Is het te laat om te leren?

Toen de moeilijkheden in Frankrijk zich voortzetten en uitbreiden besloot ik om de Franse nieuwsbladen te lezen die beschikbaar waren op het internet. Ik koos Le Figaro als mijn bron een soort rechts van het midden dagblad. Het redactieartikel van maandag 7 november 2005 had als kop: ,,La France au pilori”, wat betekende ,,Frankrijk wordt als belachelijk gezien”.

De redacteur doelde op twee tegenovergestelde zienswijzen die zichzelf manifesteerden bij buitenlandse kranten tijdens de crisis. Een zienswijze was oprecht, terwijl de andere zeer kritisch on onsympathiek was. Zonder deze kranten te noemen zei hij dat verschillende Amerikaanse nieuwsbladen Parijs vergeleken met Baghdad en de voorsteden van het Sein-Saint Denis departement met de Gaza-strook. De kritische benadering is de degene die domineert bij de buitenlandse commentatoren met sommigen zelfs beweren ,,dat Frankrijk nu betaalt voor haar arrogantie”.

De artikelen in de Amerikaanse dagbladen en tijdschriften die aandacht besteden aan de Franse situatie worden steeds meer en ik zal u niet vermoeien met meer details hierover. Het is voldoende om te zeggen dat op de late maandagmiddag 7 november Le Figaro haar lezers informeerde over de wet uit 1955 die de Franse premier Dominique de Villepin van kracht liet worden. Het zou burgemeesters van de getroffen gebieden in staat stellen om een avondklok af te kondigen ‘wanneer noodzakelijk’. Bovendien zouden 1500 extra politieagenten toegevoegd worden aan de 8000 die al paraat staan om het geweld te stoppen tezamen met de vernietiging van bezittingen in de omgeving van Parijs.

Wat ik zou willen benadrukken is het feit dat deze gebeurtenissen geheel voorspelbaar waren. De chaos die niet alleen in Parijs plaatsvond, maar ook in het gehele land had alleen één incident nodig, zoals de electrocuteringsdood van twee jonge moslims terwijl deze op de vlucht waren voor de politie na het plegen van een misdrijf. Terwijl velen wijzen op de Franse crisis als resultaat van het mislukken van de integratie, zou ik graat willen duiden op het feit dat moslimimmigranten niet en ook niet kunnen integreren in de Franse samenleving, of welke andere samenleving dan ook. Deze woorden klinken dan wel uiterst pessimistisch, maar ze hebben het gewicht van de geschiedenis en de heilige islamitische teksten om deze te ondersteunen.

Tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog controleerden Groot Brittannië, Frankrijk, Nederland en Spanje het meeste van de moslimwereld. Zij regeerden over deze landen die zich uitstrekten van Oost-Indië in Azië tot aan Marokko in Noord-Afrika aan toe. Deze gebieden met uitzondering van India waren volledig moslim. De Europese administrateurs van deze landen werden zeer vaak vergezeld door wetenschappelijke mensen die ook veel wisten over de islamitische geschiedenis en waren zeer op de hoogte van de unieke situatie binnen de islam.

Van alle Europeanen leerden de Fransen uit eerste hand in Algerije dat moslims zich nooit zullen aanpassen aan de Europese beschaving. Aan het begin in 1830 en vooral na de verovering van geheel Algerije in 1848 heeft Frankrijk zeer hard geprobeerd om dit land Frans te maken. In feite had Frankrijk Algerije geannexeerd en verklaard dat dit gebied onderdeel uitmaakt van Frankrijk zelf. Maar niets van dit alles heeft geholpen. Net na het einde van de Tweede Wereldoorlog begon de Algerijnse opstand en eiste het leven van ongeveer 1 miljoen Algerijnen voordat Frankrijk haar ‘beschavingsdrift als mislukking toegaf en besloot om het land te verlaten. Ongeveer 1 miljoen Fransen en Europese kolonisten moesten dat land verlaten en een nieuw thuis opbouwen in Frankrijk. De Franse mislukking in Algerije had als voorbeeld moeten dienen van de onmogelijkheid om moslimimmigranten te assimileren in de Franse samenleving. Maar deze les werd niet geleerd. Hetzelfde kunnen we zeggen over de andere Europese landen die moslimimmigranten hebben uitgenodig uit Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië. Terwijl andere groepen Afrikaanse en Aziatische immigranten zeer goed hebben bewezen dat ze geïntegreerd zijn in de gastlanden leven moslims nog steeds in hun eigen gebieden. Zelfs diegenen die in Frankrijk wonen en zelfs de Franse nationaliteit hebben aangenomen behouden hun loyaliteit ten opzicht van de islamitische ‘oemma’.

