Is de AEL gematigd?

Volgens veel progressieve Nederlanders heeft de AEL zijn puberale scherpe kantjes, maar dankzij hen heeft de Arabische islamitische jeugd tenminste een spreekbuis en representant gevonden waarmee men in ‘dialoog’ kan treden, zoals dat heet.

In het katern Letter en Geest van de Trouw van 8 april 2005 staat een artikel van de prominente progressieve denker Dick Pels waarin hij forse kritiek levert op het boek Tijd van Onbehagen van de filosoof Ad Verbrugge. Hij noemt dit boek ‘gevaarlijk’, en ziet parallellen tussen de denkbeelden van Verbrugge met die van radicale islamist Sayyid Qutb (1906-1966). Qutb was een belangrijke ideoloog van de fascistische Moslim Broederschap. Hij schreef dat de teloorgang van de Islam werd veroorzaakt doordat moslims hun belangrijkste religieuze plicht verzaakten, namelijk de jihad. Qutb heeft grote invloed gehad op Ayman al -Zawahiri. Deze Egyptenaar was een voormalig leider van de Egyptische Islamitische Jihad, en is momenteel de tweede man van Al-Qaeda, die op zijn beurt weer fungeert als de ideoloog van deze terreurbeweging. Het is dus nogal wat als je iemand met Qutb vergelijkt.

Het is echter niet de inhoud van de kritiek van Pels op het boek van Verbrugge waarop ik hier wil reageren. Het gaat om een tussenzin, waarop ik nader wil ingaan, omdat dit een actueel punt is geworden, sinds de onthullingen dat ene Outman ben A. – vertaler en onderzoeker bij de AIVD – naar zowel de Arabisch Europese Liga (AEL) als de Hofstadgroep heeft gelekt over onderzoek van de geheime dienst naar deze groeperingen. Ik citeer uit het stuk van Dick Pels :
Hij [Ad Verbrugge] maakt geen enkel onderscheid tussen de totalitaire opvattingen van radicale denkers zoals Qutb en de meer gematigde denkbeelden van bijvoorbeeld de AEL

Dat Sayyid Qutb binnen het betoog van Pels qua functie nogal eens stuivertje wil wisselen – wat nogal verwarrend is – wil ik hier terzijde laten. Het gaat mij om wat hij zegt over de AEL. Deze heeft volgens Pels ‘meer gematigde’ denkbeelden dan Sayyid Qutb. Hoe Pels precies denkt over de AEL is niet duidelijk, omdat hij geen argumenten voor zijn bewering geeft. Maar toch kun je zeggen dat hij hier een opvatting verwoord, die gangbaar is onder veel progressieve Nederlanders. Volgens hen heeft de AEL zijn puberale scherpe kantjes, maar dankzij hen heeft de Arabische islamitische jeugd tenminste een spreekbuis en representant gevonden waarmee men in ‘dialoog’ kan treden, zoals dat heet. Met een beetje bijsturing van tolerante, weldenkende lieden uit bijvoorbeeld de SP of Groenlinks, kan de AEL een bijdrage leveren aan de integratie van Arabische moslims. Vanuit die gedachte is het logisch dat Nabil Marmouch – leider van de AEL – zijn woordje mocht doen in de bundel Hoe nu verder? – een bundel over de maatschappelijk toestand van Nederland na de moord op Theo van Gogh – naast allerlei ander prominente opiniemakers en intellectuelen. In zijn artikel legt Marmouch de schuld van de moord op van Gogh bij het slachtoffer zelf, en schrijft smalend dat Geert Wilders en Hirsi Ali na bedreigingen als ‘zielige jonge zeehondjes’ de beschermende armen van bodyguards hebben gezocht. Het is goed dat we weten hoe Marmouch erover denkt.

De algemene welwillende opvatting over de AEL bij progressief Nederland is waarschijnlijk de verklaring waarom – hoewel het nieuws van het lek breeduit werd behandeld in de media – men toch het lek van de AIVD naar de AEL niet al te zwaar opvatte. De AEL is gematigd, is de communis opinio. Sommigen noemen de AEL zelfs een emancipatiebeweging, en welk beschaafd mens kan er nu tegen emancipatie zijn. Het bespioneren van de AEL is dus eigenlijk een vorm van onfatsoenlijke McCarthyistische verdachtmaking.

Laten wij eens kijken naar de wijze waarop de AEL de belangen van de Arabische immigrant in Nederland denkt te behartigen. Een belangrijke bron hiervoor is het boek Tussen twee werelden. De roots van een vrijheidsstrijd van Dyab Abou Jahjah. Dit boek is volgens de auteur zelf ’een combinatie van politiek autobiografie, historisch boek, ideologisch manifest en bundeling van persoonlijke gedachten’. Zo zou ook Mein Kampf van Adolf Hitler, omschreven kunnen worden. De opbouw van Mein Kampf en het boek van Abou Jahjah is qua hoofdstukindeling identiek; eerst een autobiografisch deel, daarna een deel waarin de geschiedenis en de ideologie van de politieke beweging uiteen wordt gezet. In het geval van Hitler is dat dus de NSDAp.Ik heb dan ook het sterke vermoeden dat Mein Kampf model heeft gestaan voor Tussen twee werelden. Maar dit terzijde.

