Zodra volkeren verplicht worden om met elkaar samen te leven gaat het bijna altijd fout. De historie heeft dat ondertussen wel aangetoond.
Zodra volkeren verplicht worden om met elkaar samen te leven gaat het bijna altijd fout. De historie heeft dat ondertussen wel aangetoond. Kijk naar Joegoslavië, de voormalige Sovjet-Unie met Tsjetsjenië of Rwanda. Zodra verschillende bevolkingsgroepen gedwongen worden met elkaar één staat te delen kun je er gevoeglijk van uit gaan dat het eindigt in geweld. Het kan een tijd goed gaan, meestal onder leiding van een dictator of verlicht despoot, maar zodra die wankele basis wegvalt vervalt het land in chaos, komen er onafhankelijkheidsstrijders en afscheidingsbewegingen, en vervalt een land tot burgeroorlog. Niet voor niets is in het handvest van de Verenigde Naties het zelfbeschikkingsrecht voor volkeren opgenomen.
Met enig historisch besef is het al snel duidelijk dat het niet verstandig is om staten te creëren die meerdere bevolkingsgroepen herbergen. Er is namelijk altijd één bevolkingsgroep die zich dan achtergesteld gaat voelen, en uiteindelijk voor haar rechten gaat strijden. Met alle desastreuze gevolgen van dien. Kijk naar Israel en de Palestijnen, Spanje en de ETA, Indonesië en Oost-timor, Turkije en de Koerden, de lijst is eindeloos.
Nu de Europese leiders afstevenen richting een grote Europese staat valt af te vragen of die leiders wel beschikken over dat historisch besef. Juist de vrede, veiligheid en stabiliteit worden telkens genoemd als het gaat om het waarom van een Europese superstaat. Hierbij wijst men dan al snel naar de gebeurtenissen in de twee wereldoorlogen die in Europa zijn begonnen. De verklaring is dat landen die een economische samenwerking nastreven uiteindelijk niet geneigd zijn oorlog met elkaar te voeren.
Maar, zoals blijkt uit de situatie in voormalig Joegoslavië, het samenvoegen van verschillende bevolkingsgroepen tot één land leidt bijna onherroepelijk tot burgeroorlog, en in ieder geval tot onvrede bij één of meerdere bevolkingsgroepen, zoals bijvoorbeeld de strijd tussen Walen en Vlamingen in België.
Het is aan de Europese leiders om nu te beslissen waar de EU heen gaat. De keuze is hoofdzakelijk tussen een federatieve superstaat, met beperkte macht voor de landelijke parlementen, of een meer los georganiseerd verbond tussen autonome landen, met uitsluitend economische relaties.
De trend is duidelijk, de wens is op dit moment om tot een federatieve staat te komen. En hiermee krijgen de Duitsers, Fransen en Italianen datgene waar ze historisch ook altijd naar verlangd hebben, één Europa. Niet geheel toevallig zijn deze drie machtigste Europese landen de geboortelanden van achtereenvolgens Julius Ceasar, Napoleon en Adolf Hitler. Alle drie hebben geprobeerd om heel Europa in bezit te krijgen middels militair machtsvertoon. Nu het militair-strategisch niet meer waarschijnlijk is om ooit op militaire wijze heel Europa te veroveren, zijn het juist Frankrijk en Duitsland, en in mindere mate Italië, die proberen via de politieke weg alsnog zeggenschap over ons werelddeel te verkrijgen.
De wijze waarop bijvoorbeeld de toetreding van een tiental extra landen tot de EU gestalte kreeg via een onderling akkoord tussen Chirac en Schröder, geeft al duidelijk aan welke richting de EU op gaat. Ieder land mag meepraten, maar de grote jongens zullen uiteindelijk beslissen. Hoogst waarschijnlijk zal dit leiden tot een federatieve staat, waar de huidige landen nog maar zeer beperkte zeggenschap hebben. Met een hoofdrol voor de Fransen en Duitsers. Zo zullen er op een dag Europese verkiezingen komen volgens het “one man, one vote” principe. Heel democratisch, en Duitsland en Frankrijk samen hebben precies genoeg inwoners om een gezamenlijk coalitie te kunnen vormen, waarmee ze de Europese wetgevende macht kunnen domineren. En in tegenstelling tot landelijke verkiezingen, waar men meer links of meer rechts kan stemmen, zullen Europese verkiezingen altijd een nationalistisch karakter hebben. Of kunt u zich een Nederlander voorstellen die op een Duitser stemt?
Om niet teveel fracties in dat toekomstig parlement te hebben zal er uiteindelijk een kiesdrempel moeten komen. Daarmee zullen de kleine landen volledig buitenspel worden gezet, want ook al zullen alle Luxemburgers voor hun eigen Luxemburgse partij stemmen, dan nog zal die partij nooit de drempel halen. En ook de “Nationale Nederlandse partij” zal die drempel nooit bereiken, daarvoor hebben we net te weinig inwoners.
Waar het allemaal toe leidt valt nu nog niet te voorspellen. Maar mochten we dit scenario blijven volgen, dan is de richting duidelijk aan te geven: onafhankelijkheidsbewegingen in de diverse landen, met bijbehorende terreur, burgeroorlogen en geweld. Precies datgene wat politici zeggen te willen voorkomen.
| Dit artikel verscheen eerder op: |  |