Verschilende factoren worden toegeschreven aan het mislukken van moslims om een normaal onderdeel te vormen van de gastlanden, zoals armoede, racisme, gebrek aan onderwijs, maar geen van deze factoren hebben betrekking op de fundamentele reden van deze mislukking. De fundamentele reden is de essentie van de islam. Het is niet zoals enig andere wereldreligie. Ik blijf zeggen dat de islam veel meer is dan een religie. De islam is een uniek complex van religie plus staat plus cultuur in een ondeelbare entiteit.

Verder zou ik graag aandacht willen vragen voor de islamitische wereldbeschouwing dat deze wereld in twee verschillende kampen onderverdeelt: dit zijn Daru’l Islam (het huishouden van de islam) en Daru’l Harb (het huishouden van oorlog). Van 632 tot ongeveer 1950 woonden moslims bijna exclusief binnen hun eigen gebied. Ze emigreerden niet en waar ze woonden regeerden ze. Hun geloof kan zich alleen manifesteren als het wordt bekrachtigd door de arm van de staat. Laten we niet de historische feiten vergeten dat de stichter van de islam begon met het uitroepen van zijn geloof in zijn woonplaats Mekka en hiermee geen succes had. Het was alleen nadat hij naar Medina was verhuisd tezamen met het prediken en het gebruik van militair geweld dat de islamitische oemma tot stand werd gebracht.

Nu hebben we een gloednieuw fenomeen gekregen na het einde van de Tweede Wereldoorlog toen grote groepen moslims begonnen te arriveren in Europa. Noch de Britten, noch de Fransen, noch enig ander Europese gastland hebben de implicaties van deze moslimimmigratie goed doordacht. Ze hebben de simpele feiten genegeerd dat moslims nooit zich thuis kunnen voelen binnen het Daru’l-Harb. Ze doen hun uiterste best om enclaves te creëren die vergelijkbaar zijn met hun oorspronkelijke thuisland binnen het Daru’l-Islam. Met de toenemende legale en illigale immigratie tezamen met hun hogere geboorte-aanwas ten opzichte van de Europeanen zullen de problemen met moslims in Europa alleen maar exponentieel toenemen.

Het zou wel eens te laat zijn voor Europa om een vrij en democratisch continent te blijven. Sommigen hebben voorspeld dat tegen het einde van deze eeuw Europa zal zijn overspoeld door de islam. Op dit moment zijn de oplossingen die worden voorgesteld door de Franse regering puur van economische aard. Het is natuurlijk meegenomen dat de jonge en afgezonderde moslimjeugd gemakkelijk banen kunnen vinden om in hun eigen onderhoud te voorzien. Maar de essentie van het prolemm is niet economisch, doch cultureel en religieus. Tegenwoordig ondergaat de islam wat in het Arabisch wordt genoemd sahwa, oftewel een renaissance die alle moslims raakt over de gehele wereld. Het maakt niet uit waar zij wonen, de moslims zijn niet in staat of bereid un politieke bagage opzij te zetten die tot hun wereldbeschouwing behoren. Zelfs als hun economische en sociale status in West Europa zou verbeteren dan nog zullen zij dromen over de islamisering van hun gastland, dus om deze fundamentele islamitische aard te vergeten lokt men een ramp uit.

Op dit punt zou ik graag willen refereren aan een artikel in Human Events Online, welke werd geschreven op 7 november door Mac Johson: ,,Terwijl Frankrijk brandt, steekt de immigratie haar lelijke kop op”. Allereerst refereert hij aan ,,een aantal geschiedkundige factoren die tot de immigrantenassimilatie in de Verenigde Staten hebben geleid.” In dit artikel vertelt hij deze belangrijke factor die betrekkelijk veel wordt vergeten tegenwoordig:

,,Tot midden 20e eeuw was er een immigratie in Amerika vanuit een beperkte groep landen. Ten aanzien van alle viering van de grote smeltkroes waren het voornamelijk Europese volkeren die in deze kroes aanwezig waren. Deze volkeren deelden een groot deel van de culturele erfenis voordat deze ooit voet zetten in Amerika. De gaten die moesten worden gedicht waren dus relatief klein. Religieuze verschillen betroffen voornamelijk de verschillende christelijke religieuze secten. Zo veel zelfs dat een Fransman en een Amerikaan de meeste dingen gemeen hebben net zoals met andere Europese nationaliteiten.”

,,Het is alleen een recent fenomeen dat het westen is gaan experimenteren met het mengen van volkeren van tegenovergestelde zijden van deze planeet met fundamentele culturele onoverkomenlijkheden en weinig gedeelde ervaringen. Het zou mogelijk kunnen zijn vooral bij diegenen die dezelfde geloofsuitingen heeft ontwikkeld. Maar het kan ook problemen geven op een schaal waarmee geen enkel land ervaring heeft om dit op te lossen”.

