolle vrijheid van individuele keuze. Voor de meesten heeft “individuele keuze” weinig betekenis behalve dat ieder het “heilige” recht heeft om zijn individuele stem uit te brengen – alsof individuele keus en individuele stem synoniem zijn.
Velen vinden dat men verplicht moet worden te stemmen. De magie van de façade! Maar daarna komt zijn recht om te kiezen tot een abrupt einde, tenminste waar dit kiezen betrekking heeft op enig gebied dat van vitaal belang is voor het menselijk handelen in de maatschappij. Het woord “vrijheid” blijft opvallend gebruikt worden in onze landen, waarin men niet langer vrij is. Achter de façade van vrijheid groeit het totalitarisme.
Er zijn implicaties in de uitdrukkingen “democratische handeling” en “meerderheidsregering” die wel eens aan een kritisch onderzoek onderworpen mogen worden. Besloten in de woorden is een uitdrukkelijke hoop van de mensen op maximale vrijheid en het bepalen van zijn eigen leven. Er is de vrees voor tirannie. Er is het wantrouwen tegen keizers en dictators. Het is goed en gezond om deze zaken te hopen respectievelijk te vrezen. Maar helaas is er ook het geloof dat het stemmen op zich een zekere manier is om vrijheid en bescherming tegen despotisme te bewerkstelligen.
Als de aandacht van de mensen verslapt, treedt de zich voortdurend uitbreidende regeringbureaucratie op, op een manier die ernstig het concept van het privé-eigendom van dingen, de hoeksteen van vrijheid, ondergraaft. Ze treedt tussen beide in disputen tussen werkgevers en werknemers en legt vaak overeenkomsten op. Er wordt een ongelofelijke druk uitgeoefend op volksvertegenwoordigers om wetten met betrekking tot burgerrechten aan te nemen, die nog verder de keuzevrijheid en het gebruik van eigen bezit uithollen. Schandalen die de hoofdstad op zijn grondvesten zouden moeten doen schudden worden geminimaliseerd, terwijl er gepraat blijft worden dat de besluiten in de volksvertegenwoordiging teveel beïnvloedt worden door eigen- en groepsbelangen.
Het is niet nodig een volledige verzameling voorbeelden te geven. Hoge belastingen, talloze ingrepen in plaatselijke en persoonlijke zaken (voordeurdelers, vestigings- en bouwvergunningen, enz.), een vaak inadequate politie- en juridische bescherming (de misdadiger loopt alweer op straat voordat het proces-verbaal op papier staat) zijn een paar belangrijke voorbeelden van wat er zich afspeelt achter het valse uiterlijk van vrijheid. Het gevoel persoonlijk verantwoordelijk te zijn is snel aan het verdwijnen. Bij meerderheid van stemmen is besloten de schijn in het leven te roepen dat de maatschappij er nu voor verantwoordelijk is dat iedereen een inkomen krijgt of hij werkt of niet, dat iemands kinderen onderwijs krijgen of hij betaalt of niet, dat er voor iemand gezorgd wordt als hij oud wordt los van het feit of hij een arbeidzaam leven heeft geleid of niet.
Oppervlakkig gezien klinkt het goed. Het mag er op lijken dat eenieder zijn eigen leven bepaalt, maar dat is niet zo! Als eenieder zijn verantwoordelijkheid overdraagt aan de maatschappij dan is niemand verantwoordelijk. Verborgen onder de mom van de vrijheid, aangedragen door het mechanisme van het democratisch handelen en het regeren bij meerderheid groeit een alarmerende voosheid en achteruitgang, het simpele gebruiken van één van de technieken van een regering van vrije mensen brengt op zichzelf geen vrijheid. Zoals we hebben gezien kan dezelfde techniek worden gebruikt om de vrijheid weg te nemen en dit gebeurt ook – het recht van individuen en minderheden om voor zichzelf te kiezen.
Werkelijke vrijheid betekent zo weinig mogelijk regering – een regering die schittert door afwezigheid – met slechts genoeg macht om leven, vrijheid en eigendom te beschermen tegen fraude, diefstal en moord. Werkelijke vrijheid betekent het volledige recht op eigendom en het recht om beslissingen te nemen voor zichzelf en zijn gezin. Het recht om te stemmen – toch een belangrijk mechanisme als het goed wordt gebruikt – moet spaarzaam gebruikt worden door mensen en wetgevende organen. De te maken wetten moeten erop gericht zijn de ingrepen van de regering en de beperkingen door haar opgelegd, die al bij de wet zijn geregeld, te laten verdwijnen.
Als de regering begrensd wordt tot zijn eigenlijke beperkte terrein dan is er geen noodzaak voor opiniepeilingen om uit te vinden wat de heer en mevrouw Staatsburger denken. Ieder van hen zal dan voor zichzelf beslissen – privé, gescheiden, individueel – en als de echte vrijheid weer achter de façade bestaat, dan gaat dat verder niemand wat aan.
Bewerkt uit Notes from F.E.E. door W. Albada.