Vestigings beleid voor medici

Het fascisme laat het eigendomsrecht in handen van particulieren – hier: medici-, maar draagt het beheer over dit bezit – hier: de vestiging, de behandeling en de kostenvergoeding voor die behandeling – over aan de regering.

Het fascistoïde principe, dat de meerderheid met een minderheid mag doen wat ze wil, gaat tweemaal op.

Ten eerste vormen de medici een heel kleine groep van onze bevolking, ten tweede vormt de groep pas-afgestudeerden, welke nu een vestiging geweigerd wordt, weer een heel klein groepje van de medici, die reeds gevestigd zijn en nu zogenaamd economisch beschermd worden.

Als we beseffen, dat het algemeen accepteren van het idee van een verzorgingsstaat altijd samen gaat met het opkomen van een totalitaire staat, dan hoeven we ons er niet over te verwonderen. Immers de totalitaire staat én de verzorgingsstaat hebben het socialisme in hun vaandel staan. Allebei gaan ze op hun manier uit van een allesvermogende leiding van supermensen. Als we op onze ervaring mogen afgaan dan betekent dat tenslotte: supermensen onder leiding van een supermeester.

In de oorlogsjaren ’40-’45 is het Nederlandse volk met 550 Nationaal-Socialistische Besluiten opgezadeld. Na de oorlog waren 150 besluiten niet meer van toepassing en 50 besluiten, die tegen Joden en Zigeuners, werden afgeschaft. Wat socialisten voor de oorlog niet gelukt was, lukte na de oorlog. Toen werden 350 besluiten door omhooggeduwde supermensen tot wet verheven, waaronder het ziekenfondsbesluit in 1947 (kabinet Drees) in 1964 (kabinet Cals). Voorwaar een totalitaire erfenis voor Duitslands vijanden, door onze eigen elite binnengehaald. Omdat met dit beleid de kosten wel uit de hand moesten lopen, en nu het ziekenfonds zo’n slordige zeven miljard gulden schuld heeft, moet er wel een vestigingsbeleid, een wet op de medische verrichtingen en een wet op de medische tarieven komen.

De gevolgen hiervan zullen zijn, dat het aantal praktiserende medici vrijwel constant gehouden wordt, dat moeilijke – dus duurdere – verrichtingen sterk zullen verminderen, en dat de makkelijke verrichtingen, die nog toegestaan zijn, explosief zullen stijgen. Dus als het niet kan, zoals het moet dan moet het maar zoals het kan. Of beter een patiënt tevreden gehouden dan te genezen. Zo zijn zinloosheid en het nivelleren naar beneden standaard geworden.

Dit heeft kunnen gebeuren, omdat de elite een cultus om de “zwakkere” gebreid heeft, en wel zo dat wij vinden dat het “onfatsoenlijk” is om in “onze cultuur” niet met woorden voor “de zwakkere” op te komen. Deze fraude uit politiek groepsbelang wordt heden ten dage normaal gevonden en aanvaard.

Voor hen die hier niet aan mee wensen te werken, zijn maar weinig mogelijkheden over. Wel kunnen kosten van personeel maximaal teruggedrongen worden onder het motto: “Den Haag verzamelt werklozen en bureaucraten”. Eveneens de kosten van verzekeringen onder het motto: “In de jaren negentig is Uw gulden nog maar een dubbeltje waard”.

En dan onopvallend als eigen baas gewoon je eigen gang gaan.