Ik ben hier met name geïnteresseerd in het boek van Abou Jahjah als ideologisch manifest.

Allereerst de centrale vraag die de Nederlander het meeste aangaat. Wat is Abou Jahjah’s visie op de Arabische immigrant:
Geëmigreerde Arabieren vormen een belangrijk segment van het Arabische volk [p.201]
Het is een Arabisch volk in Europa [p.201]
Assimilatie is in onze ogen een vorm van etnische zuivering. [p.207]
We moeten het contact met onze Arabische natie instandhouden, want dat is de enige natie waartoe wij behoren. We moeten op de voet volgen wat daar gebeurt en haar doelstellingen tot de onze blijven maken en ze dienen [p.202/203]

En wat zijn dan die doelstellingen die de Arabische islamitische immigrant zelfs in den vreemde moet blijven dienen? En Hier komt eigenlijk meteen al de aap – ofwel de ‘apen en de zwijnen’ (Koran5:60) – uit de mouw. Het is ook niet zo verassend. Het gaat natuurlijk om de joden. Zoals altijd bij deze wijze van denken zijn de joden – ofwel ’Israël’, of de ’zionisten’, wat in dit verband inwisselbare termen zijn – de schuld van alles wat er mis is in de wereld. In de visie van Abou Jahjah – en met hem helaas vele andere moslims – is de deplorabele staat van de Arabische islamitische wereld de schuld van de joden. En daarom is de enige allesoverstijgend doelstelling van ieder Arabische moslim de strijd tegen Israël.

Het Arabisch- Israëlische conflict gaat niet over grenzen, het gaat niet over territorium, het is een strijd om het bestaan. Het is een strijd om het bestaan omdat het bestaan van de staat Israël een totale ontkenning is van het Arabische nationale bestaan . Israël kan alleen overleven door het voortduren van de Arabische nederlaag door de aanhoudende Arabische versplintering en zwakheid. Israël voedt zich met de Arabische zwakheid en houdt die in stand. [p.27 zie ook p.258 en p.293]

Dit roept het eeuwenoude antisemitische stereotiep in herinnering: de jood als parasiet en bloedzuiger. Andere voorbeelden van ouderwets onversneden antisemitisch complotsdenken zijn dit:
Arabieren nemen vaak de joodse lobby als voorbeeld, maar ze analyseren oorsprong van de macht van die lobby verkeerd. De joodse lobby is sterk omdat zij een economische macht vertegenwoordigt en die economische en politiek machtsmiddelen buitengewoon efficiënt hanteert [p.187 zie ook p.26, p.121 en p.323]

Israël dient dus vernietigd te worden wil de zogenaamde ‘Arabische natie’ kunnen bestaan. Hoe dat te verwezenlijken? :
We moeten onze tijd niet verspillen aan juridische actie tegen een gewelddadige onderdrukker; we kunnen onze energie beter steken in het met alle benodigde middelen verdedigen en steunen van het verzet tegen de onderdrukker [p.293]
Israël moet met alle mogelijk middelen gestopt worden [p.291]
Verandering is mogelijk, alles is mogelijk [p.332]
Verandering is de triomf van de wil [p.336]
Ieder individu heeft het recht zijn eigen doelen na te streven met de middelen die hij kiest en door de activiteiten die hij kiest [p.357]
Overal in de heilige Koran ligt de nadruk op strijd (jihad) [p.368]
De grote jihad en de kleine jihad zijn van elementair belang [p.368]

Sinds het verschijnen van het boek van Abou Jahjah hebben wij helaas ook in Europa ervaring met het jihadistisch terrorisme. Hoe kijkt Abou Jahjah aan tegen het terrorisme en de meest markante uitdrukking daarvan, namelijk zelfmoordaanslagen :
Sana was een erg mooi meisje die haar auto opblies bij een Israëlische patrouille, waarbij meer de zestig zionisten gedood werden . Voordat ze op pad ging nam ze een verklaring op de video op.Met trots en waardigheid vertelde ze dat ze haar leven zou geven voor der vrijheid van de natie. [p.73]

En dit zegt Abou Jahjah over politieke moord:
Sadat smoorde de dynamiek van het Arabisch nationalisme. Sadat werd door het Arabische volk geëxecuteerd. [p.36, zie ook p.60]
En dit was zijn reactie op de moord:
We waren in extase. Ik herinner me dat ik juichend rondsprong. [p.49]

