De hypocrisie van Amnesty International

In theorie is Amnesty International een prachtige instelling.

In theorie is Amnesty International een prachtige instelling. De organisatie is opgericht om te werken voor de vrijlating van ‘gewetensgevangenen’, door Amnesty gedefinieerd als mensen die worden vastgehouden ‘vanwege hun politieke, godsdienstige of andere overtuiging, etnische afkomst, geslacht, kleur of taal’, mits zij ‘geen geweld hebben gebruikt of gepropageerd’. Voorts is Amnesty ‘onafhankelijk van elke politieke partij of ideologie’. Mensenrechtenschendingen worden aan de kaak gesteld ‘of ze nu plaatsvinden in democratieen of dictaturen, of regeringen die zich rechts of links noemen’. Tot zover de theorie. Nu de praktijk.

Wat had Amnesty te zeggen over de toenemende mensenrechtenschendingen in West-Europa van de afgelopen jaren? In Duitsland heeft Amnesty actie gevoerd voor mensen die voor de rechter werden gesleept omdat ze de Duitse overheid van racistische praktijken beschuldigden. De actievoerders in kwestie werden niet opgesloten, en wie op de rapporten van Amnesty afgaat, zal tot de conclusie komen dat er in Duitsland geen gewetensgevangen bestaan. Toch zijn er in Duitsland de laatste jaren verschillende mensen tot jarenlange celstraffen veroordeeld vanwege hun overtuigingen. Van het propageren van geweld was daarbij geen sprake;het enige misdrijf van de betrokkenen was het kenbaar maken van afwijkende opvattingen over de aard en omvang van de jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog. Het zwijgen van Amnesty International over deze gewetensgevangenen is oorverdovend.

Voor Zwitserland geldt hetzelfde. Wel aandacht van Amnesty International voor veronderstelde mishandeling van buitenlanders door de politie; geen aandacht voor de holocaust-revisionisten die voor hun overtuigingenen tot een jaar cel werden veroordeeld.

Tot slot Nederland. Vorig jaar werd Hans Janmaat veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf vanwege zijn uitspraak dat hij de multiculturele samenleving zou afschaffen als hij het voor het zeggen had. Er was geen oproep tot geweld van de kant van Janmaat; desondanks geen woord van Amnesty over deze zaak.

Het zwijgen van Amnesty over de schendingen van de mensenrechten door ‘democratische’, ‘progressieve’ regeringen heeft ertoe geleid dat deze mensenrechtenschendingen tegenwoordig heel gewoon worden gevonden. Zolang de gewetensgevangen in kwestie maar in de extreem-rechtse hoek kunnen worden geplaatst, of holocaust-revisionisten zijn, is er geen sprake van noemenswaardige protesten. Als ze bij Amnesty International hun eigen uitgangspunten serieus nemen, staan ze voor de keus: ofwel actie gaan voeren voor de holocaust-revisionisten en voor de tegenstanders van de multiculturele samenleving; ofwel de uitgangspunten aanpassen, en openlijk uitkomen voor wat de laatste jaren in de praktijk al het beleid is geweest. In dat geval moeten de mooie woorden over politieke en ideologische neutraliteit worden geschrapt, en de passage ‘mits er geen geweld wordt gebruikt of gepropageerd’ moet worden uitgebreid, bijvoorbeeld tot ‘mits er geen geweld wordt gebruikt of gepropageerd, en mits men er de juiste opvattingen over de holocaust en de wenselijkheid van de multiculturele samenleving op na houdt’. Of, wat korter en algemener geformuleerd: ‘mits er geen enge rechtse meningen worden gepropageerd’.

Deze laatste formulering heeft als voordeel dat wanneer straks de eerste christelijke politicus wegens homovijandige overtuigingen wordt opgesloten, Amnesty niet in verlegenheid zal worden gebracht.