De verkiezingen in Zweden hebben een aantal leerzame ontwikkelingen aan het licht gebracht…
De verkiezingen in Zweden hebben een aantal leerzame ontwikkelingen aan het licht gebracht. Blijkens de verschillende verkiezingsanalyses voelen de Zweden zich verre van gelukkig in hun perfecte verzorgingsstaat. Bijna doodgeknuffeld door de staat (Big Mama) bijten de Zweedse kiezers na zestig jaar van zich af met de wens naar meer zeggenschap over hun eigen leven.
De sociaal-democraten hebben dan ook fors verloren. In commentaren op deze verkiezingsuitslag wordt benadrukt dat de Zweedse kiezer zich uit een diep gevoel van onvrede heeft afgewend van het alom geprezen Zweedse Model en zich nu in een ideologische leegte bevindt. De opiniemakers doen het voorkomen dat er naast de ideologie van de verzorgingsstaat geen serieuze en waardevolle politieke ideeën zijn. Er is voor hen geen ideologisch alternatief voor de verzorgingsstaat.
Het alternatief voor het Zweedse electoraat werd geboden door de als populistische protestpartij gekenschetste Ny Democrati. Deze partij heeft in haar verkiezingsprogramma allerlei ludieke voorstellen opgenomen zoals de verlaging van de drankprijzen; haar voorman streeft naar meer humor in het Zweedse openbare leven. In hoeverre de partij ook inspeelt op latente gevoelens van vreemdelingenhaat onder de Zweedse bevolking is mij vooralsnog onduidelijk. De partij wordt in de Nederlandse pers niet gepresenteerd als een partij die een goed gefundeerd alternatief biedt voor de doorgeschoten verzorgingsstaat. Interessant is echter de poging van Ny Democrati de Zweden te attenderen op de teloorgang van het levensplezier. Het leven in het Zweedse paradijs doet blijkbaar pijn. Ondanks de miljarden die de Zweedse (en ook de Nederlandse) overheid uitgeeft om het welzijn van haar onderdanen te garanderen. De Zweedse onderdanen zijn het plezier in hun leven kwijtgeraakt. Verwonderlijk? Nee, niet als U bedenkt dat werken in de verzorgingsstaat betekent werken voor twee; gezien de grote hoeveelheid uitvallers een al te zware belasting. De beloning voor dit harde werken wordt weggekaapt door de overheid en besteed aan allerlei zaken die in de ogen van politici en lobbyisten goed zijn voor onze brave onderdaan. Blijft er nog een klein inkomen over om vrijelijk te besteden. Toch kan de overheid het niet nalaten middels de Postbus 51 -een brochure te verkrijgen bij het postkantoor- terreur de onderdaan te wijzen op de verstandige beslissingen die hij zou moeten nemen (auto laten staan, niet roken, minder drinken etc.). Dit doet pijn.
Het doet immers pijn om continu als klein jongetje of meisje behandeld te worden. Ik wil besluiten met het uitbrengen van een toost op de terugkeer van het Zweedse levensplezier. Proost!!!