De terroristische groep die Sadat heeft vermoord – die Abou Jahjah hier opvallend ‘het Arabische volk’ noemt – was de ‘Egyptische Islamitische Jihad ’. Ik schreef hierboven al dat deze groep is verbonden met Al- Qaeda. Tussen twee haakjes, over de meest spectaculaire aanslag van Al- Qaeda , die van 11 september 2001, schreef Abou Jahjah onder meerdere dit:
Dus op de dag zagen we dat zij afgeslacht werden en ontdekten we dat we dachten en spraken als zij, betrapten we ons op het gevoel dat al die onschuldige burgers in de vliegtuigen en in het WTC niets anders waren dan betreurenswaardige zijdelingse schade. [p.267]
Goddank dat we mochten leven om de dag te zien waarop Amerika wordt vernederd [p.266]

Dat Dick Pels dit soort denkbeelden ’meer gematigd’ noemt dan de totalitaire opvattingen van Sayyid Qutb, is ongepast en feitelijk onjuist. Abou Jahjah en de andere leden van de AEL spreken ook elders openlijk hun sympathie uit voor het radicaal-islamitische terrorisme, zoals Hamas, Jihad en Hezbollah. En dit terrorisme – gericht op de vestiging van een islamitische theocratie – is per definitie totalitair. Ironisch in dit verband is dat Abou Jahjah, Sayyid Qutb – degene waarmee Pels er niet voor terugdeinst om Ad Verbrugge in negatieve zin mee te vergelijken – in positieve zin noemt in zijn boek. Hij noemt hem een ‘briljante intellectueel en schrijver’ [p.32]. Het probleem met Qutb is volgens Abou Jahjah echter dat hij zich had gekeerd tegen Nasser, de grote held van Abou Jahjah, vanwege zijn oorlog tegen Israël, en zijn Arabisch nationaal-socialisme.

Tot slot dit – omdat het nog steeds actueel is – over de situatie in Irak. Abou Jahjah is zeer open over waar zijn sympathie ligt;
Elke regering die de bezettingstroepen installeren, zal worden gezien en behandeld als een verlengstuk van de bezetting. Irakezen die met de invasiemacht samenwerken, zijn niet meer of minder dan collaborateurs en verraders van de Arabische natie en de islamitische oemma. Met hen zal als zodanig afgerekend worden. [p.323]

Het lijkt mij onwaarschijnlijk en ook zeer onwenselijk dat de AEL juridisch wordt aangepakt, zolang zij zich nog binnen de grenzen van de rechtsstaat blijven bewegen. Echter, interessant is dat op de mogelijkheid van een verbod Abou Jahjah al in zijn boek heeft geanticipeerd met deze verkapte poging tot intimidatie:
De AEL is in Europa een vreedzame organisatie die met vreedzame middelen actie voert. God verhoedde als jullie ons vernietigen. Want als jullie ons vernietigen maken jullie nog geen einde aan de noodzaak voor verzet tegen assimilatie en onderdrukking. Dan dwingen jullie die op een ander manier te kanaliseren, op een heel wat explosiever manier. [p.331]

Het is niet verwonderlijk dat door de verklikker bij de AIVD, de AEL met de Hofstadgroep in verband is komen te staan. Men moet de waarheid onder ogen zien, en zich niets op de mouw laten spelden door hun kletspraat over democratie (of wat zij daaronder verstaan) en itjihad ( d.i. heropening van interpretatie van de Koran; een wens van zowel liberalen als fundamentalisten); de AEL is net als de Hofstadgroep een jihadistische groepering. Hun ideologie is een schoolvoorbeeld van datgene waarvoor Lee Harris in zijn boek Civilization and Its Ennemies de term ‘fantasie-ideologie’ heeft gemunt. De ‘fantasie-ideologie’ is de collectieve fantasie van groepen mensen die het gevoel hebben dat ze door de geschiedenis misdeeld zijn. Ze voelen zich op vernederende wijze overvleugeld door een vreemde cultuur die zij in de grond van hun hart barbaars vinden. Zijzelf representeren de ware gecultiveerdheid en spirituele diepte. ‘Onze ontspannen laconieke benadering van het leven zit in ons, evenals een diep bewustzijn van spiritualiteit, wat ons een transcendentale superioriteit verschaft tegenover hun bijna hysterische wens om te voldoen aan de normen die hen zijn opgelegd door hun materialisme’ schrijft Abou Jahjah dan ook [p.134].

Binnen de ‘fantasie-ideologie’ speelt het diepgevoelde verdriet over de teloorgang van een glorieus verleden – zoals bijvoorbeeld bij Hitler het Germaanse heidendom, en bij Mussolini het Romeinse Rijk – een grote rol. Bij Abou Jahjah is het grondmotief de herleving van een verenigd Arabisch rijk, genaamd: de Arabische natie. Aanhangers van een ‘fantasie-ideologie’ zien de wereld en de medemens slechts als zetstuk (Engels: prop) binnen hun irreële wereldvisie. Voeg daaraan toe de diepe frustratie over de werkelijkheid zoals die is, en de stap naar geweld en destructie is snel gemaakt. Daarom is het terecht dat de AEL door de geheime dienst in de gaten wordt gehouden. Daarom is het lek van de AIVD naar de AEL zeer ernstig.