,,Deze factoren demonstreren dat de Amerikaanse capaciteit om miljoenen immigranten te assimileren over de laatste twee eeuwen niet het resultaat waren van een overheidsassimilatie-project of –beleid. Noch was het het magische resultaat van sommige pro-assimileringsonzuiverheden in ons drinkwater. Het geschiedde dankzij specifieke of zelfs bevorderlijke redenen. Bestudering van deze redenen zou een maatschappij kunnen brengen om culturele assimilatie en eenheid te bewerkstelligen als het dat wilt. Maar omdat sommige van deze redenen politiek gevoelig liggen om te worden bediscusieerd geloof ik dat deze redenen blijvend worden genegeerd.”

,,Als men grote aantallen immigranten zou willen onthalen en assimileren dan kan het worden gedaan. Begin door middel van het kiezen vanuit een immigrantengroep die zoveel mogelijk lijkt op de bestaande cultuur. Verhinder dat er te veel immigranten komen vanuit een beperkte regio. Zorg dat deze immigranten zich door de gehele gemeenschap verspreiden en probeer ghetto’s te vermijden. Bevorder het gebruik van één taal. En herinner de nieuwkomers eraan dat immigratietoestemming in het land een privilege is en géén recht. Dit privilege betekent dat er een aantal verplichtingen van dankbaarheid aan ten grondslag liggen.”

Uit de woorden van Mr. Johnson wordt duidelijk dat het Amerikaanse succes in de assimilering van nummerieke immigrantengolven vanuit de oude wereld, omdat de overgrote meerderheid uit Europa kwamen. Voordat de immigratiewet drastisch werd aangepast door de Johnson-regering kwamen betrekkelijk weinig moslims naar de VS toe. Ofschoon nu hun aantal snel aan het groeien is en in sommige gebieden als Dearborn, Michigan hebben ze hun aanwezigheid erg laten voelen.

Tevens zou men zich moeten herinneren dat voor 1950 de meerderheid van de Libanezen die zijn neergestreken in de VS en Canada letterlijk opgingen in de lokale bevolking. De reden voor dit was zeer eenvoudig, het waren Arabische christenen en hadden geen enkele moeilijkheid om te integreren in de Amerikaanse cultuur. In feit als men een studie maakt van de huwelijken van hun kinderen zou men snel ontdekken dat veel van hen niet trouwden binnen de groep. De huwelijken met verschillende groepen vonden plaats bij de tweede en derde generatie Libanezen. Dit bevorderde de verdere integratie. De enige onderscheidende schakel naar hun verleden kunnen worden gevonden in de namen die ze dragen en de keuken die ze in stand houden en delen met hun mede-Amerikanen.

Dus terwijl we met afschuw avond na avond de vernielingen in Frankrijk gadeslaan op onze televisie hoeven we niet zelfgenoegzaam te zijn over onze situatie die verschillend zou zijn van Europa. Dat we niet veilig zijn voor het islamitische terrorisme is nu op ons netvlies gedrukt en het noemen van 11 september herinnert ons aan de vernietiging en moord op ons die werd veroorzaakt door de 19 beruchte islamisten. Dit zou ons moeten leren dat we niet alleen de oorlog naar het jihadisme in het buitenland aan het voeren zijn, maar ook voorzichtig moeten zijn met betrekking tot het toelaten met nog meer moslims in ons land.

Ik eindig met dit bescheiden voorstel: onze immigratie en naturalisatiewetten moeten dit als vereiste hebben, dat als aspirant immigranten van moslimlanden worden toegelaten dat zij hun politieke component van de islam achter zich laten. En wanneer de moslimimmigranten uiteindelijk het burgerschap aanvraagt dat een onderdeel van deze aanvraag een advocaat van de immigratiedienst een grondig onderzoek doet naar deze politieke bagage. Over het algemeen nadat een buitenlandse burger zijn naturalisatie aanvraagt moet hij voor een federale rechter verschijnen en neemt dan de eed van trouw af aan de Amerikaanse Grondwet. Gelijktijdig moet deze persoon zijn trouw aan de zijn voormalige land afzweren. Het getuigt dus niet van religieuze discriminatie als moslims worden gevraagd om tevens hun geërfde politieke bagage af te zweren voordat zij het geprivilegeerde Amerikaans staatsburgerschap verkrijgen. Als wij niet zulke maatregelen nemen dan kunnen we ernstige moeilijkheden verwachten in de toekomst in de Verenigde Staten. Deze zouden zelfs kunnen toenemen als Europa wordt ingelijfd in het Daru’l Islam. Wanneer we de lessen uit de geschiedenis negeren dan lokken we een zekere catastrofe uit.

De Fransen gaan nu door dit afschuwelijke trauma heen op dit moment!

Jacob Thomas is auteur en verbonden aan FaithFreedom.org